หัวข้ออาจจะดูเวอร์ไป ฮ่าๆ ฉันไม่ได้โชคร้ายที่สุดในโลกหรอกเพียงเเต่ฉันพูดว่า "กูคงเป็นคนที่โชคร้ายที่สุดในโลกเเน่ๆเลย" ตั้งเเต่สมัยแม่มดน้อยโดเรมีออกฉายเเล้ววลีติดปากของนางเอกโดเรมีคือ "ฉันนี่ช่างเป็นสาวน้อยน้ารักที่สุดในโลกเลยย" ประัมาณนี้
ฉันไม่ได้มีเวทย์มนตร์เหมือนเเม่มดน้อยโดเรมีหรอกนะ หลายคนถามว่าฉันตั้งกระทู้ติ๊งต๊องปัญญาอ้อนโลกสวยนี้ขึ้นมาทำไม
ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันมีเหตุผลอะไรที่ต้องตั้ง คงเป็นเพราะฉันมีความสุขอยู่ละมั้ง ซึ่งฉันไม่ได้รับความสุขเเบบนี้มานานเเล้ว
วันนี้เป็นวันที่ฉันยิ้มได้จริงใจที่สุดตั้งเเต่เป็นวัยรุ่นมา ฉันมึความสุขเพราะอะไรหรอ ไม่ใช่การได้อะไรสักอย่างเเพงๆ ไม่ใช่การทำอะไรสำเร็จสักอย่าง ไม่ใช่อะไรที่วิเศษมากมาย มีเพียง เค้กโรลส้มราคาไม่กี่บาทจากเซเว่น หญิงท้วมคนหนึ่ง กับเด็กน้อยที่พึ่งหัดพูดอายุยังไม่ถึงสองขวบ แค่นี้ก็ทำให้ฉันมึความสุขมากๆเเล้ว
วันนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองพิเศษ จริงๆ เเละระหว่างทางเดินกลับมาบ้านฉันกึคิดขึ้นมาได้ว่า
การเป็นคนที่โชคร้ายที่สุดในโลกมันก็ไม่ได้เเย่เสมอไปหรอกนะ เพราะเวลามีความสุขความสุขมันจะเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณเลย
นี่คงเป็นประโยคที่ฉันอยากบอกที่สุดของกระทู้นี้ละมั้ง
เเค่นี่ละ
สุขสันต์วันเเม่
ฉันนี่โชคร้ายที่สุดในโลกเลยว่าไหม ^^"