เราก็ไม่รู้จะพูดยังไงให้คนเข้าใจนะ แต่พวกลัทธิบูชาความกตัญญูนี่ไปไกลๆเหอะ


แต่เด็กเราไม่ได้รับความอบอุ่นอะไรเลย ญาติฝั่งแม่รวมแม่เราเกลียดฝั่งพ่อเรามาก แล้วหน้าเราเหมือนพ่อก็พาลเกลียดเราไปด้วย เรื่องมันแดงตอนเราประมาณป.4 เริ่มรู้เรื่องและจำเหตุการณ์ได้แต่นั้นมา แม่เราไม่โอเคที่พ่อเราไม่ค่อยมีเงิน พ่อเก็บเงินจากการค้าขายก็หาว่าพ่อเรางกทั้งที่แม่ใช้เงินไปกับการshop เรื่องมาหนักสุดตอนเราขึ้นม.2 ถึงขั้นพ่อแม่ตบตีกัน แม่ลากเราไปอยู่ที่อื่นจนหลังจากนั้นก็หย่า ทุกอย่างมันฝังใจจนเราเป็นโรคซึมเศร้าและไปหาหมอเองช่วงม.4 เราย้ายมาเรียนตจว.กับญาติฝั่งแม่ตอนม.2เทอม2 เราเกลียดคนในบ้านมาก เกลียดทุกคนนิสัยเหมือนกันหมด เราอยู่เฉยๆของเรามาตลอด เก็บตัวอยู่คนเดียวในห้อง ชอบหาเรื่องมาด่าเล่าให้คนนั้นคนนี้ฟังว่าเราแย่ ทั้งที่เราไม่ได้ทำไร งานบ้านก็ทำ เราพยายามเรียนดี ครูพาไปแข่งกิจกรรม แต่ละวันเราใช้ชีวิตเหมือนอยู่นรกมาก เราได้แต่รอให้รีบจบม.6 ทางบ้านก็พูดคำขาดว่าไม่ส่งเรียน หาใช้เอง ก็แน่อยู่แล้ว!!!เพราะพึ่งพาไรไม่ได้หรอก และไม่อยากมามีไรผูกมัดว่าต้องกตัญญู ส่งเงินให้ที่บ้านใช้ มันไม่ใช่ว่ะ เรื่องทั้งหมดผลมันมาตกที่เรา ก็พออยู่ได้จากเงินกยศ. แต่ปีนี้ม.6แล้วเราต้องเก็บไว้ใช้จ่ายมหาวิทยาลัย เหนื่อยหน่อยแต่เราต้องสู้ต่อไป ถึงเวลาของเราขอตัดการติดต่อแบบเด็ดขาด ╯︿╰ แม่ก็ชอบมาหาเรื่องเราทักมาด่าเรา พยายามฆ่าตัวตายมา3รอบเพราะทะเลาะกับแม่(ใครจะว่าปัญญาอ่อนก็แล้วแต่ เสียงจากคนในครอบครัวมันเจ็บมาก) แต่ละอย่างมันไร้สาระมาก มีแต่เรื่องไม่เป็นเรื่อง ใครไม่โดนกับตัวก็คงไม่รู้หรอกเนาะ


ขอบคุณที่รับฟังนะคะ...กรุณาแสดงความคิดเห็นอย่างสุภาพ