ตอนสุดท้ายของสุดท้ายจริงๆ ของ Sanctuary

เป็นนิยายตอนสั้นจาก shop exclusive limited edition ครับผม

หลังจากที่ผมหวังว่าจะเห็นฉากในนี้ในตอนสุดท้ายของ Re:zero ss2 ก็ไม่โผล่มา
ผมเลยลองแปลตอนนี้มาให้ดูครับผมเพราะเป็นตอนที่สำคัญมากกับเรื่องและก็ไม่อยากให้พลาดกัน
ใครยังไม่ได้ดูจนจบ SS 2 หรือไม่อยากรู้เรื่องราวของเหล่าแม่มดไปมากกว่านี้ข้ามไปได้เลยครับ

ก่อน Witch's After Tea Party จะเป็นบท ADDENDUM—THE RETURN บทสั้นๆหลังตอนจบ LN 15 ใครอยากรู้จักเอคิโดน่ามากขึ้นแนะนำให้ไปอ่านได้ครับ (ไว้ถ้ามีเวลาเดี๋ยวมาแปลอีกทีครับ)


Witch’s After Tea Party

ขณะที่เธอถอนลมหายใจที่หนาวเหน็บจนเป็นไอ แสงอาทิตย์ได้ฉาบลงบนพื้นหิมะราวกับภาพแฟนตาซี

แสงแพรวพรายทำให้ตาขอเธอต้องหรี่ลงเล็กหน่อย มือของเธอวางบนต้นไม้ และรู้สึกถึงความหยาบของเปลือกไม้ที่ฝ่ามือของเธอ นี่ไม่ใช่ภาพลวงตา แต่เป็นความจริง สัมผัสที่เกิดขึ้นจริง

เธอกำมือเธอแน่น หลับตาของเธอที่สู้แสงสว่าง และสูดให้อากาศหนาวเติมเข้าปอดของเธอ และหายใจออกมาอีกครั้งอย่างสงบ

???: 「แน่นอน ว่าหลังจากหลายร้อยปีที่ไม่มีร่างกายกายภาพ ฉันไม่ชินกับอะไรพวกนี้สักนิด」

ลมหนาวพัดผ่านผมสีชมพูของเธอ และเสียงหญิงสาวที่ไม่เข้ากันกับรูปลักษณ์ของเธอกำลังพูดพึมพำ

ผู้หญิงคนนี้รูปร่างสวยงาม นัยน์ตาสีฟ้าที่ลุ่มลึกไปด้วยความมีเหตุผล หน้าตาน่ารักที่ไม่สามารถปกปิดเสน่ห์อันสูงส่งและสง่างาม กรายตามองเพียงครั้งเดียว คุณสามารถรับรู้ถึงพื้นฐานอารมณ์ที่พิเศษของผู้หญิงคนนี้

แขนที่ยังดูไม่โตเป็นสาวถูกคลุมด้วยเสื้อคลุมฮู้ดสีขาว ด้วยลักษณะอย่างนี้ท่าทางการเดินเท้าเปล่าควรจะเรียกได้ว่าไม่ปลอดภัยเป็นอย่างยิ่ง

แทนที่อยากจะกรีดร้องอารมณ์ของเธอออกมา แต่เธอก็ทำไม่ได้เพราะอากาศในป่านั้นถูกปกคลุมไปด้วยหิมะทั้งหมด หญิงสาวกำลังเดินอยู่ในหิมะนั้น และอุณหภูมิร่างกายของเธอลดลงอย่างรวดเร็ว เธอเริ่มสั่นอย่างรุนแรง

เซกเมธ: 「หลังจากลงแรงไปมากมาย เอิ่ม…! ถ้าเธอแข็งตาย มันต้องฮามากแน่ๆ... 」

หญิงสาวที่หนาวสั่นมีเสียงโผล่ขึ้นมาในหัวของเธอ

แน่นอน ว่าเสียงนั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับเสียงของหญิงสาว

โอเมก้า: 「ฟังดูเป็นการจินตนาการที่ไม่ค่อยจะดีเลยนะ ถึงสถานการณ์ของตัวฉันในตอนนี้ ฉันยังมีเวทย์มนตร์ที่สามารถเผา generation นี้ทิ้งได้เลย เธออาจจะอยากอยู่เงียบๆนะ เซกเมธ」

