โอ้วันนี้  ช่างลำเค็ญ  ทุกข์เข็ญนัก 

ช่างหน่วงหนัก  ระทม  ตรมหนักหนา 

สู้จนอ่อน  ผ่อนแรง  แล้งกายา 

สู้จนสุด  เหนื่อยล้า  พาระทวย 

หากพรุ่งนี้  มิต้องตื่น  ขึ้นมาอีก 

หากได้ปลีก  ตัวหลบ  จบปัญหา 

หากมิต้อง  เป็นกังวล  ปนโรคา 

หากเพียงได้  นิทรา  ตลอดกาล

แม้นขอพร  วิเศษ  ได้หนึ่งข้อ 

ก็จักขอ  พ้นจาก  วัฏสงสาร 

ขอให้ข้า  ก้าวสู่  พระนิพพาน 

ขอลืมสิ้น  ในทุกกาล ที่ผ่านมา

แต่โลกนี้   หาได้มี  พรวิเศษ 

เราเป็นเพียง  มนุษย์เพศ  ก้อนตัญหา 

จึงต้องอยู่  ใช้กรรม  ที่ทำมา 

แล้วตั้งหน้า  สร้างบุญ  ค้ำจุนใจ