จขกท ของบอกก่อนเลยนะคะว่านี่เป็นกระทู้แรก ถ้ามีอะไรผิดพลาด ต้องขออภัยด้วยค่ะ
สวัสดีค่ะทุกคน ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้นะคะ เรื่องมันมีอยู่ว่าทุกคนที่บ้านมองภาพเราเป็นเด็กที่ตั้งใจเรียนมากๆ เพราะตอนประถมเราเชื่อฟังเขามาก เกรดอยู่ประมาณ 3.7 ขึ้นตลอด แต่เพราะมันเป็นโรงเรียนเอกชลปล่อยเกรดอ่ะค่ะ มันเลยเกรดเยอะมากๆ แล้วพอเข้า ม.1 มาเราเขข้ารร.รัฐบาลค่ะ แล้วเกรดเราก็ตกลงเยอะมาก จากเกรดปกติคือ 3.7-3.8 มันเหลือแค่ 3.4 ค่ะแต่เราก็เฉยๆ เพราะรร.เก่ามันค่อนข้างปล่อยเกรดอยู่แล้ว พอย้ายมารร.ใหม่เราติดเพื่อน ติดเล่นมาก จนทำให้เกรดตก งานไม่ค่อยส่ง แต่ก็ผ่านพ้นม.1มาได้ด้วยดีค่ะ เกรดม.1 เทอม 1 ได้ 3.4 เทอม 2 ได้ 3.5 แล้วพ่อก็ให้เียนพิเศษเพิ่ม แต่ว่าช่วงนั้นเรามีปัญหากับเพื่อนที่รร.ค่ะ ทะเลาะกันแรงมากมันทำให้เราไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรเลยค่ะ บวกกับที่เรายังเด็กเกินกว่าจะเรียนพิเศษ ทั้งหมดที่เรียนมันก็แทบไม่ได้ใช้เลยค่ะ เราทะเลาะกับเพื่อนถือว่ามันหนักหน่วงมากๆเลยนะคะ มันมีใครเข้าใจเลยสักคน บอกใครก็ไม่มีใครรับฟัง เครียดมากๆเลยค่ะตอนนั้น พอเรียนพิเศษมาแล้วเกรดมันไม่ได้ตามที่เขาต้องการ ก็โดนบ่นโดนด่า กดดันมากๆเลยค่ะ พอขึ้น ม.2 มาแม่กับพ่อก็โฟกัสรร.ที่จะต่อตอน ม.4 ค่ะ แทบจะหารร.ให้อยู่แล้ว แล้วจขกท.เองก็เจอปัญหาต่างๆนานา มันเครียดมากๆเลยค่ะ พ่อแม่กดดันมาก แม่ชอบถามว่าอยากเป็นอะไร จขกท.ฝันตั้งแต่เด็กๆเลยค่ะว่า อยากเป็นหมอ แต่คือมันเริ่มตอน ม.ปลายก็น่าจะทัน แต่แม่ชอบบอกว่าติดโทรศัพท์แบบนี้ไม่ได้เป็นหรอก บางทีก็ด่าว่าโง่บ้าง บางทีก็เอาไปเทียบกับญาติว่า พี่เขาสอบเข้ารร.นี้ได้ก็คงจะทำได้นะ คงไม่โง่ขนาดนั้นหรอก พอสอบย่อยตกมาก็ด่าซ้ำค่ะ บางครั้งก็แค่ต้องการกำลังใจบ้างนิดๆหน่อยๆแค่นั้นเอง ตอนนี้ปิดเทอมอยู่ จขกท. โดนแม่บังคับให้อ่านหนังสือวันละ 3 ชั่วโมงค่ะ ต้องเป็นหนังสือเกี่ยวกับการเรียนเท่านั้น แล้วบางครั้งก็ด่าว่าซีรี่ย์ที่ดูมันไร้สาระบ้าง บางทีก็แค่ต้องการการปล่อยปลดบ้าง จขกท อยู่ในกรอบมาตลอด ไปเที่ยวกับเพื่อนนับครั้งได้เลยค่ะ ไม่ถึง 5 ครั้งเลยด้วยซ้ำ มันกดดันมากๆเขาาหาว่าเอาแต่เล่นโทรศัพท์ ถ้าเป็นคนอื่นเขาก็อ่านหนังสือกันแล้ว ทั้งๆที่มันเป็นปิดเทอมมันควรจะได้พัก นี่นอนตื่นสายก็ไม่ได้ ต้องซักผ้า ล้างจานให้ กวาดบ้าน ถูบ้าน ทำแทบทุกอย่างเลยค่ะ พอเจอทุกอย่างแบบนี้แล้วจขกทเป็นคนอ่อนไหวง่าย เช้าค่ายโรคซึมเศร้าด้วยหน่อยๆค่ะ มันเลยกดดัน เครียดมากๆ บางครั้งก็ทำร้ายตัวเองเพราะคิดว่าตัวเองดีไม่พอ บางครั้งก็อยากหนีออกจากบ้าน บางครั้งก็อยากหายๆไปจากโลกนี้เลยล่ะค่ะ แค่ลืมตาตื่นมาแล้วคิดว่าวันนี้ต้องเจอกับอะไรบ้างก็ไม่อยากตื่นเลยค่ะ อยากรู้ว่าแค่นี้ที่ทำให้มันยังไม่พออีกหรอ กว่าจะสอบเข้ามหาลัยก็ตั่งปี 67 มันอีกนานมากๆเลยนะคะ จขกท อยากรู่า ควรทำยังไงดี ควรบอกเขามั้ย หรือจขกท.ควรตั้งใจให้มากกว่านี้ บางทีสำหรับคนอื่นอาจจะเป็นเรื่องเล็กนะคะ แต่ว่าจขกท.ยังทำใจไม่ได้ที่พ่อกับแม่แยกกันเมื่อไม่กี่ปี พอเจอทุกอย่างมันเลยอ่อนไหวง่าย และที่สำคัญจขกท.ไม่เคยได้รับกำลังใจเลยค่ะ สอบปลายภาค ม.2 เทอม 1 จขกท. ได้คะแนนท็อปวิชา
ปล.จขกท อาจจะติดแท็กผิดต้องข้ออภัยด้วยนะคะ
โดนพ่อแม่กดดันเรื่องการเรียน เอาไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่น เราควรทำยังไงดีคะ
สวัสดีค่ะทุกคน ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้นะคะ เรื่องมันมีอยู่ว่าทุกคนที่บ้านมองภาพเราเป็นเด็กที่ตั้งใจเรียนมากๆ เพราะตอนประถมเราเชื่อฟังเขามาก เกรดอยู่ประมาณ 3.7 ขึ้นตลอด แต่เพราะมันเป็นโรงเรียนเอกชลปล่อยเกรดอ่ะค่ะ มันเลยเกรดเยอะมากๆ แล้วพอเข้า ม.1 มาเราเขข้ารร.รัฐบาลค่ะ แล้วเกรดเราก็ตกลงเยอะมาก จากเกรดปกติคือ 3.7-3.8 มันเหลือแค่ 3.4 ค่ะแต่เราก็เฉยๆ เพราะรร.เก่ามันค่อนข้างปล่อยเกรดอยู่แล้ว พอย้ายมารร.ใหม่เราติดเพื่อน ติดเล่นมาก จนทำให้เกรดตก งานไม่ค่อยส่ง แต่ก็ผ่านพ้นม.1มาได้ด้วยดีค่ะ เกรดม.1 เทอม 1 ได้ 3.4 เทอม 2 ได้ 3.5 แล้วพ่อก็ให้เียนพิเศษเพิ่ม แต่ว่าช่วงนั้นเรามีปัญหากับเพื่อนที่รร.