ปกติเราเป็นคนเครียดง่ายและคิดมากเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เครียดได้หมดทุกเรื่อง ตั้งแต่เรื่องเล็กจนถึงเรื่องใหญ่ คิดวนๆซ้ำๆอยู่ในหัวอยู่อย่างนั้น
เราเริ่มมีอาการซึมเศร้ามาตั้งแต่ประมาณ 1-2 ปีที่แล้วตั้งแต่เรียนอยู่ต่างจังหวัด ตอนนั้นไม่ได้เป็นหนักมาก บวกกับผลข้างเคียงของยาที่หมอจัดให้ค่อนข้างจะรุนแรงเลยขอหมอหยุดยาแล้วพยายามทำตัวเองให้แฮปปี้ขึ้นเพื่อที่จะไม่ต้องกินยาอีก ก็อยู่มาได้จนเรียนจบ....
จนกระทั่งกลับมาอยู่บ้านแล้วมีปัญหาทะเลาะกับทางบ้าน อาการเดิมๆ และหนักกว่าเดิมก็เริ่มกลับมาอีก
- เวลาอยู่บ้านจะนอนไม่หลับเลย ต้องกินยานอนหลับทุกวัน
- ซึม ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากออกไปไหนหรือเจอใครเลย
- เครียดตลอดเวลา นึกถึงเรื่องเดิมๆวนอยู่ในหัว
ทำให้เราต้องกลับไปหาหมอและกินยาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นยาตัวที่ดีกว่าเดิม และผลข้างเคียงไม่รุนแรงเท่าตัวที่เคยกิน ส่วนครอบครัวก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าอาการนี้มันคืออะไร เข้าใจแค่ว่าทำต้องพยายามทำจิตใจให้ดี อย่าเครียด แล้วก็พูดว่าโรคนี้ไม่มีอะไรหรอก เป็นแค่โรคที่คิดไปเอง เดี๋ยวก็หาย
ความไม่เข้าใจของคนที่บ้าน บวกกับเรื่องเก่าที่เคยทะเลาะกัน แล้วก็เรื่องใหม่ๆที่มีกระทบกระทั่งกันบ้าง เราเลยตัดสินใจหางานทำที่ไกลบ้านเพื่อเว้นระยะห่างจากคนที่บ้านลดการเผชิญหน้ากัน รู้ว่าสภาพจิตใจยังไม่พร้อม แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ
เราก็ไม่แน่ใจว่าเป็นอาการของโรคมั้ย หรือเป็นที่ตัวเราเองที่เวลาทำงาน เราไม่สามารถโฟกัสอะไรได้เลย จำอะไรไม่ได้เลย ไม่มีสมาธิ รู้สึกว่าตัวเองทำงานได้ไม่ค่อยดี หรือต้องทำใจมากๆเวลาที่อยากโฟกัสกับงาน หรือต้องบังคับตัวเองอย่างหนักเวลาอยากทำงานอะไรให้เสร็จ ทำให้เริ่มโดนพี่ที่ทำงานตำหนิเอา
เราไปหาหมอและกินยามาซักพักใหญ่ๆแล้ว อาการโดยรวมก็ไม่ดีขึ้นเท่าไหร่ มีซึมบ้างเป็นบางครั้ง เวลาออกไปเที่ยวสนุกหรือรู้สึกมีความสุข อยู่ดีๆก็เหมือนมีอะไรมาดึงให้กลับไปเศร้าอีก เป็นอยู่อย่างนี้ตลอด อารมณ์ฉุนเฉียว หงุดหงิดง่าย เวลาอยากลองทำอะไรก็เลิกทำซะง่ายๆ เราเหนื่อยกับอาการแบบนี้มากๆ
เลยอยากจะลองถามคนที่เคยมีอาการนี้หรือผู้รู้ว่าทำยังไงถึงจะรักษาหาย หรือเคยรักษากับคุณหมอท่านไหนแล้วอาการดีขึ้น (เพราะคุณหมอที่รักษาอยู่ไม่ได้ถามไถ่หรือพูดคุยอะไรมาก จ่ายยาแล้วก็ให้กลับบ้าน) เราอยากหายจากอาการนี้แล้วจริงๆ ไม่อยากให้ใครมารู้สึกสงสารหรือมองว่าเราไม่เหมือนคนอื่น มันทรมาณมาก และส่งผลต่อความสัมพันธ์กับคนรักและคนรอบข้าง...
ปล1. ก่อนหน้าที่จะได้รับการวินิจฉัยเราไม่เคยมีอาการแบบนี้มาก่อน เราสามารถบังคับให้ตัวเองอ่านหนังสือได้ต่อเนื่องกันไม่ต่ำกว่าครึ่งวันขึ้นไป ซึ่งตอนนี้ทำไม่ได้แล้ว
ปล2. กรุณางดคำตอบที่ว่า ทำจิตใจให้ดี มองโลกในแง่ดี หรือ คำแนะนำอื่นๆ ที่ไม่ได้เกิดจากความรู้และความเข้าใจในอาการนี้มากพอ
ขอบคุณสำหรับคำตอบและความกรุณาล่วงหน้า
มีใครที่เคยมีอาการซึมเศร้าแล้วรักษาจนหายได้มั้ยคะ?
