สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเราหากแท็กผิดห้องหรือพิมพ์ไม่ค่อยเข้าใจต้องขออภัยด้วยนะคะ

ขอเกริ่นสั้นๆก่อนนะคะตอนนี้เรากำลังขึ้นชั้นม.5ค่ะ ครอบครัวเรามีทั้งหมดห้าคน พ่อ เรา น้องอีกสองคนและแม่เลี้ยงค่ะ ที่เรามาตั้งกระทู้นี้เพราะอึดอัดใจมากค่ะรู้สึกแย่กับทุกอย่างเลยอยากมาระบายและขอความคิดเห็นว่าจะทำยังไงต่อไปดีค่ะ แม่เลี้ยงเข้ามามีบทบาทในชีวิตของเราตั้งแต่เรายังเด็กมากๆเลยค่ะ น่าจะประมาณ2-3ขวบเลย ในตอนเด็กเราไม่รู้เรื่องเรารู้แค่ว่าเขาไม่ใช่แม่แท้ๆของเราแต่ก็ไม่ได้อะไรกับเขาเพราะยังไม่เข้าใจค่ะ แต่ตอนที่เขาเข้ามาพ่อกับแม่เรายังไม่เลิกกันค่ะแต่พ่อนอกใจแม่ไปมีเขาเราจะขอไม่ลงรายละเอียดตรงเรื่องนี้มากนะคะ เราได้ไปอยู่กับแม่และยายตอนเข้าอนุบาลค่ะแต่พอปิดเทอมก็จะไปอยู่กับพ่อ เราอยู่กับแม่จนถึงป.4แม่มีปัญหาเรื่องเงินทำให้เราต้องมาอยู่กับพ่อแทนและไปหาแม่ตอนปิดเทอม สลับกันค่ะ

ตอนนั้นเรายังเด็กเราเลยไม่ได้อะไรกับแม่เลี้ยงเท่าไหร่เพราะไม่เข้าใจและแม่เราเองก็มีสามีใหม่เหมือนกัน ตอนนั้นแม่เลี้ยงเราก็มีน้องแล้วค่ะเราก็รักน้องดี จำได้ว่าแม่เลี้ยงก็ดีกับเราอยู่ค่ะเพราะยังเด็กพ่อก็เอาใจใส่เราดี ปู่กับย่าก็ดีทุกอย่างตอนนั้นปกติค่ะ จนเราขึ้นป.6เป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้เราไม่โอเคกับแม่เลี้ยงค่ะ พอเราอยู่ป.6แม่เลี้ยงก็มีลูกคนที่สองเราก็รักน้องดีค่ะ แต่แม่เลี้ยงก็เริ่มใช้เรา ดุเราว่าเราค่ะ ตอนนั้นเราไม่พอใจเพราะเขาชอบใช้ให้ทำนู่นนี่แต่ตัวเองไม่ทำอะไรเลยทำให้เราไม่ชอบแม่เลี้ยงแล้วค่ะตอนนั้น เราก็รู้สึกแย่มาโดยตลอดเพราะแม่เลี้ยงเป็นคนขี้โวยวายค่ะ เขาอายุไม่เยอะห่างจากพ่อเราเป็นสิบปี เวลาที่ลูกดื้อก็ไม่ค่อยเก็บอารมณ์ชอบตะโกนด่าทั้งๆที่เราและน้องก็ยังเด็กค่ะ เราจำได้เลยว่าเราไม่ชอบเสียงเขามากๆมันทำให้เรารู้สึกแย่เพราะเขาไม่เคยสอนเราดีๆเลยอะไรไม่พอใจก็ด่าอย่างเดียว แต่เขาไม่เคยตีเรานะคะเพราะแม่เราด่าเขาไว้ค่ะ55555555 จนเราขึ้นม.1มันก็เริ่มหนักขึ้นค่ะ จริงๆเราคิดว่าปัญหาที่เราไม่ชอบเขามันดูไม่ใช่เรื่องใหญ่ก็จริงแต่เราเจอแบบนี้ทุกวัน ต้องโดนด่าทุกวันฟังเสียงเขาตะโกนด่าทุกวันจนมันเริ่มเก็บกดค่ะ เราเริ่มเก็บตัวพูดน้อยกับคนที่บ้านแต่ที่โรงเรียนเราร่าเริงค่ะ เรารู้สึกแย่กับตัวเองมากๆบางวันก็ไม่อยากกลับบ้านเลยจนเราเริ่มติ่งเกาหลีทำให้พวกเขาเป็นที่พึ่งทางใจเราเลยค่ะ พอช่วงม.2เราทะเลาะกับแม่เลี้ยงหนักมาก ขอไม่เล่าว่าเรื่องอะไรนะคะแต่เรายังจำได้ที่เขาทำกับเรา เขาเอาไม้แขวนเสื้อมาตีเรา ตบหัวเรา ฉีกโปสเตอร์นักร้องที่เราติดไว้ในห้องออก ด่าเราแรงๆและไล่ให้เรากลับไปอยู่กับแม่ค่ะ ตอนนั้นเราโกรธมากจากที่ไม่ชอบก็กลายเป็นความรู้สึกเกลียดค่ะ เราเลยไปฟ้องพ่อโชคดีที่พ่อเราเป็นคนกลางค่ะในหลายๆเรื่องก็เข้าข้างเราด้วย แต่จำไม่ได้แล้วว่าสรุปแล้วใครถูกใครผิดแต่จำได้ว่าพ่อให้เรากอดกันค่ะ เราก็ไปกอดเขาเราจำได้ว่าเรารู้สึกแย่มากตอนกอดเขา เราไม่อยากจับ ไม่อยากพูดด้วยหรือใกล้ชิดเขาเลยค่ะ แต่หลังจากนั้นเรากับแม่เลี้ยงก็ตึงกันมากค่ะแทบไม่พูดด้วยเลยแม่เลี้ยงก็ไม่มาสั่งหรือด่าเราด้วย ซึ่งเราชอบมากค่ะยิ่งเขาทำเหมือนเราไม่มีตัวตนเรายิ่งมีความสุข ต่างคนต่างอยู่ไปเลยค่ะ แต่เพราะอยู่บ้านเดียวกันมันเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่คุยกันเลยแม่เลี้ยงก็กลับมาใช้และด่าเราอยู่ดี