ค่ะ ทะเลาะกันแรงมากมันทำให้เราไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรเลยค่ะ บวกกับที่เรายังเด็กเกินกว่าจะเรียนพิเศษ ทั้งหมดที่เรียนมันก็แทบไม่ได้ใช้เลยค่ะ เราทะเลาะกับเพื่อนถือว่ามันหนักหน่วงมากๆเลยนะคะ มันมีใครเข้าใจเลยสักคน บอกใครก็ไม่มีใครรับฟัง เครียดมากๆเลยค่ะตอนนั้น พอเรียนพิเศษมาแล้วเกรดมันไม่ได้ตามที่เขาต้องการ ก็โดนบ่นโดนด่า กดดันมากๆเลยค่ะ พอขึ้น ม.2 มาแม่กับพ่อก็โฟกัสรร.ที่จะต่อตอน ม.4 ค่ะ แทบจะหารร.ให้อยู่แล้ว แล้วจขกท.เองก็เจอปัญหาต่างๆนานา มันเครียดมากๆเลยค่ะ พ่อแม่กดดันมาก แม่ชอบถามว่าอยากเป็นอะไร จขกท.ฝันตั้งแต่เด็กๆเลยค่ะว่า อยากเป็นหมอ แต่คือมันเริ่มตอน ม.ปลายก็น่าจะทัน แต่แม่ชอบบอกว่าติดโทรศัพท์แบบนี้ไม่ได้เป็นหรอก บางทีก็ด่าว่าโง่บ้าง บางทีก็เอาไปเทียบกับญาติว่า พี่เขาสอบเข้ารร.นี้ได้ก็คงจะทำได้นะ คงไม่โง่ขนาดนั้นหรอก พอสอบย่อยตกมาก็ด่าซ้ำค่ะ บางครั้งก็แค่ต้องการกำลังใจบ้างนิดๆหน่อยๆแค่นั้นเอง ตอนนี้ปิดเทอมอยู่ จขกท. โดนแม่บังคับให้อ่านหนังสือวันละ 3 ชั่วโมงค่ะ ต้องเป็นหนังสือเกี่ยวกับการเรียนเท่านั้น แล้วบางครั้งก็ด่าว่าซีรี่ย์ที่ดูมันไร้สาระบ้าง บางทีก็แค่ต้องการการปล่อยปลดบ้าง จขกท อยู่ในกรอบมาตลอด ไปเที่ยวกับเพื่อนนับครั้งได้เลยค่ะ ไม่ถึง 5 ครั้งเลยด้วยซ้ำ มันกดดันมากๆเขาาหาว่าเอาแต่เล่นโทรศัพท์ ถ้าเป็นคนอื่นเขาก็อ่านหนังสือกันแล้ว ทั้งๆที่มันเป็นปิดเทอมมันควรจะได้พัก นี่นอนตื่นสายก็ไม่ได้ ต้องซักผ้า ล้างจานให้ กวาดบ้าน ถูบ้าน ทำแทบทุกอย่างเลยค่ะ พอเจอทุกอย่างแบบนี้แล้วจขกทเป็นคนอ่อนไหวง่าย เช้าค่ายโรคซึมเศร้าด้วยหน่อยๆค่ะ มันเลยกดดัน เครียดมากๆ บางครั้งก็ทำร้ายตัวเองเพราะคิดว่าตัวเองดีไม่พอ บางครั้งก็อยากหนีออกจากบ้าน บางครั้งก็อยากหายๆไปจากโลกนี้เลยล่ะค่ะ แค่ลืมตาตื่นมาแล้วคิดว่าวันนี้ต้องเจอกับอะไรบ้างก็ไม่อยากตื่นเลยค่ะ อยากรู้ว่าแค่นี้ที่ทำให้มันยังไม่พออีกหรอ กว่าจะสอบเข้ามหาลัยก็ตั่งปี 67 มันอีกนานมากๆเลยนะคะ จขกท อยากรู่า ควรทำยังไงดี ควรบอกเขามั้ย หรือจขกท.ควรตั้งใจให้มากกว่านี้ บางทีสำหรับคนอื่นอาจจะเป็นเรื่องเล็กนะคะ แต่ว่าจขกท.ยังทำใจไม่ได้ที่พ่อกับแม่แยกกันเมื่อไม่กี่ปี พอเจอทุกอย่างมันเลยอ่อนไหวง่าย และที่สำคัญจขกท.ไม่เคยได้รับกำลังใจเลยค่ะ สอบปลายภาค ม.2 เทอม 1 จขกท. ได้คะแนนท็อปวิชา
ปล.จขกท อาจจะติดแท็กผิดต้องข้ออภัยด้วยนะคะ