เราเริ่มมีอาการซึมเศร้ามาตั้งแต่ประมาณ 1-2 ปีที่แล้วตั้งแต่เรียนอยู่ต่างจังหวัด ตอนนั้นไม่ได้เป็นหนักมาก บวกกับผลข้างเคียงของยาที่หมอจัดให้ค่อนข้างจะรุนแรงเลยขอหมอหยุดยาแล้วพยายามทำตัวเองให้แฮปปี้ขึ้นเพื่อที่จะไม่ต้องกินยาอีก ก็อยู่มาได้จนเรียนจบ....
จนกระทั่งกลับมาอยู่บ้านแล้วมีปัญหาทะเลาะกับทางบ้าน อาการเดิมๆ และหนักกว่าเดิมก็เริ่มกลับมาอีก
- เวลาอยู่บ้านจะนอนไม่หลับเลย ต้องกินยานอนหลับทุกวัน
- ซึม ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากออกไปไหนหรือเจอใครเลย
- เครียดตลอดเวลา นึกถึงเรื่องเดิมๆวนอยู่ในหัว
ทำให้เราต้องกลับไปหาหมอและกินยาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นยาตัวที่ดีกว่าเดิม และผลข้างเคียงไม่รุนแรงเท่าตัวที่เคยกิน ส่วนครอบครัวก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าอาการนี้มันคืออะไร เข้าใจแค่ว่าทำต้องพยายามทำจิตใจให้ดี อย่าเครียด แล้วก็พูดว่าโรคนี้ไม่มีอะไรหรอก เป็นแค่โรคที่คิดไปเอง เดี๋ยวก็หาย
ความไม่เข้าใจของคนที่บ้าน บวกกับเรื่องเก่าที่เคยทะเลาะกัน แล้วก็เรื่องใหม่ๆที่มีกระทบกระทั่งกันบ้าง เราเลยตัดสินใจหางานทำที่ไกลบ้านเพื่อเว้นระยะห่างจากคนที่บ้านลดการเผชิญหน้ากัน รู้ว่าสภาพจิตใจยังไม่พร้อม แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ
เราก็ไม่แน่ใจว่าเป็นอาการของโรคมั้ย หรือเป็นที่ตัวเราเองที่เวลาทำงาน เราไม่สามารถโฟกัสอะไรได้เลย จำอะไรไม่ได้เลย ไม่มีสมาธิ รู้สึกว่าตัวเองทำงานได้ไม่ค่อยดี หรือต้องทำใจมากๆเวลาที่อยากโฟกัสกับงาน หรือต้องบังคับตัวเองอย่างหนักเวลาอยากทำงานอะไรให้เสร็จ ทำให้เริ่มโดนพี่ที่ทำงานตำหนิเอา
เราไปหาหมอและกินยามาซักพักใหญ่ๆแล้ว อาการโดยรวมก็ไม่ดีขึ้นเท่าไหร่ มีซึมบ้างเป็นบางครั้ง เวลาออกไปเที่ยวสนุกหรือรู้สึกมีความสุข อยู่ดีๆก็เหมือนมีอะไรมาดึงให้กลับไปเศร้าอีก เป็นอยู่อย่างนี้ตลอด อารมณ์ฉุนเฉียว หงุดหงิดง่าย เวลาอยากลองทำอะไรก็เลิกทำซะง่ายๆ เราเหนื่อยกับอาการแบบนี้มากๆ
เลยอยากจะลองถามคนที่เคยมีอาการนี้หรือผู้รู้ว่าทำยังไงถึงจะรักษาหาย หรือเคยรักษากับคุณหมอท่านไหนแล้วอาการดีขึ้น (เพราะคุณหมอที่รักษาอยู่ไม่ได้ถามไถ่หรือพูดคุยอะไรมาก จ่ายยาแล้วก็ให้กลับบ้าน) เราอยากหายจากอาการนี้แล้วจริงๆ ไม่อยากให้ใครมารู้สึกสงสารหรือมองว่าเราไม่เหมือนคนอื่น มันทรมาณมาก และส่งผลต่อความสัมพันธ์กับคนรักและคนรอบข้าง...
ปล1. ก่อนหน้าที่จะได้รับการวินิจฉัยเราไม่เคยมีอาการแบบนี้มาก่อน เราสามารถบังคับให้ตัวเองอ่านหนังสือได้ต่อเนื่องกันไม่ต่ำกว่าครึ่งวันขึ้นไป ซึ่งตอนนี้ทำไม่ได้แล้ว
ปล2. กรุณางดคำตอบที่ว่า ทำจิตใจให้ดี มองโลกในแง่ดี หรือ คำแนะนำอื่นๆ ที่ไม่ได้เกิดจากความรู้และความเข้าใจในอาการนี้มากพอ
ขอบคุณสำหรับคำตอบและความกรุณาล่วงหน้า