สวัสดีค่ะ
เรามีเรื่องทุกข์ใจมากจนอยากร้องไห้ทุกวัน วันละร้อยรอบ ก่อนอื่นต้องบอกว่า ครอบครัวเรามีกัน 4 คน พ่อแม่ พี่ชาย และเราเป็นคนสุดท้อง ตั้งแต่เกิดมาเราได้แต่ทำตามความคิดของพ่อแม่ เขาอยากให้เดินทางไหนก็ไป ทำอะไรก็ทำ ขนาดตอนที่จะเข้าเรียนมหาลัย เรายังต้องเลือกที่ที่เขาพอใจมากที่สุด ซึ่งเราเองตอนนั้นยังไม่ได้คิดอะไร เราแค่รู้สึกว่าต้องเชื่อฟังพ่อแม่ พอเริ่มโตมาเรียนจบจะทำงาน เราอยากทำงานที่ตัวเองเคยฝึกซึ่งอยู่ในกทม. (เราเป็นคนต่างจังหวัดค่ะ) พ่อแม่เราก็ขัด ให้กลับมาทำที่บ้าน อยู่บ้านก่อน และพอเรากลับมาอยู่บ้านเขาก็ต้องการให้เราเป็นครู ยัดความคิดว่าข้าราชการดีที่สุด เราก็ทนทำอัตราจ้าง 2 ปี จนปัจจุบัน เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่ทางเราเลย เราอยากทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันที่เป็นการตัดสินใจของตัวเอง พอเราจะลาออกไปสมัครงานใหม่ พ่อก็ขัดอีกว่า "มันจะได้เหรอ คนไม่มีประสบการณ์แบบเรา ที่ไหนเขาจะรับ" เราอึ้งไปเลย เรารู้สึกว่าทั้งชีวิตที่ใช้มามันไร้ค่าขนาดนั้นเลยเหรอ การที่เขาคอยเลือกนั่นนี่ให้เรา มันไม่มีตัวเลือกสำรองให้เราบ้างเลยเหรอ เขาไม่เผื่อใจบ้างเลยเหรอว่าถ้าวันนึงเราอยากเติบโตเป็นผู้ใหญ่ด้วยตัวเราเองบ้าง มันรู้แย่จนบอกไม่ถูก เราคิดอยากจะหายไปจากโลกด้วยซ้ำ ละพอตอนนี้มีบริษัทโทรเรียกไปสัมภาษณ์ที่กทม. เขาก็บอกอีก "บริษัทนี้มันจะได้เหรอ ไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้" คือเราตัดสินใจลาออกจากงานรร.ไปแล้ว ละที่ตัดสินใจให้ตัวเองพ่อแม่ก็ใช่ว่าจะมีซัพพอร์ตให้ตลอดเวลา เราท้อมากเลย เหมือนไร้ค่า เหมือนกลายเป็นภาระ มันเหนื่อยมากเลย ยิ่งโควิดอีก เราต้องทำไงดี