รุ่งอรุณมาเยือน คุณลุงของเราไปทำงานด้วยท่าทางอ่อนเพลีย
(ให้ตายสิ...เราไม่อยากไขปริศนาอะไรอีกแล้วนะ)
"หัวหน้า! เมื่อคืนแอบไปที่เกิดเหตุคนเดียวมาใช่มั้ยคะ"

"อืม...ว่ายังไงดีล่ะ แบบว่าลืมเธอหรือยังไงดี"
"ใจร้าย!"
รุ่นน้องไม่พอใจ

"คุณคินดะอิจิ...!"
เด็กผู้หญิงหน้าตาคุ้นเคย ฟุยูกิ อกาธา โผล่มาทักทาย

"เอ่อ...คุณฟุยูกิ
ทำไมถึงมาอยู่ที่บริษัทผมได้"
"บอกแล้วยังไงล่ะ ฉันจะมาเก็บข้อมูลเกี่ยวกับคุณน่ะ"
สาวแว่นหนักแน่น
(ด-เด็กคนนี้...)
รุ่นน้องของฮาจิเมะจำได้

"เอ่อ...ขอโทษนะครับ
ถึงคุณจะเป็นนักเขียน แต่นี่มีคนตายไปจริงๆถึงสองคนแล้วนะครับ
การที่เราจะไปวิ่งเต้นทั้งๆที่เป็นคนธรรมดากันทั้งสองฝ่าย มันออกจะไม่ค่อยเหมาะสมสักเท่าไหร่"
คุณลุงตักเตือน
(เยี่ยมค่ะ! ไล่นางกลับไปเลย เอาเลย)
รุ่นน้องเกาะขอบกำแพงเชียร์
 
"ไม่รู้ล่ะ แต่คุณจะต้องไขคดีนี้ให้ได้นะ
เอาชื่อคุณปู่เป็นเดิมพันไปเลยค่ะ!"
สาวแว่นคึก ทำเอารุ่นน้องที่แอบดูอยู่กัดฟันกรอด
(ด-เด็กนี่...!
เอาประโยคหากินหัวหน้ามาพูดเล่นๆแบบนี้ได้ไง)
 
(ไม่ได้แล้ว...!)
"ขอโทษนะคะ คุณฟุยูกิ
แต่ตอนนี้หัวหน้ายังอยู่ในเวลางาน
ถ้าเป็นธุระส่วนตัวรบกวนมาอีกทีหลังเลิกงานนะคะ"

"หืม...คุณเองก็อยู่ในงานรับรางวัลด้วยนี่
แต่ฉันไม่มีธุระกับคุณค่ะ รบกวนออกไปก่อนนะ"
ฟุยูกิยิ้ม

(ย-ยัยเด็กท่าทางเป็นแค่นักศึกษานี่...!)
รุ่นน้องตัวสั่นหยึกหยึย

"คุณลุงอิโนะอุเอะเหรอคะ...!"
การมาของชายแก่ภูมิฐาน ทำให้เกิดการสนทนาใหม่ระหว่างฟุยูกิและเขา

"คุณลุงคะ คือฉันอยากขอยืมตัวพนักงานท่านนี้ไปสักสองสามวันได้ไหม"
"โอ้! ตามสบายครับ กี่วันก็ได้ครับ"
คุณลุงอิโนะอุเอะที่ดูท่าทางเป็นคนใหญ่คนโตในบริษัทรับ

"คินดะอิจิคุงใช่ไหม
ขอฝากด้วยล่ะ อ๋อ...ทางนี้คือ คุณหนูของบริษัทลูกค้าอันดับหนึ่งของเรา
ระวังอย่าเสียมารยาทนะ เข้าใจไหม"
ชายแก่แนะนำ
(กรี้ด...!)
รุ่นน้องหวีดร้องในใจ
(บ-บารมีของพ่อเจิดจ้ามาก...!)
คุณลุงหรี่ตาข้างหนึ่ง

"งั้นก็ไปกันเถอะค่ะ คุณคินดะอิจิ"
คุณหนูเดินเชิด ฮาจิเมะเดินตามต้อยๆ ทำเอารุ่นน้องหัวยุ่ง
"เจ็บใจนัก...! หัวหน้าเสร็จยัยเด็กนั่นไปซะแล้ว ไม่เอานะ ไม่เอา"

"จะว่าไป...คุณอยู่ในที่เกิดเหตุ 'ยา' (ที่เกิดเหตุที่ 2) ด้วยใช่ไหม
มีภาพอะไรบ้างไหม"
"มีอยู่บ้างค่ะ"

"รู้สึกขัดแย้งแปลกๆ..."
คุณลุงเปรย
"ยังไงคะ"
ฟุยูกิไม่เข้าใจ

วืด...!
"อ๊ะ...ขอโทษครับ"
ฮาจิเมะดูโทรศัพท์
(จากฟูมิ...ถึงบ้านร้างที่น่าจะเป็นที่เกิดเหตุตามนิยายที่ชนะเลิศแล้ว - เหรอ)

.
.
เป็นตามนั้น ฟูมิกับแฟนหนุ่ม ยูโตะ เดินเกาะแกะกันเข้าไปในบ้านร้าง

"เอ๋...นี่อะไรน่ะ"
"ฟ-ฟูมิจัง...!"
ฟูมิทำท่าเหมือนเจออะไรเข้า ยูโตะจึงทัก

"หนังสือรวมนิยายที่ได้รางวัล...
ที่มี 'คดีฆาตกรรมต่อเนื่องแห่งอายาเสะ' ที่ได้รางวัลอยู่ในเล่มด้วยนี่"
ฟูมิหยิบสิ่งที่เจอขึ้นมา

"มีคนอยู่สินะ..."
ขณะแฟนตั้งข้อสันนิษฐาน ฟูมิพลันเห็นบางอย่าง
 
"ทางนั้น...มีคนนั่งอยู่"
ฟูมิเรียกแฟน

"ห-หุ่น...!"

