อย่าว่างั้นว่างี้เลยนะคะ อันนี้คือทุกข์ใจจริงๆค่ะ
คือเราเหมือนอยู่ดีๆก็พูดในใจ ประมาณว่า ถ้าเราเลิกกับคนนี้ จะวิ่งเเก้ผ้า
ซึ่งเราบนกับใครก็ไม่รู้นะคะ เเต่เราก็พูดอีกใจนึงว่าไม่ๆๆๆ คือเราไม่ได้อยากเลิกกับเขา
เเต่เหมือนคนสองคนมันตีกันเองในใจ ยิ่งห้ามยิ่งคิด เเล้วพอนานๆไปเราก็นึกนู้นนึกนี่
จนนึกถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ใกล้บ้าน ซึ่งเราก็ไม่เคยสนใจท่านเลย เเต่เหมือนวันนั้นเราเห็นคนเอาของมาเเก้บนหรืออะไรสักอย่าง
เราก็เลยไปนึกถึงท่านเฉย เเล้วเราก็กลัวว่าท่านจะรู้สิ่งที่เราคิดในใจ เพราะเรากลัวมากๆ ที่เราจะเลิกกัน
กลัวมันจะเป็นไปตามสิ่งที่เราพูดในใจ ที่เราก็ไม่ได้อยากพูดอยากนึก