เป็นไปได้มั้ยคะ การที่เด็กคนนึงต้องเจอเรื่องแย่ๆสะสมนานหลายปีจนเป็นโรคซึมเศร้า
สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กผู้หญิงคนนึงที่เริ่มเจอเรื่องแย่ๆตั้งแต่ตอนอายุ11 แย่จนอยากจะตายๆไปให้พ้นๆ
มันเกิดขึ้นตอนเราอยู่ป.5ค่ะ เรามีเหตุต้องย้ายโรงเรียนกะทันหันในการเปิดเรียนภาคที่2
เราย้ายมาโรงเรียนแถวบ้าน แถวชนบท
เด็กในโรงเรียนนั้นแต่ละห้องมีไม่เกิน10คน
ทุกคนเข้าใจฟีลแบบเพิ่งย้ายมามั้ย แล้วยิ่งแบบกลางเทอมอีก มันทำให้รู้สึกเหมือนกับเราเป็นตัวประหลาดอะ แต่เราไม่ได้ย้ายมาคนเดียวนะ มีเพื่อนอีกคนนึงแต่นางเป็นผู้ชาย เลยสนิทกับคนอื่นๆได้เร็วกว่าเรา แล้วยิ่งเราเป็นพวกโลกส่วนตัวสูงอีก ถ้าไม่รู้จัก ก็คือไม่คุยนั่นแหละ แต่เพื่อนในห้องก็มาทำความรู้จักกับเรานะ คือในห้องจะมีผู้หญิง5 ส่วนผู้ชาย4คน นี่คือรวมเรากับเพื่อนอีกคนแล้วนะ เราก็อยู่กับพวกผู้หญิงกลุ่มนั้น ตอนแรกๆมันก็ปกติดีแหละ ไม่นานก็เริ่มมีเพื่อนคนนึงมายืมเงินเรา เราขอแทนนางว่าเพื่อนAนะ นางมายืมเงินเรา เราก็ให้ๆไป ด้วยความที่ปฏิเสธใครไม่เป็นด้วย เลยไม่กล้าขัด วันถัดมานางก็ยืมอีก คือยืมเรื่อยๆเลยอะ เกือบทุกวัน ไอเราก็ไม่กล้าทวงเห้อ ทั้งบังคับให้เราไปซื้อขนมให้กิน ทำการบ้านให้บ้าง ใช้เราสารพัด ชวนเราเล่นเกม พอเราไม่เล่นก็ขู่จะพาเพื่อนอีก3คนเกลียดเรา
มันมีครั้งนึงที่เรารู้สึกว่ามันเกินไปจริงๆ คือเพื่อนAเนี่ย นางชวนเพื่อนอีก3คนแกล้งเรา แบบเมินอะ เหมือนเราไม่มีตัวตน มันเป็นความรู้สึกที่โคตรแย่บอกไม่ถูก พวกนางมองเป็นเรื่องตลก เราทนไม่ไหวจริงๆตอนนั้นเลยร้องไห้ออกมา แทนที่พวกนางจะรู้สึกผิด แต่ไม่เลย นางกลับมองเป็นเรื่องตลก บอกกับเราว่า แค่แกล้งเอง ร้องทำไม
แค่แกล้งหรอ เล่นกับความรู้สึกคนๆนึงหรอ มันสนุกจริงๆหรอ เราร้องไห้ทุกคืน คิดทบทวนเสมอ ว่าการที่เราปฏิเสธใครไม่เป็น เรายอมทุกคนตลอด ทั้งๆที่เราก็พยายามเข้ากับทุกคนตลอด นี่หรอคือสิ่งตอบแทน ทำไมถึงไม่มีใครแคร์ความรู้สึกเราบ้างเลย
ใครบอกโรงเรียนคือบ้านหลังที่สอง ใครบอกว่าการได้ไปโรงเรียนคือสิ่งที่มีความสุขที่สุด ทำไมสำหรับเราถึงเหมือนนรกล่ะ ทำไมเหมือนเราตายทังเป็น
ทกอย่างเป็นแบบนี้วนลูปเต็มๆเกือบ2ปี ที่เราอดทนมา ร้องไห้จนเหมือนเป็นสิ่งหนึ่งในชีวิตประจำวัน ร้องจนกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว
จนเราขึ้นม.1 เราก็ได้ย้ายโรงเรียนแล้ว เราดีใจมาก อันนี้ขอเล่าแบบย่อๆเลยแล้วกัน
