ตอนคุยกันแรกๆก็มีเรื่องโน่นนี่ให้คุยกันตลอด แต่พอผ่านไปซักพักก็เริ่มคุยกันน้อยลง หรือไม่บางครั้งก็คุยกันแต่เรื่องเดิมๆ มันเหมือนพายเรือวนอยู่่ในอ่างไม่ไปไหนเลย และบางครั้งเขาก็หายเงียบไป1-2วันก็มี แต่

เห็นคุณวิษณุพูดถึงเรือแป๊ะ ผมเลย ขอขยายความเรื่อนี้หน่อย เมื่อกว่า ร้อยปีมาแล้ว ประมาณปี 2425 อาก๋งผม มาเมืองไทย โดยเรือสำภา มาขึ้นที่ ท่าน้ำราชวงค์ มาพักนอน ในโรงเจ แถว โอเดียน ท่านทำงานหาเลี้ยงชีพ

คือตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้ว ความรู้สึกว่าวนไปวนมา เนื้อเรื่องไม่ไปไหนเลย มันหน่วงๆยืดๆอย่างไรไม่รู้

เหมือนพายเรือในอ่าง วนไปวนมา ไม่รู้จะเอายังไงกันแน่ เราว่าเรื่องนี้ถ้าความสำคัญไปอยู่ที่ความรักอันนี้ โดยไม่มีเรื่องความแค้น ไม่มีอีแย้ม ไม่มีอุไร ฯ เรื่องนี้ดับสนิท หลังๆ เริ่มไม่สนุกเพราะความรักของ

ทั้งแดง และ เหลือง ส่วนมาก รับข้อมูล แต่ของฝ่ายเดียวกัน สุดท้ายแล้ว ความคิด และข้อสรุป จะเหมือนพายเรือวนอยู่ในอ่าง แต่ถ้ามีการถกเถียง อภิปรายในความเห็นที่ต่างกัน แนวทางของฝั่งที่สมเหตุสมผลมากกว่า จะถู

เหมือนพายเรือให้คนอื่นนั่ง ส่งถึงฝั่ง แต่ตัวเอง ลุกออกจากเรือไม่ได้ ต้องพายวนซ้ำไปมา เหนื่อยเหมือนกันไหมครับ ตั้งกระทู้มา เผื่อใครที่เป็นแบบผมจะเจอ ก็ไม่รู้ว่าจะพายเรือไปเพื่ออะไร

เรื่องราวของหนูเกิดขึ้นตอนอยู่ม.1ค่ะ ตอนนั้นหนู12หย่าง13 วันนั้นหนูเป็นไข้หนักมากแล้ววันนั้นคุณลุงคุณป้ามาที่บ้านค่ะตอนนั้นตอนเย็นมาแล้วหนูพึ่งมีแรงลุกมากินข้าวเพราะไม่ได้กินข้าวมาทั้งวันหนูหิวมาก หนู

เราฝันว่าเราไปเกาะเกาะนึงค่ะแล้วเราก็เดินขึ้นบันไดเดินไปเรื่อยๆก็เห็นถ้ำฝั่งขวาของถ้ำเป็รูปพญานาคค่ะเราก็ไปไหว้แล้วเราก็นั่งเล่นหน้าถ้ำอยู่สักพักอยู่ๆก็มีเรือมาเทียบท่าเราเลยขึ้นไปค่ะแต่พอพายก็พายไม่ไ