ขอเล่าตั้งแต่ตอนเด็กเลยก้อคือ...
ที่บ้านมีเตียงนอนใหญ่ก้อจิงแต่เรานอนกันสามคนพี่แม่แล้วก้อเรา 
แต่เวลาได้อยู่คนเดียวห้องปุ้บ ถ้าไม่ได้อ่านหนังสือก้อจะเล่นเอาตัวเองเข้าไปแอบในซอกข้างเตียง 
บางทีพี่เข้ามาก้อยังมองไม่เห็นเราเลย เพราะแอบเนียนมาก จำได้ว่าพี่ถามว่าทำไมชอบไปอยู่ตรงนั้น เราก้อตอบว่าเพราะผนังข้างเตียงมันเย็นดี
นั่นก้อคือตอนเด็กๆที่ยังสามารถเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในซอกได้ แต่พอโตแล้วก้อเลิกเล่นแบบนั้น
พอโตมาก้อนอนปกตินะ เวลาอยุ่กับแม่กับเพื่อนก้อนอนดี
แต่มีช่วงปัจจุบันนี่แหละที่ต้องนอนคนเดียวในห้องกว้าง แต่มีเตียงสองเตียง อีกเตียงว่างเพราะไม่มีรูมเมด ส่วนตัวเราก้อนอนเตียงที่ติดโต๊ะหนังสือ
และความที่ตัวเองรู้สึกกลัวหรืออะไรไม่รู้ ก้อเลยนอนขวางเตียง หันหัวเข้าหาโต๊ะที่อยู่ข้างๆ นอนคดๆคู้ๆนั้น ล่าสุดซื้อโต๊ะญี่ปุ่นมาวางไว้กลางเตียง แล้วตัวเองก้อนอนขวางๆแบบเดิม จนมีวันนึงที่แม่มานอนด้วยเห็น แม่ก้อเลยทักแล้วให้นอนดีๆ เราก้อทำตาม ก้อนอนได้ปกติ แต่พออยู่คนเดียวปุ้บ ก้อเผลอทำแบบเดิมอีก มันรู้สึกอุ่นใจกว่า

นี่ก้อคิดหาสาเหตุให้ตัวเองอยู่เหมือนกัน ก้อไม่รู้ว่าเกี่ยวกันมั้ย เพราะตอนเด็กพ่อแม่ทะเลาะกัน มีการใช้ความรุนแรง ด่าทอ ปาข้าวของ ส่วนเราก้อมาแอบในห้อง ไม่เคยซ่อนตัวในตู้เสื้อผ้าอะไร แต่ชอบอยู่ในซอกเตียงมากกว่า พอมาตอนนี้ก้ออยู่ในที่ใหม่ที่ปลอดภัยแล้วแท้ๆแต่ก้ออดไม่ได้ที่จะทำแบบเดิมๆ 

ถ้ามีความคิดเห็นเพิ่มเติมยังไงเล่าสู่กันฟังได้นะคะ