คือเรารุ้ว่าเรามีปมอะไรแต่เราไม่รุ้จะจัดการกับตัวเองยังไงค่ะคือตอนเด็กๆเราเป็นคนเอาแต่ใจมากและพ่อก็เป้นคนโมโหร้ายเขาจะตะคอกเสียงดังและลงไม้ลงมือแรงมากบางครั้งแม่ต้องรีบมากอดเราและห้ามพ่อไว้ แต่มันนานแล้ว พอโตขึ้นเรากลัวเสียงดังแค่มีใครพูดเสียงดังเรา จะเป็นอัตโนมัติเลยคือน้ำไหลและก็กลัวคนอื่นๆเราพยายามที่จะเข้าหาคนอื่นเฟรนลีาแต่ลึกๆแล้วมันก้เหนื่อยตัวเองมากที่ต้องแสดงว่าเราเป็นอีกคนนึงที่ยิ้มตลอดไม่เคยกลัวอะไรเป็นคนที่ให้คำปรึกษาคนอื่นแต่ตัวเองเอาไม่รอด