เราอายุ 26 แล้วเราไม่เคยได้คบกับใครแบบจริงจังเลยสักครั้ง มีลองคุยบ้างแต่ก็ไม่ได้สานความสัมพันธ์ต่อสักครั้ง หรือเรียกว่าโสดมาตลอดนั่นแหล่ะ
มันมีช่วงเวลาที่บางครั้งเราก็เหงาในช่วงแรกๆ แต่พอนานเข้าเราก็เริ่มปรับตัวและจัดการกับตัวเองโดยการทำสิ่งที่ตัวเองชอบ เช่น ดูหนัง ฟังเพลง ดูซี่รี่ย์
อ่านหนังสือ เล่นเกม บลาๆๆ จนเรารู้สึกโอเคกับมัน แต่ก็ยังอยากมีใครสักคนอยู่
ขอเข้าประเด็นเลยละกัน คือเพราะเราโสดมานานเราจึงร็สึกห่วงพื้นที่หรือช่วงเวลาส่วนตัวของเรามาก เช่น
- เวลาเราทำกิจกรรมต่างๆ ตามที่บอกไว้ก่อนหน้า เราจะไม่อยากให้เขาแชทมาชวนคุยตลอดช่วงที่ทำกิจกรรมนั้น
- เวลาเราทำงานเราจะไม่ชอบตอบแชทใคร เว้นถ้าเราว่างเราถึงจะตอบ // อันนี้ข้อเสียใหญ่เราเลย คือเรามองว่าคนที่ชอบกันไม่จำเป็นต้องคุยกันตลอดเวลา
โดยส่วนตัวเรามองว่าไร้สาระเลย ซึ่งมันแรงมากขอยอมรับผิด T T
- เวลาเราอยู่กับเพื่อนหรือไปไหนกับเพื่อนเราจะบอกทุกครั้ง แต่เราจะไม่ชอบให้มาคอยถามว่าถึงไหนแล้ว กำลังทำอะไร เมื่อไหร่จะกลับ // ส่วนนี้เราพอ เข้าใจว่าบางครั้งอีกฝ่ายเป็นห่วง แต่เรารู้สึกว่ามันคือพื้นที่ของเรากับเพื่อน
- เราจะทักแชทหรือชวนคุยก็ต่อเมื่อเราอยากจะคุยหรือมีเรื่องจะคุยเท่านั้น // โดยส่วนตัวเราเป็นประเภทชอบคุยแบบต่อหน้ามากกว่า
- เราผิดหวังมาหลายครั้ง ทำให้เราเปิดใจให้ใครยากมาก แต่ถ้าเรารู้สึกโอเคเราจะทุ่มสุดตัว
- เราจะไม่อยากคุย เลี่ยงที่จะไม่คุย หรือถามคำตอบคำ กับคนที่งี่เง่าด้วยเรื่องที่ไร้สาระมากๆ // อันนี้ไปทางเห็นแก่ตัวเลย เพราะเรามองว่าคุยหรืออธิบาย
อะไรก็ไม่ร็เรื่องแล้ว เอาเวลาไปทำสิ่งที่ชอบดีกว่า
- เรื่องสุดท้ายที่เราพอจะนึกออกตอนนี้ในตอนที่พิมพ์กระทู้นี้ คือเราไม่ชอบให้มมาคาดหวังกับเราว่าเราต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้ เพราะเราฝังใจมาแต่เด็กแล้ว
ว่าเราเป็นลูกคนเดียวมันแย่มากที่ต้องมาทำตัวให้ได้ตามที่หวังโดยที่บางครั้งเราต้องเสียตัวเองไป เราเลยคิดว่าถ้าการที่เราต้องคบกับใครแล้วเรายังอยาก
เป็นเราอยู่
ทั้งหมดทั้งมวลที่บอกมาอาจจะมองว่าเราสนใจแต่ตัวเองโดยไม่สนเลยว่าอีกฝ่ายเป็นยังไง เรายอมรับ แต่เราก็ขอบอกว่าเราเคยพยายามปรับตัวแล้ว
แต่มันเหมือนไม่ใช่ตัวเรา เราจึงกลับมาเป็นแบบนี้อีก แต่เรายืนยันได้อย่างนึงคือที่เราเป็นแบบนี้ไม่ใช่เราไม่สนใจ ไม่ใช่ไม่รัก ไม่ใช่ว่าไปมีคนอื่น เรามีความรู้สึกดีๆ ตลอด เพียงแค่เรามองว่ามันต้องค่อยๆ เติมไปเรื่อยๆ ไม่จำเป็นต้อง 100 เสมอ 10 บ้าง 50 บ้าง 20 บ้าง มากบ้างน้อยบ้าง มีขึ้นบ้างมีลงบ้างเหมือนกับชีพจรของคน
สุดท้ายนี้เราก็รู้ว่าเรากำลังถามคำถามที่ไม่น่าถามว่า "จะยังพอมีคนที่ชอบ Type แบบเรามั้ย"
คนที่หวงพื้นที่ส่วนตัวมากๆ พอจะมีโอกาสได้คบหากับใครไหม?
