คือเรื่องมีอยู่ว่าย่าเราอ่ะมีลูกสองคนคือพ่อเรากับอาเราที่เป็นผู้หญิงปัจจุบันเราอยู่กับครอบครัวเพราะเเม่ไม่อยู่พ่อก็ไปมีครอบครัวใหม่อาของเรามีลูกสาวอยู่1คนเป็นเพื่อนสมัยเด็กเราขออนุญาติเรียกว่าเอ นะเราชอบเล่นกับเอมากๆจนโตมาเราเริ่มเข้าใจว่าเราอ่ะกำลังโดนลำเอียงอยู่จริงๆอย่างเช่นเราเรียนเก่งกว่าไหนล่ะคำชมที่ทำให้เรามีกำลังใจ?? พอเอเรียนน้อยกว่าเรา " ทำได้ดีที่สุด หลานย่านี้มันเก่งจริง " พอเราลืมอะไรไปนิดเดียวย่าก็จะด่าเราด้วยคำรุนเเรงเเละลามไปถึงชีวิตของเรา พอเอทำลืม " คนเราก็ต้องมีผิดพลาดกันบ้าง " คืออันนี้เเบบรู้เเหละรักคนนั้นมากกว่าพอเราไปพูดเรื่องกับเอ เอก็จะบอกตลอดย่าเขาคงเป็นห่วงนั้นเเหละ เเต่ว่ามีอีกเรื่องก็คือย่าเคยบ่นว่าจะทำให้เราตายหรือตีให้เราตายเลย ซึ่งเอไม่เคยโดนย่าตีเลยเเต่เเค่เคยโดนบ่นไม่ใช้คำหยาบซักคำเเต่เราทำอะไรๆก็ต้องใช้คำหยาบไปหมดเลยเคยตีเราด้วยขลุ่ยที่ใช้เรียนตอนประถม ไม้เเขวนเสื้อ ไม้ไผ่ เเละ ขวดเเชมพู ย่าก็เคยดึงผมเรา ตบปากเราเเรงตอนป.3 เราเคยระบายให้เเค่กับเพื่อนถ้าระบายกับเอเราก็คงได้คำตอบเดิมก็คือยายเขาเป็นห่วง :'(