ตอนนี้เราเรียนอยู่ปีสาม ไม่กี่วันก่อนเกรดเพิ่งออก ปรากฎว่าเราติดเอฟสามตัว ตอนเห็นเรารู้สึกตื้อไปหมด คิดอะไรไม่ออก แต่ก่อนเกรดจะออกเราก็เตรียมใจไว้แล้วว่าเทอมนี้อาจจะเอฟนะ มิดเทอมเราโดนเรียกไปเตือนเรื่องคะแนนอยู่หลายวิชา และคำถามที่โดนถามบ่อยที่สุดคือ ทำไมได้คะแนนน้อย เรียนไม่เข้าใจตรงไหน ได้อ่านหนังสือหรือเปล่า มีปัญหาอะไรไหม
ใช่ เรามีปัญหาแน่นอนอยู่แล้ว เป็นปัญหาที่กินเวลายาวนานตั้งแต่ปีหนึ่งเทอมสองจนถึงตอนนี้ ปัญหาก็คือ ความงี่เง่าของเราเองจนทำให้เราเป็นโรคนี้ เราทะเลาะกับเพื่อนในกลุ่มจนสุดท้ายเราก็เหลือตัวคนเดียว จำได้ว่าตอนแรกๆเรานอนอยู่แต่บนเตียง ไม่อยากทำอะไร ไม่ไปเรียน ร้องไห้ทุกวัน เหตุการณ์ทุกอย่างมันวนอยู่ในหัวตั้งแต่ตื่นนอน แค่เจอหน้าได้ยินเสียงเราก็สั่นและร้องไห้ เป็นอย่างนี้ตั้งแต่ปีหนึ่งเทอมสองจนเราตัดสินใจไปพบจิตแพทย์ตอนปีสองเทอมหนึ่ง เราต้องไม่เข้าเรียนเพื่อไปตามนัดหมออยู่ตลอดเวลาที่เรารับการรักษา เหมือนมันจะผ่านไปด้วยดี เราเริ่มมีกำลังใจจากคนรอบข้างมากขึ้น เรารู้ว่ามีคนรักเราอีกเยอะเลย อาการสั่นและร้องไห้เวลาเจอหน้าก็เริ่มเบาลง จนมาปีสามเทอมหนึ่งเปิดเทอมวันแรกเราคิดว่าเราดีขึ้นเยอะแล้ว จนมาเจอหน้าได้ยินเสียงพวกนั้นนี่แหละถึงรู้ว่าตัวเองไม่ได้ไปไหนเลย ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะยิ่งอยากจะร้องไห้ โคตรอยากมีความสุขให้ได้อย่างพวกนั้น เราได้แต่คิดว่าทำไมพวกนั้นมีความสุขขนาดนั้นแต่เราถึงไม่มีความสุขเลยล่ะ ได้แต่คิดว่าถ้าวันนั้นไม่งี่เง่าก็คงไม่เป็นแบบนี้ โทษตัวเองอยู่ซ้ำๆ เราทำร้ายร่างกายตัวเอง กรีดแขน จนวันนึงที่เราดาวน์มากๆ เราตัดสินใจกินยาเกินขนาด มันทรมานเกินไป เราไม่อยากอยู่ ไม่อยากเดินเข้าไปนั่งเรียนในห้องที่มีพวกเค้าอยู่ เรารู้สึกโดดเดี่ยวทุกครั้งที่เดินเข้าคณะ พักกลางวันเราจะกลับมาที่หอ ซื้อข้าวมากินบ้าง ร้องไห้บ้าง มันเหนื่อยไปหมด เรานอนโรงพยาบาลไปสามวัน พอออกจากโรงพยาบาลไอ้ความรู้สึกไม่อยากทำอะไรมันก็กลับมา อีกหนึ่งอาทิตย์จะสอบมิดเทอม ผลก็คือเราไม่ได้อ่านหนังสือเลย พยายามอ่านก็จำไม่ได้สักนิด เราพยายามทำเท่าที่จะทำได้ แต่ผลมันก็ออกมาแย่ โคตรเฟลเลยตอนเห็นคะแนน ขนาดเตรียมใจแล้วยังเศร้า555 สอบครั้งที่สามเราก็พยายามจะทำให้เต็มที่เพื่อให้รอดเอฟ แต่ผลมันก็ออกมาแล้ว ติดตั้งสามตัวแน่ะ ตอนเปิดดูเกรดเรามาเที่ยวที่เชียงใหม่ ไลน์ไปบอกพ่อว่าติดเอฟนะต้องลงเรียนใหม่ พ่อแม่เราไม่เคยกดดันเราเรื่องเรียนเลย อยากเรียนอะไรก็ให้เรียน เราเลยไม่อยากให้พ่อกับแม่มาผิดหวังในตัวเรา พ่อเราตอบมาว่า ติดก็ลงเรียนใหม่ ไม่เป็นไร เที่ยวให้สนุก นาทีนั้นก็คือร้องไห้หนักมาก โทรไปหาพ่อแล้วร้องไห้ไม่หยุด เราจะพยายามทำให้ได้เพื่อพ่อกับแม่เลย ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเรื่องของเรานะ เราขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่ท้อกับเรื่องแย่ๆที่เจอ ขอให้มันส่งผ่านถึงทุกคน สุดท้ายเราอยากบอกว่ารักและดูแลใจตัวเองและคนรอบข้างให้ดีๆนะ
สำหรับใครที่มีคำแนะนำเกี่ยวกับการติดเอฟก็บอกกันมาได้นะคะ เราไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไรเลย ขอบคุณค่ะ