มันมีช่วงเวลาที่บางครั้งเราก็เหงาในช่วงแรกๆ แต่พอนานเข้าเราก็เริ่มปรับตัวและจัดการกับตัวเองโดยการทำสิ่งที่ตัวเองชอบ เช่น ดูหนัง ฟังเพลง ดูซี่รี่ย์
อ่านหนังสือ เล่นเกม บลาๆๆ จนเรารู้สึกโอเคกับมัน แต่ก็ยังอยากมีใครสักคนอยู่
ขอเข้าประเด็นเลยละกัน คือเพราะเราโสดมานานเราจึงร็สึกห่วงพื้นที่หรือช่วงเวลาส่วนตัวของเรามาก เช่น
- เวลาเราทำกิจกรรมต่างๆ ตามที่บอกไว้ก่อนหน้า เราจะไม่อยากให้เขาแชทมาชวนคุยตลอดช่วงที่ทำกิจกรรมนั้น
- เวลาเราทำงานเราจะไม่ชอบตอบแชทใคร เว้นถ้าเราว่างเราถึงจะตอบ // อันนี้ข้อเสียใหญ่เราเลย คือเรามองว่าคนที่ชอบกันไม่จำเป็นต้องคุยกันตลอดเวลา
โดยส่วนตัวเรามองว่าไร้สาระเลย ซึ่งมันแรงมากขอยอมรับผิด T T
- เวลาเราอยู่กับเพื่อนหรือไปไหนกับเพื่อนเราจะบอกทุกครั้ง แต่เราจะไม่ชอบให้มาคอยถามว่าถึงไหนแล้ว กำลังทำอะไร เมื่อไหร่จะกลับ // ส่วนนี้เราพอ เข้าใจว่าบางครั้งอีกฝ่ายเป็นห่วง แต่เรารู้สึกว่ามันคือพื้นที่ของเรากับเพื่อน
- เราจะทักแชทหรือชวนคุยก็ต่อเมื่อเราอยากจะคุยหรือมีเรื่องจะคุยเท่านั้น // โดยส่วนตัวเราเป็นประเภทชอบคุยแบบต่อหน้ามากกว่า
- เราผิดหวังมาหลายครั้ง ทำให้เราเปิดใจให้ใครยากมาก แต่ถ้าเรารู้สึกโอเคเราจะทุ่มสุดตัว
- เราจะไม่อยากคุย เลี่ยงที่จะไม่คุย หรือถามคำตอบคำ กับคนที่งี่เง่าด้วยเรื่องที่ไร้สาระมากๆ // อันนี้ไปทางเห็นแก่ตัวเลย เพราะเรามองว่าคุยหรืออธิบาย
อะไรก็ไม่ร็เรื่องแล้ว เอาเวลาไปทำสิ่งที่ชอบดีกว่า
- เรื่องสุดท้ายที่เราพอจะนึกออกตอนนี้ในตอนที่พิมพ์กระทู้นี้ คือเราไม่ชอบให้มมาคาดหวังกับเราว่าเราต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้ เพราะเราฝังใจมาแต่เด็กแล้ว
ว่าเราเป็นลูกคนเดียวมันแย่มากที่ต้องมาทำตัวให้ได้ตามที่หวังโดยที่บางครั้งเราต้องเสียตัวเองไป เราเลยคิดว่าถ้าการที่เราต้องคบกับใครแล้วเรายังอยาก
เป็นเราอยู่
ทั้งหมดทั้งมวลที่บอกมาอาจจะมองว่าเราสนใจแต่ตัวเองโดยไม่สนเลยว่าอีกฝ่ายเป็นยังไง เรายอมรับ แต่เราก็ขอบอกว่าเราเคยพยายามปรับตัวแล้ว
แต่มันเหมือนไม่ใช่ตัวเรา เราจึงกลับมาเป็นแบบนี้อีก แต่เรายืนยันได้อย่างนึงคือที่เราเป็นแบบนี้ไม่ใช่เราไม่สนใจ ไม่ใช่ไม่รัก ไม่ใช่ว่าไปมีคนอื่น เรามีความรู้สึกดีๆ ตลอด เพียงแค่เรามองว่ามันต้องค่อยๆ เติมไปเรื่อยๆ ไม่จำเป็นต้อง 100 เสมอ 10 บ้าง 50 บ้าง 20 บ้าง มากบ้างน้อยบ้าง มีขึ้นบ้างมีลงบ้างเหมือนกับชีพจรของคน
สุดท้ายนี้เราก็รู้ว่าเรากำลังถามคำถามที่ไม่น่าถามว่า "จะยังพอมีคนที่ชอบ Type แบบเรามั้ย"