ชีวิตม.1ก็ไม่ใช่ว่าจะดีนะ เราโดนมองว่าเป็นตัวตลกในสายตาเพื่อนๆ พวกนางบอกว่าอยู่กับเราแล้วหัวเราะได้ทั้งวัน บอกว่าเราเหมือนตัวตลก แทนที่เราจะดีใจททำให้พวกนางยิ้ม หัวเราะได้ แล้วทำไมเราถึงนอยด์ๆแปลกๆ ไม่เห็นมีความสุขเลย แต่เราก็ทำ ได้แค่หัวเราะไปกับสิ่งที่พวกนางพูดแหละเนาะ
ส่วนเรื่องทางบ้าน เรามักจะมีปัญหากับแม่เรื่องเรียน เรื่องเกรด ไม่ใชว่าเราเรียนไม่ดีนะ ในเทอมแรกเราได้เกรด3กว่าๆ สำหรับเรา เราภูมิใจมาก แต่แม่เราบอกว่ามันยังไม่ดีพอ ทำไมไม่พยายาม แล้วก็จะเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น เรารู้สึกแย่มาก ทั้งๆที่เราพยายามมาตลอด แต่หลังๆมานี้เรารู้สึกหมดไฟกับทุกอย่าง ไม่มีแรงบันดาลใจ อยากหายไป หายไปพร้อมกับความแย่ๆของตัวเอง
เราเคยระบายให้เพื่อนฟังนะ เรื่องพวกนี้แหละ แต่นางบอกเราว่าเดี๋ยวก็ชิน เดี๋ยวมันก็ชินไปเอง นี่เราต้องชินกับเรื่องแบบนี้ด้วยหรอ มันดีแล้วหรอ
สรุปเกิดเป็นเรานี่มันมีอะไรดีบ้าง ทำไมไม่มีใครเข้าใจเราบ้างเลย เบื่อที่ต้องมารู้สึกแย่กับตัวเอง เบื่อที่ต้องร้องไห้ทุกคืน เบื่อที่ต้องมาคิดมาก เบื่อทุกๆอย่าง เบื่อตัวเองที่ไม่มีดีอะไรเลย อยากจะตายๆไปพร้อมกับความห่วยแตกของตัวเอง
เราไม่ได้คิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้านะ สำหรับเรารู้สึกว่าความเศร้ามันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้วแหละ
โรคซึมเศร้า
สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กผู้หญิงคนนึงที่เริ่มเจอเรื่องแย่ๆตั้งแต่ตอนอายุ11 แย่จนอยากจะตายๆไปให้พ้นๆ
มันเกิดขึ้นตอนเราอยู่ป.5ค่ะ เรามีเหตุต้องย้ายโรงเรียนกะทันหันในการเปิดเรียนภาคที่2
เราย้ายมาโรงเรียนแถวบ้าน แถวชนบท
เด็กในโรงเรียนนั้นแต่ละห้องมีไม่เกิน10คน
ทุกคนเข้าใจฟีลแบบเพิ่งย้ายมามั้ย แล้วยิ่งแบบกลางเทอมอีก มันทำให้รู้สึกเหมือนกับเราเป็นตัวประหลาดอะ แต่เราไม่ได้ย้ายมาคนเดียวนะ มีเพื่อนอีกคนนึงแต่นางเป็นผู้ชาย เลยสนิทกับคนอื่นๆได้เร็วกว่าเรา แล้วยิ่งเราเป็นพวกโลกส่วนตัวสูงอีก ถ้าไม่รู้จัก ก็คือไม่คุยนั่นแหละ แต่เพื่อนในห้องก็มาทำความรู้จักกับเรานะ คือในห้องจะมีผู้หญิง5 ส่วนผู้ชาย4คน นี่คือรวมเรากับเพื่อนอีกคนแล้วนะ เราก็อยู่กับพวกผู้หญิงกลุ่มนั้น ตอนแรกๆมันก็ปกติดีแหละ ไม่นานก็เริ่มมีเพื่อนคนนึงมายืมเงินเรา เราขอแทนนางว่าเพื่อนAนะ นางมายืมเงินเรา เราก็ให้ๆไป ด้วยความที่ปฏิเสธใครไม่เป็นด้วย เลยไม่กล้าขัด วันถัดมานางก็ยืมอีก คือยืมเรื่อยๆเลยอะ เกือบทุกวัน ไอเราก็ไม่กล้าทวงเห้อ ทั้งบังคับให้เราไปซื้อขนมให้กิน ทำการบ้านให้บ้าง ใช้เราสารพัด ชวนเราเล่นเกม พอเราไม่เล่นก็ขู่จะพาเพื่อนอีก3คนเกลียดเรา
