ขอเกริ่นว่าเรามีพี่สาว1 คน น้องสาวอีกคน เราเป็นลูกคนกลางค่ะ
จริงๆ เราไม่ได้อยากจะตั้งกระทู้อะไรแบบนี้เลย เป็นกระทู้แรกที่เราอยากเล่าอยากระบายออกมา
เรารู้สึกอึดอัดมาก ที่บ้านเราไม่ค่อยฟังที่เราพูดสักเท่าไหร่ ส่วนมากแม่จะโอ๋น้องแล้วพอเราพูดบ้าง จะป็นอีกเสียงนึง
แล้วบอกชอบพูดว่าแม่รักเรามากกว่าน้อง ได้อะไรเยอะกว่าน้อง แต่การกระทำมันไม่ใช่เลยค่ะ เวลาแม่มีเรื่องไม่สบายใจจะชอบมาบ่นกับเรา
เราแนะนำไปไม่เคยฟัง ทั้งเรื่องพี่ เรื่องพ่อ เรื่องน้อง เรื่องเงิน ถามว่าเราเหนื่อยมั้ยเราเหนื่อยมาก
แต่ไม่เคยมีใครเข้าใจเลยสักคน เราชอบที่จะอยู่แต่ในห้องนอนของตัวเอง เพราะเรารู้สึกปลอดภัยที่จะอยู่ในนั้น
เราไม่อยากคุยกับใครเลย เราเหนื่อยที่จะพูด ไม่มีใครฟังเราเลย เราพูดแล้วได้อะไร
อย่างเรื่องเล็กๆ ที่ตอนนี้เราอยากทำคือ อยากจัดบ้าน เก็บบ้านให้สะอาด ถ้าไม่เดินไปขอช่วยก็ไม่มีใครคิดจะช่วย
ทั้งๆที่มันเป็นบ้านของเราทุกคน เราแค่อยากให้บ้านมันโล่ง สะอาด อบอุ่น อย่างที่บ้านควรจะเป็น หรือเราผิดหรอค่ะ
เรารู้สึกว่าที่บ้านไม่ใช่ที่ของเรา ร้องไห้กับเรื่องที่บ้านหลายรอบจริงๆค่ะ 
ครั้งนึงตอนเด็กเรายังจำได้เลยว่าหัวแตก เพราะพ่อโมโหที่เราบ่นเรื่องล้างจานที่เยอะเกิน เราแค่เด็กประถมเองนะตอนนั้น
หลายๆครั้งที่พ่อกับแม่ชอบพูดเสียงแข็งใส่เรา เราพยายามทำความเข้าใจมาตลอดว่ามันคือนิสัยธรรมชาติของพวกเขา แต่ทำไมเวาพูดกับน้องเรามันคนละแบบอะ แบบนี้คือเราน้อยใจ เราอิจฉาน้องใช่มั้ยคะ? เราผิดหรอ ไม่เคยไม่ใครรู้ด้วยซ้ำตอนเราเครียดที่เราเรียนไม่ไหว จะโดนตึกตาย 
เขาบอกเราไม่พยายามพอ 
เราต้องทำยังไงต่อไปดีค่ะ เรื่องมันไม่ได้นิดเดียวเหมือนที่เราพิมพ์ไว้ เราแค่อยากได้ครอบครัวที่อบอุ่น
แค่ถามเราว่าเหนื่อยมั้ย? พูดดีๆกับเราบ้างก็ได้ ช่วยเรา ปลอบใจเราสักครั้งได้มั้ย มันอยากมากเลยหรอ...