ดาฟเน่: 「เฮ้ ไม่ค่อยเห็นเธอแอบออกไปไหนกลางค่ำกลางคืน กำลังตามหาอะไรอยู่เหรอ แน่นอนล่ะมันคุ้มกับเธอหรือเปล่าโดน่าโดน่า? 」

โอเมก้า: 「——」

คาร์มิลลา: 「ไม่ ดาฟเน่จังอยู่เงียบๆ เอคิโดน่าจังไม่ได้หวังร้าย แต่อาจจะมีอยู่นิดนึง ใช่ไหม? เห็นไหม เธอถูกชุบชีวิตแล้วแต่ก็ทำให้เธอแพ้... 」

คำหวานประชดประชัน และคำแก้ตัวที่ซุ่มซ่ามดำเนินต่อไป เสียงทั้งสองนี้ไม่ใช่เสียงของหญิงสาว หรือเสียงหญิงดูขี้เกียจที่ได้ยินขึ้นมาคนแรก

เสียงที่แตกต่างเหล่านี้โต้ตอบกันไปมาในใจของหญิงสาว แต่อย่างไรก็ตามแต่ละเสียงผูกพันกันด้วยความสนิทสนม และยังเชื่อมไปถึงหญิงสาวคนนั้นด้วย
กลับกัน  ผู้หญิงเหล่านี้——ไม่สิ พวกเธอคือ แม่มด ผู้ที่ถ่ายทอดวิญญาณไปสู่จิตใจของหญิงสาว

ผมสีขาวนัยน์ตาสีดำ แม่มดตนนี้โด่งดังในเรื่องความสวยงาม และสถานะของเธอในตอนนี้คือการสูญเสีย รูปลักษณ์ดั้งเดิมของเธอไป ปัจจุบันนั้นวิญญาณของแม่มดได้อยู่ในร่างกายของหญิงสาวคนนี้ เป็นการฟื้นคืนชีพที่น่าทึ่งและเหลือเชื่อ

ถึงแม้ความพยายามนับครั้งไม่ถ้วนที่เธอใช้ในการฟื้นคืนชีพ ถึงแม้ความซับซ้อนของสิ่งที่เกิดขึ้นเธอยังต่อพยายามต่อไป อย่างไรก็ตามเมื่อคิดถึงปัญญาและการชักจูงของเอคิโดน่า สุดท้ายเธอก็สามารถก้าวข้ามความยากลำบาก และไปถึงเป้าหมาย

โอเมก้า:「ฉันได้อาศัยในสภาวะวิญญาณมาถึง 400 ปี และฉันไม่ได้รับรู้เลยแม้แต่น้อยว่าสิ่งแวดล้อมข้างนอกนั้น....สวยงาม... 」

เซกเมธ:「 คนที่ต้องถูกด่าคือเธอเอคิโดน่า ที่มึนเมา เธอนี่มันเด็กแท้ๆ... พึ่งพาไม่ได้เลย... 」

โอเมก้า:「ฉันไม่ได้อยากถูกคุณมองว่าเป็นเด็กหรอกนะคะ แต่ความจริงคือ ...ฉันพูดไม่ออกจริงๆ .... 」

หลังจากเธอรู้สึกตัวและชุบชีวิตสำเร็จ เธอกำลังจะถูกแช่แข็งจนตาย

แม้ว่าเธอจะตระเตรียมมาแล้ว แต่เธอก็จะใส่ใจมันมากไม่ได้ในตอนนี้ และเอคิโดน่าเริ่มเล่นนิ้วมือของเธอ

ปลายนิ้วที่แข็งและเย็นมีเสียงเล็กน้อย และสิ่งรอบข้างของเอคิโดน่าเริ่มติดไฟสีแดงเข้ม เอคิโดน่าสร้างลูกบอลไฟซึ่งเล็กกว่าฝ่ามือของเธอเอง ส่ายไปมาตามการสั่นของร่างกาย ความหนาวของป่าแช่แข็งเริ่มหายไป ไม่มีใครสามารถคาดได้ว่าลูกบอลไฟเล็กๆ แค่นี้จะบรรจุพลังไว้ถึงเพียงนี้ น่าเหลือเชื่อจริงๆ เอคิโดน่าหายใจออกมาและรับรู้ว่าไม่ต้องห่วงถึงอันตรายของการแช่แข็ง

โอเมก้า: 「ความแตกต่างของ Gate ของฉันค่อนข้างจะน่าเป็นห่วง แต่ดูเหมือนจะไม่มีปัญหาในการใช้เวทย์มนตร์ อ้า.... 」

