เราต้องบอกก่อนว่า เมื่อก่อนเราเป็นคนที่ร่าเริง
เป็นคนยิ้มง่าย หัวเราะง่าย ใครจะว่ายังไงเราก็
ไม่เคยโกรธ แต่ช่วงเวลาเกลือบๆ 1 ปีที่ผ่านมา
เราเริ่มมีความรู้สึกว่าเราเปลี่ยนไปแต่เราก็ไม่
ได้คิดอะไรมาก จนคนรอบข้างไม่ว่าจะเป็น
เพื่อน คนในครอบครัว หรือคนรู้จัก เริ่มทัก
เยอะขึ้นเรื่อยๆ เขามักจะบอกว่าเราเปลี่ยนไป
ทำไมเราไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน ? ทำไมช่วงนี้
ดูเงียบๆ ? มีอะไรหนักใจรึเปล่า ? เกลือบทุก
ครั้งเวลาเราเจอใครเราจะเจอแต่ทำถามแบบนี้
ซึ่งตัวเราเองเราก็ไม่รู้จะตอบยังไง เพราะช่วง
หลังๆที่ผ่านมา เรามักจะอยู่คนเดียว ไม่ค่อย
ยุ่งกับใคร เราจะอยู่แต่กลับบ้าน ถ้าวันไหน
เรามีเรียน เราก็จะไปแค่เรียนแล้วก็กลับบ้าน
เลย แล้วเรามีความรู้สึกว่าเราไม่ชอบที่มีคน
เยอะมันจะทำให้เรารู้สึกแปลกๆ เราจะรู้สึกมือ
สั่น กังวัน เหงื่อออกมือ แต่พอเรากลับมาบ้าน
กลับมาอยู่ในห้อง ความรู้สึกต่างๆมันก็หมดไป
แล้วอีกอย่าง เมื่อก่อนเราเป็นคนที่ไม่ค่อยได้
ร้องไห้ หรือแทบจะไม่ร้องเลย แต่พักหลังๆ
เราร้องไห้ง่ายขึ้นมาก ขนาดที่ว่าอาจารย์สั่ง
ทำงานแล้วเราทำพลาดเราก็น้ำตาคอแล้ว บางที
แค่เพื่อนหรือคนรอบข้างเสียงดังใส่ หรือทำให้
ตกใจ เราก็ไห้ออกมาดื้อๆ เลย คนรอบข้างถึง
กับตกใจ เพราะเราเมื่อก็ไม่ใช่คนแบบนี้
ไม่ถึงว่าเข้มแข็ง แต่เวลามีอะไรเราจะไม่ร้องไห้
ให้ใครเห็นง่ายๆ เพราะมันจะทำให้คนรอบข้าง
เราไม่สบายใจ แล้วยิ่งช่วงเวลาที่เหนื่อยมากๆ
หรือท้อกับอะไรมากๆ มันแทบจะเป็นช่วงเวลา
ที่ทรมานที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ เพราะช่วงเวลา
นั้นแทบจะไม่มีใครทำให้เรารู้สึกดีขึ้น มันไม่
จริงเสมอไปที่ว่า กำลังจากครอบครัวที่ทำให้เรา
หายเหนื่อยหรือดีขึ้น เพราะบางที่มันแทบจะ
ช่วยอะไรเราไม่ได้เลย ยิ่งเป็นเพื่อนแล้วยิ่งไป
กันใหญ่ มันทำให้เรารู้สึกว่า ช่วงเวลานั้นไม่มี
ใครที่จะอยู่ข้างๆเราเลย เพราะทุกคนที่เข้ามา
ก็จะบอกว่าสู้ๆ นะ รู้ว่าเหนื่อย แต่เดี๋ยวมันก็
โอเคขึ้น ทุกครั้งที่ได้ยินประโยคแบบนี้ ทุกคน
ก็จะเริ่มหายไป เหมือนมาพูดแค่รู้สึกดี แล้วเขา
ก็หายไป เขาไม่ได้สนใจจริงๆ ว่าเรารู้สึกยังไง
เขาไม่ได้มาสนใจว่าความรู้สึกเป็นยังไง เขาแค่
คิดว่าให้กำลังใจ แค่นี้เดี๋ยวก็คงดีขึ้นแต่มันกลับ
ไม่ใช่เลย มันกับทำให้เรารู้สึกแย่กว่าเดิมมาก
แต่ถึงยังไง เราก็ไม่คิดว่าเราจะทำร้ายตัวเอง
เพราะเราคิดว่า ถ้าเราตายไปใครล่ะ ที่จะคอย
ดูพ่อแม่ หรือมันยังไม่ถึงขีดสุดของมันก็ไม่รู้😅
