เราอายุ16ค่ะ เรื่องที่จะเล่า รู้เเหละค่ะว่ามันดูนิสัยไม่ดี  มารยาทไม่ดี เเต่ก็นะอยากเเก้อยู่ค่ะ บางทีใครมาญาติมา เราก็ออกมาทักทายเเปปนึงนั่งสักพัก เเล้วก็กลับเข้าไป "บางคน" เช่นพ่อเเม่ของพ่อเเม่ฝ่ายเเม่ มันไม่สนิทน่ะค่ะ อึดอัด เราไม่รู้จะคุยอะไร  ถ้ารุ่นๆเดียวก็อยู่คุยต่อได้อีกหน่อย  ถ้าไม่รู้จะทำอะไรเเล้วก็จะกลับเข้าห้องต่อ  บางทีก็เเอบสงสัยว่าคนที่เค้าอยู่ในสถานการณ์เเบบเราเค้าทำอะไรกันที่ไม่เดินกลับเข้าที่ตัวเอง นั่งเฉยๆเหรอคะ เราคุยไม่เก่งจริงๆค่อนข้างเงียบ  คือเเม่ด่าเราเป็นคนไม่เอาญาติบ่อยมาก จนตอนนี้ไม่อยากเอาใครเเล้วจริงๆเพียงเเค่ยังเด็กอยู่  คือเหมือนที่พยายามไปมันยังไม่ดีพอ จนอยากเลิกพยายามเเล้วค่ะ  คือเราคิดว่าตัวเองไม่สามารถเปลี่ยนเป็นคนคุยเก่ง กล้าเข้าหาในเเบบที่เเ่ต้องการได้     กลับตจว.ทีไรทะเลาะทุกรอบ เค้าพูดอิสานกับคุยกัน นี่อิสานก็จริงเเต่พูดไม่ได้เลย มีส่วยมาอีก((อีกภาษา))​  คือ เราพยายามเเล้วจริงๆ อย่างที่เราบอกเราก็อยู่ให้เค้าเท่าที่ทำได้เเล้ว พอนั่งไปสักพักเงียบๆเเล้วก็เลยเดินกลับเข้าห้อง  คงเพราะมันสบายมั้งคะ  เหมือนมันมีตัวเลือกก็เลยเลือกสบายๆให้ตัวเอง  ให้เราทำอะไรก็ได้งานบ้านนู่นนี่  เเทนการให้มานั่งกับญาติจะดีมากเลย  เราเลยเลือกที่จะช่วยเค้าเก็บจานล้างจานทำนู่นนี่เเทน  เค้าก็ชมเรานะ พยายามให้ดูดีเเทนการเข้าหา ตอนอยู่กรุงเทพก็เป็นงี้ค่ะ ก็อยู่ในห้องเปิดพัดลมนอนเล่นไปเรื่อยถ้าเราทำงานของเราเสร็จเเล้ว   ทำไมถึงต้องบ่นเราขนาดนั้นที่ไม่ออกจากห้อง  ความรับผิดชอบเราก็มี เเต่ก็ยังบ่น    
คือเราโลกส่วนตัวสูงเเค่กับญาติเเหละม้งคะ  เพราะกับเพื่อนหรืองานกิจกรรมโรงเรียนก็นำตลอด  อยากเเก้นะคะ  เพราะพยายามเเค่ใหนก็เหมือนขึ้นทีละนิดๆนานทีกับบ้าน เเต่ก็เเก้ไม่ได้สักที นิสัยอย่างนี้