ไทฟอน: 「ครั้งต่อไปที่ใช้เวทย์ไฟ และถ้าเธอเผาป่าทั้งหมดไป ฉันจะหัวเราะ」

โอเมก้า: 「 เมื่อทุกอย่างจบ ความเสียดสีประชดประชันในตัวฉันคงจะหยุดไว้ไม่อยู่ ฉันได้ทำงานอย่างหนักที่จะวางแผนและกลยุทธ์ และฉันไม่มีทางเลือกนอกจากทำตามที่ฉันสนใจคือพาพวกคุณออกมา แต่กลับกลายเป็นว่าตอนนี้ฉันเสียใจมากกว่า」

เสียงที่เธอได้ยินเป็นเสียงของบุคคลที่ 5 เอคิโดน่าถอนหายใจ และมือของหญิงสาวยื่นออกไปโดยไม่รู้ตัวแตะตรงที่คอของเธอ ที่ที่มีสิ่งเดียวที่เน้นย้ำการมีอยู่ของเธอคือเครื่องประดับฝังไปด้วยไพร็อกซีนสีน้ำเงิน

โอเมก้า: 「——」

กำสร้อยคอไพร็อกซีนแข็งๆ เอคิโดน่าลืมตัวไปชั่วครู่ อย่างที่เห็น มันชัดเจนว่าเครื่องประดับชิ้นนี้เป็นสมบัติที่ถูกซ่อนไว้ด้วยพลังบางอย่าง มันคือผลึกคริสตัลเวทย์มนตร์ความบริสุทธิ์สูงที่เกินความเข้าใจทั่วๆไป ปริมาณของเวทย์มนตร์ที่ไร้ที่สิ้นสุดได้ถูกใช้จนหมด และมีพลังที่ล้นหลามบรรจุอยู่ภายใน
ถึงแม้ว่าความจุของเวทย์มนตร์นี้สามารถใช้โดยปรมาจารย์เวทย์มนตร์นับพันคน มันเหลือเชื่อว่าคริสตัลเล็กๆชิ้นนี้จะทำอย่างนั้นได้ แต่ยิ่งไปกว่านั้นใครจะเชื่อว่าความจุเหล่านั้นได้ถูกใช้จนหมดสิ้น

คงไม่มีใครเชื่อว่าสร้อยคอไพร็อกซีนชิ้นนี้จะสามารถบรรจุวิญญาณที่เหลือของแม่มดทั้ง 5 คน

มันคือปัญหาใหญ่ที่สุด คือทำให้มั่นใจถึงคริสตัลเวทย์มนตร์ชิ้นนี้ และร่างบรรจุของวิญญาณของฉันเอง หลังจากผ่านไป400ปีในการเป็นแค่วิญญาณ ต้องใช้เวลาเป็นสิบปีที่แผนจะเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง และสุดท้ายก็ถึงเป้าหมาย

มิเนอร์วาร์: 「เอคิโดน่า! ฉันพูดว่า เอคิโดน่า! เธอฟังอยู่หรือเปล่า!? 」

โอเมก้า: 「---ฉันฟังอยู่ อย่าอยู่ในหูของฉันตลอดเวลาสิมิเนอร์วาร์.... ไม่ใช่ มันบอกยากว่าอยู่ในหูหรือไม่อยู่ เธออย่าตระโกนตลอดเวลาในการรับรู้ของฉันสิ ฉันจะปวดหัว ก็นะ」

มิเนอร์วาร์: 「เฮ้ อย่าทำตัวเหมือนกับเป็นหัวหน้าของพวกเราสิ เธอ โชว์ให้ฉันดูหน่อย! ฉันเป็นคนถัดไป! 」

ดาฟเน่: 「 ถัดไป.....? 」

ทันใดนั้น เพลิงได้คลุมทั่วป่า และไฟลามไปถึงต้นไม้รอบๆ

ดูคร่าวๆแล้ว เดาได้ว่าลูกบอลไฟของเอคิโดน่านั้นจุดไฟที่ต้นไม้ และสุดท้ายทำให้เกิดไฟป่า

โอเมก้า: 「แย่แล้ว」

เซกเมธ: 「ช่างเป็นชีวิตที่เยี่ยมจริงๆเลย ฮา(หายใจ)..... 」

โอเมก้า: 「 อะไรนี่ มันไม่จำเป็นเลยที่จะถูกถาโถมด้วยความลำบากและอุปสรรคมากมายขนาดนี้  ไฟก็เป็นเรื่องคาดไม่ถึงเช่นกัน」