"นี่คือคดี 'เสะ' คดีสุดท้ายจาก 'อายาเสะ' เหรอ...!"
 
"เอ๋...?"
ยูโตะเอื้อมมือไปจับสูทที่ถูกสวมให้กับหุ่น

"ฟูมิ...!
นี่มันสูทของ เซโตะคุระ เรียว นี่"
ด้านในเสื้อสูทมีชื่อนามสกุลเต็มของนักเขียนที่ได้รางวัลชนะเลิศเต็มยศ

"ขอดูหน่อยนะ ในนิยายบรรยายถึงเหยื่อรายสุดท้ายว่ายังไง"
ฟูมิหยิบหนังสือที่เจอเมื่อกี้ขึ้นดู
"เอ๋...! นิยายส่วนที่เจอศพที่สุดท้ายถูกดึงออกไปหมดเลย"

แล้วคุณลุงพี่ชายฟูมิไปทำอะไรอยู่ล่ะ?
คำตอบคือไปนวดอยู่ที่ร้านนวดแถวที่เกิดเหตุ 'ยา' จาก 'อายาเสะ' อยู่
"อ๊าก...! เบาๆ"
"คุณนี่ก็เกินไป"
ช่างนวดว่า

"เด็กคนที่นวดข้างๆกันยังไม่เห็นเป็นอะไรเลย"
ช่างเปรียบเทียบ
"ท-ทางนั้นดูอ่อนโยนกว่าทางนี้เยอะเลยนะครับ คุณป้า"
คุณลุงเทียบกลับ ไม่โกง

"ฮ่า...! สบายตัวจัง"
ฟุยูกิพอใจ
(ทางนี้ตัวหักแล้ว...)
คุณลุงคิด

"ชอบก็มาใหม่นะคะ แต่ที่นี่จะปิดทุกพุธนะ"
"โอเคค่ะ!"

"ขอโทษครับ เมื่อวานที่นี่..."
"ปิดค่ะ ก็วันพุธนี่คะ"

.
.

ที่สำนักพิมพ์ มิโนดะ เอย์สึเกะ (35) บก.ของงานรับรางวัลถอนหายใจ
ในมือมีประวัติแนบภาพของคนสามคน ไม่เห็นว่าสองคนหลังเป็นใคร
แต่คนแรกสุดคือนักเขียนที่ได้รับรางวัล

อีกมุมหนึ่ง...
มามิยะ ริอิจิ (52) กรรมการของงานประกวดดึงหนังสือเล่มหนึ่งออกอ่าน

เหลือบมองโน้ตบุ๊คที่เปิดทิ้งเอาไว้
บนนั้นปรากฏภาพหน้าตรงของคนสามคน
ซ้ายขวาคือเหยื่อรายที่หนึ่งและสองของคดี คนตรงกลางคือนักเขียนชนะเลิศ

กรรมการจ้องภาพในโน้ตบุ๊คนิ่งด้วยสายตายากจะอธิบาย...

(ครับ...สถานีตำรวจคานางาวะครับ)
"อืม ตำรวจสินะ...?"
คนยกหูโทรศัพท์ถามย้ำ
"มีรถน่าสงสัยจอดอยู่ในลานจอดรถของร้านซักผ้านานมากแล้ว
รู้สึกไม่ดีเลย รบกวนมาดูให้หน่อยได้ไหม"
(ได้ครับ รบกวนบอกพิกัดแน่ชัดมาให้ด้วย)
 
ตำรวจบึ่งมาในเวลาไม่นาน
 
"รถคันนั้นสินะ..."
ตำรวจเดินเข้าไปดู
"มองข้างในไม่เห็นเลย"
เพราะอย่างงั้น จึงเปิดไฟฉายส่อง

"ว้าก...!"
ตำรวจหวีดร้อง ภายในคือร่างซีดเซียวของ เซโตคุระ เรียว นักเขียนรางวัลชนะเลิศที่ข้างกายมีเตาถ่านวางคู่

|
?

Talk :

บุคคลต้องสงสัยอันดับ 1 ของงานตายในสภาพฆ่าตัวตายปิดเรื่องทุกที
 น้องแว่น หนูโดนคุณลุงตกแล้วใช่ไหมลูก มีการปูหนูเป็นคุณหนูแบบนี้

หนูจะมาเป็นตัวละครประจำหนึ่งในคนที่คอยติดสอยห้อยตามคุณลุงแล้วใช่ไหม

บทนี้ก็จะมาแนวคอเมดี้เหมือนให้พักหายใจหายคอจากคดี

คุณลุงเสน่ห์แรงนะเนี่ย เด็กติดตั้งสองคน