ถ้าขี้เกียจอ่าน อ่านบรรทัดสุดท้ายได้เลย

ตั้งแต่เด็กเราก็มักจะโดนเพื่อนรุ่นเดียวกันหาเรื่อง มีเรื่องตบตีตลอด พ่อแม่ก็ไม่เคยซัพพอททางใจมีแต่ซ้ำเติม
     โตมาอายุ24ก็มีแต่คนดูถูก มีแฟนแฟนก็ห่วยแตก เราทำดีกับทุกคน เพราะคิดว่าเราจะได้สิ่งดีๆตอบ แต่ไม่เลย กลายเป็น ทำดีอีกสิๆๆ แล้วทุกคนก็เข้ามาเอาเปรียบ มาเหยียบหัว วันไหนเลิกทำดีให้แล้ว ก็กลับกลายเป็นคนเลวในสายตาคนอื่น
   เราพยายามด้วยตัวเอง ดูแลตัวเองทุกอย่างมาตลอด นั่นทำให้ไม่มีใครซื้ออะไรให้ หรือเห็นใจ เพราะคิดว่าเราสามารถยืนได้ด้วยตัวเอง คงหาเองทำเองทุกอย่างได้ และไม่ดูแลเราสักคน
   คนในครอบครัวที่คิดว่าหวังดีกับเราที่สุด แต่ทุกความหวังดีมันต้องตอบแทนด้วยเงินๆๆ กดดัน แซวด่าแรงๆ โดยไม่สนว่าเราจะรู้สึกยังไง พอเราอธิบายเหตุผลกลับโดนด่าว่าทำไมพูดแค่นี้ไม่ได้  

!!!บ้านคือที่ๆสุดท้ายที่เราคิดจะอยู่ บ้านไม่ใช่safe zone มันยิ่งกว่า Toxic zone !!!!!

เราจะทำอะไรพยายามเหนื่อยเป็นปีแค่ไหน เราก็ไม่ได้อะไร คว้าน้ำเหลวทุกครั้ง ทุกเรื่อง ตั้งแต่เรื่องเล็กจนเรื่องใหญ่

เรามองไปที่คนอื่น ทุกคนกลับมีความสำเร็จใส่พานมาวางตรงหน้า ใช้ชีวิตกันมีความสุข แล้วเราล่ะ???

สรุป ชีวิตเราแย่ในทุกด้าน ทั้งครอบครัว ทั้งแฟน แถมพยายามแค่ไหนก็คว้าน้ำเหลว

ปล. ไม่ต้องบอกว่าเราพยายามไม่พอนะ เพราะในทุกๆเรื่องเราพยายามจนมันจะถึงเส้นชัยแล้ว และมองยังไงก็สำเร็จแน่ๆ แต่มักจะมีบุคคลและโลกนี้เช่น โควิด เพราะเหมือนเราไต่เชือกจนเกือบถึงยอดเขาแล้ว แต่อยู่ๆกลับมีคนมาตัดเชือกเราให้ร่วงลงนรกไป เป็นแบบนี้ซ้ำๆ.
   ทุกความล้มเหลวไม่เคยเกิดจากเราเลยสักครั้ง กล้าสาบานเลย

โลกนี้ให้ฉันเกิดมาเพื่อทำลายฉัน และหัวเราะเยาะทุกความล้มเหลวของฉัน