ทันทีที่พูดจบ เอคิโดน่าหลับตา และหันฝ่ามือของเธอไปยังต้นไม้ที่ไฟกำลังลุก

โอเมก้า: 「ยังไหม้อยู่」

ดาฟเน่: 「อย่างที่บอก ดาฟเน่คิดว่า... นี่ไม่ใช่โลกแห่งความฝันที่โดน่าโดน่าทำขึ้น แต่ฉันก็ไม่สามารถเข้าไปยุ่งได้ทั้งสองสิ่งแหละนะ」

โอเมก้า: 「มันไม่ใช่แล้วแหละ」

คาร์มิลลา:  「ผิด ผิดพลาดครั้งใหญ่....ใช่มั้ย? 」

ไทฟอน: 「 โดน่า จุดไฟเหรอ? โดน่าเป็นหนึ่งในผู้ร้ายหรือเปล่า? โดน่าอยากแข่งกับไทฟอนใช่มั้ย? 」

มิเนอร์วาร์: 「 ไม่มีเวลามาเถียงกันแล้ว! ตอนนี้! เร็วขึ้น! ไปดับไฟ! ฉันจริงจังนะ! 」

โอเมก้า: 「 แน่นอน โอเคถึงเวลา.... เอ่อ」

เอคิโดน่ารู้สึกมึนหัวขึ้นมาทันที เมื่อเธอพยายามจะใช้เวทย์ดับไฟ เทคนิคที่ใช้นั้นยังไม่สามารถร่ายได้เพราะความไม่ต่อเนื่อง ทำให้สลายออกไปจากองค์ประกอบของมัน

เกิดอะไรขึ้น? เมื่อเหล่าแม่มดกำลังตกที่นั่งลำบาก เอคิโดน่าเข้าใจสถานการณ์ได้ในทันที

โอเมก้า: 「การสร้างน้ำระหว่างที่ใช้เวทย์.... ปรากฎว่าร่างกายนี้ดูเหมือนจะทำไม่ได้ ดังนั้น... 」

หรือพูดอีกอย่างว่า—

โอเมก้า: 「 ไฟจะฆ่าพวกเราแน่」

มิเนอร์วาร์: 「งั้นรีบๆ ให้ฉันสิเร็ว (Then immediately, give me a go——！！)」

ขณะที่ไฟลุกลามกว้างขึ้น ใหญ่ขึ้น แม้เส้นทางหนีเหมือนจะริบหรี่ ถึงแม้เธอจะยังไม่คุ้นเคยกับร่างกายนี้ ถึงแม้เธอจะไม่ได้ใช้พลังกายมานานถึง 400 ปี เอคิโดน่าทำได้เพียงหนีออกไปนอกป่าอย่างกระหืดกระหอบ

โอเมก้า: 「ความโหดร้ายของโลกภายนอก แตกต่างจากที่จินตนาการไว้นิดหน่อย.... 」

ร่างกายของเธอรู้สึกหนักอึ้ง และอากาศหนาวที่ไหลผ่านผิวของเธอนั้นจะทำความเสียหายให้เธอในไม่ช้า

แม้ว่าเธอจะถูกร่างกายของตัวเองทรมาน แต่เธอก็คิดว่ามันเป็นความรู้สึกที่เธอไม่เคยรู้สึกมานานหลายร้อยปี มันคือเหนื่อยล้า ——

โอเมก้า: 「ไม่นะ มันต้องเป็นไปได้.... 」

โชคดีเพราะว่าความพยายามแบบเข้าตาจนเพื่อจะหนี เอคิโดน่าหลบหลีกจากชะตากรรมที่จะถูกเผาทั้งเป็น

แม้จะมีเปลวไฟที่แผดเผ่าป่า ตราบเท่าที่เอคิโดน่าใช้เวทย์มนตร์เพียงเล็กน้อยเพื่อที่จะบังคับทิศทางของลม เธอสามารถคาดคะเนทิศทางไฟที่ลามได้ นี่เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดที่จะการันตีถึงเส้นทางหลบหนี

โอเมก้า: 「หิมะตกหนักผิดปกติ และไฟป่า...... แค่นั้นยังไม่พอเหรอ? มันค่อนข้างจะมากไปหน่อยนะสำหรับผู้หญิงที่มีเสื้อติดตัวชิ้นเดียว ใช่ไหม? ——?」

(ต่อด้านล่าง)