มันมีครั้งนึงที่เรารู้สึกว่ามันเกินไปจริงๆ คือเพื่อนAเนี่ย นางชวนเพื่อนอีก3คนแกล้งเรา แบบเมินอะ เหมือนเราไม่มีตัวตน มันเป็นความรู้สึกที่โคตรแย่บอกไม่ถูก พวกนางมองเป็นเรื่องตลก เราทนไม่ไหวจริงๆตอนนั้นเลยร้องไห้ออกมา แทนที่พวกนางจะรู้สึกผิด แต่ไม่เลย นางกลับมองเป็นเรื่องตลก บอกกับเราว่า แค่แกล้งเอง ร้องทำไม
แค่แกล้งหรอ เล่นกับความรู้สึกคนๆนึงหรอ มันสนุกจริงๆหรอ เราร้องไห้ทุกคืน คิดทบทวนเสมอ ว่าการที่เราปฏิเสธใครไม่เป็น เรายอมทุกคนตลอด ทั้งๆที่เราก็พยายามเข้ากับทุกคนตลอด นี่หรอคือสิ่งตอบแทน ทำไมถึงไม่มีใครแคร์ความรู้สึกเราบ้างเลย
ใครบอกโรงเรียนคือบ้านหลังที่สอง ใครบอกว่าการได้ไปโรงเรียนคือสิ่งที่มีความสุขที่สุด ทำไมสำหรับเราถึงเหมือนนรกล่ะ ทำไมเหมือนเราตายทังเป็น
ทกอย่างเป็นแบบนี้วนลูปเต็มๆเกือบ2ปี ที่เราอดทนมา ร้องไห้จนเหมือนเป็นสิ่งหนึ่งในชีวิตประจำวัน ร้องจนกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว
จนเราขึ้นม.1 เราก็ได้ย้ายโรงเรียนแล้ว เราดีใจมาก อันนี้ขอเล่าแบบย่อๆเลยแล้วกัน
ชีวิตม.1ก็ไม่ใช่ว่าจะดีนะ เราโดนมองว่าเป็นตัวตลกในสายตาเพื่อนๆ พวกนางบอกว่าอยู่กับเราแล้วหัวเราะได้ทั้งวัน บอกว่าเราเหมือนตัวตลก แทนที่เราจะดีใจททำให้พวกนางยิ้ม หัวเราะได้ แล้วทำไมเราถึงนอยด์ๆแปลกๆ ไม่เห็นมีความสุขเลย แต่เราก็ทำ ได้แค่หัวเราะไปกับสิ่งที่พวกนางพูดแหละเนาะ
ส่วนเรื่องทางบ้าน เรามักจะมีปัญหากับแม่เรื่องเรียน เรื่องเกรด ไม่ใชว่าเราเรียนไม่ดีนะ ในเทอมแรกเราได้เกรด3กว่าๆ สำหรับเรา เราภูมิใจมาก แต่แม่เราบอกว่ามันยังไม่ดีพอ ทำไมไม่พยายาม แล้วก็จะเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น เรารู้สึกแย่มาก ทั้งๆที่เราพยายามมาตลอด แต่หลังๆมานี้เรารู้สึกหมดไฟกับทุกอย่าง ไม่มีแรงบันดาลใจ อยากหายไป หายไปพร้อมกับความแย่ๆของตัวเอง
เราเคยระบายให้เพื่อนฟังนะ เรื่องพวกนี้แหละ แต่นางบอกเราว่าเดี๋ยวก็ชิน เดี๋ยวมันก็ชินไปเอง นี่เราต้องชินกับเรื่องแบบนี้ด้วยหรอ มันดีแล้วหรอ
สรุปเกิดเป็นเรานี่มันมีอะไรดีบ้าง ทำไมไม่มีใครเข้าใจเราบ้างเลย เบื่อที่ต้องมารู้สึกแย่กับตัวเอง เบื่อที่ต้องร้องไห้ทุกคืน เบื่อที่ต้องมาคิดมาก เบื่อทุกๆอย่าง เบื่อตัวเองที่ไม่มีดีอะไรเลย อยากจะตายๆไปพร้อมกับความห่วยแตกของตัวเอง
เราไม่ได้คิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้านะ สำหรับเรารู้สึกว่าความเศร้ามันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้วแหละ