จนช่วงม.2เทอม2แม่เราก็เสียค่ะ เราเคว้งมากตอนนั้นเพราะเรารักแม่มากแต่พอไม่มีแม่อยู่มันทำให้เรายิ่งรู้สึกแย่ ตอนนั้นเราคิดโทษเขาสารพัดว่าที่แม่เราต้องเสียไปก็เพราะเขา ที่ทำให้เราไม่มีความสุขก็เพราะเขาแต่ไม่ได้ไปพูดกับเขานะคะคิดเอาเองคนเดียวตอนนั้นเราอยากตายมากๆแต่ไม่เคยทำอะไรกับตัวเองนะคะแค่อยากตายอยากไปจากที่นี่  แต่ตอนนั้นเราเริ่มโตแล้วเราเลยเก็บความรู้สึกเกลียดไว้ในใจเขาสั่งอะไรก็ทำๆไปแล้วไปบ่นกับเพื่อนแทนค่ะ เราไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมรู้สึกเกลียดขนาดนี้มันมีหลายเรื่องมากค่ะ ช่วงนี้เราขายเสื้อผ้าออนไลน์ด้วยค่ะขายไม่ค่อยดีเท่าไหร่เพราะยอดฟอลในไอจียังน้อยจนช่วงนึงใกล้สอบขึ้นม.5เราเลยหยุดลงรูปและอ่านหนังสือค่ะ เราติดโทรศัพท์มากๆเพราะในบ้านแทบไม่สนิทกับใครเลย น้องก็อายุห่างกันมากคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง ที่คุยได้ก็มีแต่พ่อค่ะแต่พ่อก็ชอบเอาความคิดตัวเองมาเป็นใหญ่ในบางเรื่องเราเลยไม่ค่อยอยากไปคุยด้วยค่ะ เรารู้ตัวนะคะว่าเล่นโทรศัพท์เยอะแต่เราแต่งนิยาย ขายของ ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีเลยแต่เขาก็ชอบมาด่าเราว่าเล่นแต่โทรศัพท์ บางทีก็ขึ้น gu mึง ด้วยค่ะบอกให้เราหาเงินบ้างทำตัวให้เป็นประโยชน์ เราไม่ชอบให้เขาพูดแบบนี้เลยเพราะเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราทำอะไรบ้าง เราเลยขอพ่อสอบเทียบค่ะจะได้ไปอยู่ที่อื่นซึ่งตอนนี้ยังไม่มั่นใจว่าพ่อโอเคมั้ยเพราะยังคุยไม่ลงตัวค่ะ สาเหตุหลักๆที่เราอยากไปก็เพราะแม่เลี้ยง เราอดทนมาจนไม่อยากทนแล้วค่ะบอกพ่อว่าเลือกเรียนผิดสายเลยอยากไปสอบเทียบ ทั้งๆที่เราอยากไปเพราะแม่เลี้ยง เวลาเขาด่าเราแรงๆเราก็ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากหนีมากรี๊ดอัดหมอนในห้องนอน เราเหนื่อยมากค่ะเรารู้สึกแย่มากๆเพราะเราพูดอะไรไปก็ไม่มีใครเข้าใจเลย

ใครที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ก็ขอบคุณมากค่ะเราพิมพ์ในโทรศัพท์อาจจะอ่านยากหรือไม่ค่อยรู้เรื่องต้องขอโทษด้วยนะคะ สิ่งที่เราต้องการคือจัดการตัวเองยังไงดีคะเราเหนื่อยมากๆ ทุกวันของเราไม่มีความสุขเลยเรารู้สึกเก็บกดจนเหนื่อยแล้วค่ะ รบกวนทุกคนหน่อยนะคะ😭