ต้องขอเริ่มเรื่องก่อนว่าเราเป็นคนเฟรนลี่มากกไปเยี่ยมโรงเรียนเเล้วพบอาจาย์คนหนึ่งที่ไม่ค่อยสนิทมากเราก็คุยกันนิดหน่อย เเล้วกลับบ้าน เเล้วก็ไม่ค่อยได้กลับไปเยี่ยมโรงเรียนบ่อยเท่าไหร่ วันหนึ่งอาจารย์คนนั้นก็เเอดเพื่อนมาเราก็ไม่ได้คิดอะไรเราก็รับไป อาจารย์ก็ทักมาว่าไม่ค่อยได้มาเยี่ยมเลยนะคิดถึง เราก็นึกว่าอาจาย์เเซวเล่นๆ เราก็เลยบอกไปว่าคิดถึงเหมือนกัน ว่างๆจะไปเยี่ยมรร. อาจารย์ก็ถามสารทุกข์สุขดิบต่างๆ เเล้วก็คุยเล่น เราก็ยังไม่คิดอะไร วันหนึ่งเราไปเยี่ยมรร.เเล้วบังเอิญเจอ อาจารย์ก็บอกว่าอ้าวมาเเล้วทำไมไม่บอกเราก็เลยบอกว่ามาเอาหนังสือ เเล้วก็จะกลับบ้านเเล้วค่ะ เราก็บอกหยอกๆว่าไปส่งบ้านหน่อย ปล.เราพูดเเบบนี้กับอาจาย์ทุกคนนะ555 อาจารย์ก็บอกได้ทางผ่านเหมือนกันเราก็ไม่ได้คิดอะไรเลยให้อาจาย์ไปส่งเเต่ไม่ได้ให้ส่งถึงบ้านนะเพราะเกรงใจ ตอนเย็นหลังจากอาจารย์ถึงบ้านอาจารย์ก็ทักมาว่าถึงบ้านยัง เราบอกถึงบ้านเเล้ว อาจารย์ก็ขอเบอร์เราบอกว่าเอาไว้ติดต่องาน เราก็ช่วยเหลืองานอาจารย์บ้าง ช่วยให้หนังสือติวเด็กบ้าง เราก็ให้ไป อาจารย์เลยโทรมาอีกเเล้วก็ถามอีกว่าถึงบ้านรึยัง เราก็ตอบไป เเล้วเมื่อตอนค่ำอาจารย์ก็ทักมาคุยเล่นต่างๆเเล้วก็บอกว่าเจอวันนี้เเล้วหายคิดถึงเลย รู้สึกเหมือนกันรึเปล่า เราตกใจมากกเเบบประโยคมันชวนคิดอ่ะ เราก็ตอบเเบบว่า มั้งค่ะ เเล้วหัวเราะเเห้งๆไป เเกก็ถามว่าทำไมเราก็บอกว่าก็ไม่ได้ไปเยี่ยมพักใหญ่เเล้ว  เรากังวลมากก ว่าอาจารย์กำลังสื่อถึงอะไร เเต่เมื่อเจอกับอาจารย์ซึ่งๆหน้าอาจาย์ก็ดูไม่ได้อะไร หรือเราคิดมากไปเอง 😥

เราเครียดมากกกกก เราควรทำตัวยังไง อาจารย์ทักมาบ่อย เราเลยอ่านบ้างไม่อ่านบ้างตอบบ้างไม่ตอบบ้าง เรากลัวว่าเราคิดมากไปเอง ถ้าเราเลิกคุยไปมันจะดูไม่ดี ไร้มารยาท  เราควรทำตัวออกห่างไหม หรืออย่าคิดไปเองก่อน ดูท่าทีก่อน หรืออาจารย์อาจตีสนิทเพื่อขอให้เราติวเด็กให้ เพราะอาจารย์ก็เคยถามเราเรื่องนี้ ทำยังไงดีคะ...

ปล.อาจาย์เป็นครูภาษาไทยอายุมากกว่าเราเยอะ มีภรรยาเเละลูกเเล้ว