จะขอเกริ่นเรื่องตอนมอปลายก่อนนะคะ ตอนมอปลายเป็นคนชอบเรียนค่ะ ไม่เคยสอบตกตั้งแต่เด็กเลยค่ะ เรียนพิเศษก็ไม่ได้เรียน เรียนด้วยตัวเองมาตลอด มีแค่ม.4ที่เล่นจนเกรดตก แต่ที่เหลือก็ที่1มาตลอด เป็นสายเก็บคะแนนเก็บและคะแนนสอบ เลยทำให้เกรดออกมาดี แต่ว่าจบม.6ก็มาเรียนต่อไต้หวัน ซึ่งนี่ก็ไม่ได้เก่งภาษาเลยค่ะ ทั้งจีนและอังกฤษ เรียกว่าเป็นใบ้เลยก็ได้ตอนมานี่ ที่บ้านก็ให้มาทั้งอย่างงี้เลย ตอนแรกรู้ค่ะว่ามันต้องกดดัน แต่ว่าหลังเข้ามา ช่วงแรกทำได้แค่พยายามทำกิจกรรมคณะจะได้ฝึกภาษาแต่ว่าพอนานเข้า เวลาเข้าเรียนครูใช้หนังสืออังกฤษแล้วพูดภาษาจีน ทำให้นี่ตามเพื่อนไม่เคยทันเลยค่ะ ขนาดคณิตที่เป็นวิชาที่นี่ถนัดก็ไปไม่รอดเหมือนกันค่ะ เรียนเองก็ไม่มีเวลาพอเพราะต้องแบ่งอ่านหลายตัว จนสุดท้าย มิดเทอมสอบตกไปหลายตัว ตอนนั้นก็เริ่มท้อค่ะ แต่ก็พยายามอ่านหนังสือ แต่พอเข้าใกล้ไฟนอลเหมือนความกดดันมันหนักจนกลัวว่าจะติดเอฟ เพราะไม่เคยสอบตกมาก่อนสักครั้งในชีวิต โต้รุ่งอ่านหนังสือที่ห้องสมุด เป็นสัปดาห์ บางวันไม่กลับหอนอนที่ห้องสมุดก็มี แต่ผลสุดท้าย นอกจากวิชาพละ จีน อังกฤษที่เหลือติดเอฟหมดเลยค่ะ จุดนี้เป็นจุดที่2ที่รู้สึกผิดหวังที่สุดในชีวิตเลยค่ะ (ที่จีนกับอังกฤษผ่านมันเป็นเพราะคะแนนเก็บกับ ข้อสอบมันเป็นแค่พื้นฐาน แต่จริงๆความสามารถการอ่านเขียนฟังพูดยังแย่มากๆถ้าให้ใช้จริงๆ) พอปิดเทอมตั้งใจจะอ่านหนังสือใหม่แล้วอ่านเตรียมเทอมหน้า แต่ว่าเหมือนหมดไฟกับผิดหวังมากๆไปแล้วจนไม่อยากทำอะไรเลย เหมือนใจกับสมองมันสั่งและพูดว่าจะทำ อยากทำ แต่ร่างกายมันไม่ทำแล้วก็ผิดแผนมาตลอด เหมือนกดดันตัวเองทุกวันจนตอนนี้เทอมสองจะสอบมิดเทอมก็ยังเป็นอยู่ ไม่รู้จะทำยังไงดีค่ะ ในหัวมันวางแผนว่าจะทำอันนี้ จะอ่านอันนี้ แต่ว่าจะเรียกขี้เกียจรึป่าว เพราะสุดท้ายก็ไม่ทำหรือไม่ก็รอทำวันใกล้จะถึงแล้วก็กดดันตัวเองหนัก เพราะถ้าติดเอฟไปมากกว่านี้สภาพจิตใจคงแย่แน่ๆเพราะอดีตเคยมีแนวโน้มจะเป็นซึมเศร้าค่ะ เพราะงั้นอยากจะขอคำแนะนำหน่อยค่ะ เพราะนี่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยค่ะ ตอนม.4ที่เกรดตกตอนนั้นนี่ก็ฮึดตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือและตั้งใจเรียนขึ้นค่ะ แต่ตอนนี้มันคิดแค่ในหัวแต่ทำไม่ได้ เคยคิดจะไปหาจิตแพทย์ค่ะแต่ว่าเพราะอยู่ต่างประเทศมันทำให้มีปัญหาเรื่องใช้ภาษาสื่อความรู้สึกตอนนี้ไม่ค่อยเคลียร์น่ะค่ะ ตอนนี้เหมือนมันมืดแปดทางไปแล้วค่ะ