อาการแบบนี้เสี่ยงที่จะเป็นโรคซึมเศร้ามั้ย?? หรือเป็นเรื่องปกติ
เป็นคนยิ้มง่าย หัวเราะง่าย ใครจะว่ายังไงเราก็
ไม่เคยโกรธ แต่ช่วงเวลาเกลือบๆ 1 ปีที่ผ่านมา
เราเริ่มมีความรู้สึกว่าเราเปลี่ยนไปแต่เราก็ไม่
ได้คิดอะไรมาก จนคนรอบข้างไม่ว่าจะเป็น
เพื่อน คนในครอบครัว หรือคนรู้จัก เริ่มทัก
เยอะขึ้นเรื่อยๆ เขามักจะบอกว่าเราเปลี่ยนไป
ทำไมเราไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน ? ทำไมช่วงนี้
ดูเงียบๆ ? มีอะไรหนักใจรึเปล่า ? เกลือบทุก
ครั้งเวลาเราเจอใครเราจะเจอแต่ทำถามแบบนี้
ซึ่งตัวเราเองเราก็ไม่รู้จะตอบยังไง เพราะช่วง
หลังๆที่ผ่านมา เรามักจะอยู่คนเดียว ไม่ค่อย
ยุ่งกับใคร เราจะอยู่แต่กลับบ้าน ถ้าวันไหน
เรามีเรียน เราก็จะไปแค่เรียนแล้วก็กลับบ้าน
เลย แล้วเรามีความรู้สึกว่าเราไม่ชอบที่มีคน
เยอะมันจะทำให้เรารู้สึกแปลกๆ เราจะรู้สึกมือ
สั่น กังวัน เหงื่อออกมือ แต่พอเรากลับมาบ้าน
กลับมาอยู่ในห้อง ความรู้สึกต่างๆมันก็หมดไป
แล้วอีกอย่าง เมื่อก่อนเราเป็นคนที่ไม่ค่อยได้
ร้องไห้ หรือแทบจะไม่ร้องเลย แต่พักหลังๆ
เราร้องไห้ง่ายขึ้นมาก ขนาดที่ว่าอาจารย์สั่ง
ทำงานแล้วเราทำพลาดเราก็น้ำตาคอแล้ว บางที
แค่เพื่อนหรือคนรอบข้างเสียงดังใส่ หรือทำให้
ตกใจ เราก็ไห้ออกมาดื้อๆ เลย คนรอบข้างถึง
กับตกใจ เพราะเราเมื่อก็ไม่ใช่คนแบบนี้
ไม่ถึงว่าเข้มแข็ง แต่เวลามีอะไรเราจะไม่ร้องไห้
ให้ใครเห็นง่ายๆ เพราะมันจะทำให้คนรอบข้าง
เราไม่สบายใจ แล้วยิ่งช่วงเวลาที่เหนื่อยมากๆ
หรือท้อกับอะไรมากๆ มันแทบจะเป็นช่วงเวลา
ที่ทรมานที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ เพราะช่วงเวลา
นั้นแทบจะไม่มีใครทำให้เรารู้สึกดีขึ้น มันไม่
จริงเสมอไปที่ว่า กำลังจากครอบครัวที่ทำให้เรา
หายเหนื่อยหรือดีขึ้น เพราะบางที่มันแทบจะ
ช่วยอะไรเราไม่ได้เลย ยิ่งเป็นเพื่อนแล้วยิ่งไป
กันใหญ่ มันทำให้เรารู้สึกว่า ช่วงเวลานั้นไม่มี
ใครที่จะอยู่ข้างๆเราเลย เพราะทุกคนที่เข้ามา
ก็จะบอกว่าสู้ๆ นะ รู้ว่าเหนื่อย แต่เดี๋ยวมันก็
โอเคขึ้น ทุกครั้งที่ได้ยินประโยคแบบนี้ ทุกคน
ก็จะเริ่มหายไป เหมือนมาพูดแค่รู้สึกดี แล้วเขา
ก็หายไป เขาไม่ได้สนใจจริงๆ ว่าเรารู้สึกยังไง
เขาไม่ได้มาสนใจว่าความรู้สึกเป็นยังไง เขาแค่
คิดว่าให้กำลังใจ แค่นี้เดี๋ยวก็คงดีขึ้นแต่มันกลับ
ไม่ใช่เลย มันกับทำให้เรารู้สึกแย่กว่าเดิมมาก
แต่ถึงยังไง เราก็ไม่คิดว่าเราจะทำร้ายตัวเอง
เพราะเราคิดว่า ถ้าเราตายไปใครล่ะ ที่จะคอย
ดูพ่อแม่ หรือมันยังไม่ถึงขีดสุดของมันก็ไม่รู้😅