ตามหัวข้อมันเลยแหละ!! ที่เรามีพี่ชายแต่ไม่สามารถเตือนหรือพูดอะไรกับมันได้เลย ต้องบอกก่อนว่า แม่เราท้องมีพี่ชาย แล้วก็มีเรา แต่ในบ้านเราจะเป็นพี่สาวคนโต ของบ้าน แล้วมันไม่น่าเชื่อนะ ที่เราจะต้องคอยรับฟังทุกปัญหาของบ้าน ตั้งแต่เด็กจนป่านนี้ก็20ละ เรายังต้องคอยฟังทุกคนบ่นด่าว่าพี่ชายให้เราฟังอยู่เลย  แล้วพี่ก็โครตเลย ไม่เคยฟังอะไรที่เตือนเลย ชอบบอกว่า เออโตแล้ว รู้แล้ว นี่เป็นน้องนะ ตลกปะ โตแล้วทำตัวให้มีคนด่าตลอดเลย ตอนเด็กมันเรียนช่าง แล้วเวลาเขาตีกันทีไรอะ เรานี่ต้องคอยดูว่ามีพี่เราไหม คอยมองตลอดว่าที่รอรถเมย์กับบ้านเวลามีโรงเรียนช่างอีกโรงเรียนหนึ่งขึ้นมา จนมันเรียนจบช่างไปเป็นทหารอะ ยังไม่เลิกมองเลย แล้วเคยมีอยู่ครั้งหนึ่งมันโดนแทงที่หลังกับมา เราเพิ่งกับ รร. แม่บอกมันโดนแทง ตกใจ ร้องไห้ กลัวพี่เป็นอะไร แต่มันกลับห่วงเพื่อน ตลกปะ นี่บอกมันว่ามีมันเป็นพี่คนเดียวก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นอะไรแต่มันไม่ห่วงตัวเอง แล้วอีกครั้งที่มันจะพาเพื่อนมาบ้าง แต่รถน้ำมันหมด แม่กับเราก็ต้องออกไปดู ตอนนั้น 2-3ทุ่มละ เราก็ปวดท้องเมนส์ก็ออกไป ห่วงมัน ไปถึงได้กลิ่นเหล้า มันทะเลาะกับแม่ เพียงเพราะเขาห่วง แม่เราใจร้อน แม่เราด่าเพื่อนมันด้วย ว่าพากันไปกินเหล้าแล้วเขารถกับมา จำได้ว่าทะเลาะกันเสียงดังหน้าตลาดนัด คนมองกันเยอะอยู่ เพราะเขาไปหาผัดไทหอยทอดกิน พ่อค้าแม่ค้าก็เก็บของ รู้ไหม มันทำยังไง? มันประชด เดินไปกลางถนน ทั้งๆที่มันมีรถขับอยู่ ตลกปะห่วงเพื่อน รับไม่ได้ที่แม่ไม่ฟังด่าเพื่อนมัน  เราที่ยืนดูมันเดินไปก็รีบคว้าเเขนมัน กลัวมันเป็นไร แต่มันไม่ได้สนใจเรา แม่คงมีโครตเยอะเลยเรื่องของมัน จนเรามาเรียนไกลจากบ้านมากๆเเล้วนะ ก็ไม่วายที่ต้องฟังคนที่บ้านพูดเรื่องมัน ที่บ้านอะใส่ใจมันเป็นพิเศษ ยายอะรักมันมากเลยนะ กลัวมันลำบากกลัวหลานไม่มีเงิน กลัวหลานเป็นอะไร  แล้วเราที่เขาคิดว่าดูแลตัวเองได้ เขาก็ไม่ได้ห่วงเท่ามัน ถ้าห่วงมัน100%เราอยู่ที่80% ไม่ใช่มันไม่มีเรื่องดีนะมันมีเรื่องดี ที่เราอวดคนอื่นตลอดเลย อวดทุกทีว่าพี่เราอะดีแบบโน้นแบบนี้ ให้เงินเราใช้ คอยใส่ใจ คอยให้กำลังใจแล้วพอมันมีเงินเดือนมันก็ให้ แต่มันไม่ได้ให้ตลอดหรอก นี่อ่านมาถึงตรงนี่อาจจะคิดกันอะดิว่า ก็แค่เด็กขี้น้อยใจคนนึง อาจจะใช่นะ แต่ไอเด็กขี้น้อยใจคนนี้ ปากโครตหนักเลย ไม่เคยบอกความทุกข์ให้ใครรู้เลย ทำตัวให้คนที่บ้านเห็นว่ายิ้ม แต่จริงๆข้างในอะบางทีไม่เคยยิ้มเลย เคยเรียนเหนื่อยงานเยอะสอบติดๆกัน เหนื่อยจนไม่มีรอยยิ้มเลย เหนื่อยทั้งหมดทั้งกายทั้งจิตใจ ยิ่งฟังเรื่องของพี่ตัวเอง โครตเหนื่อยเลย แต่พอโทรกับบ้านปุ้บกลับต้องยิ้ม ยิ้มเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น ตลกปะ 

     จนตอนนี้ไม่รู้จะระบายให้ใครฟังเก็บไว้คนเดียวตลอดเลย เลยตั้งมาตั้งกระทู้  สุดท้ายเเล้วอะ ต่อไปในอนาคตอะมันก็ยังเป็นแบบนี้อยู่ เพราะเราปากหนักไม่บอกใครว่าทุกข์อะไร  และมันที่สร้างปัญหา  

       กระทู้นี้อะแค่จะมาระบายเฉยๆ เพราะความรู้สึกมันมากเกินรับได้ละ ขอบคุณที่มีพื้นที่ให้ระบาย ขอบคุณที่อ่าน มันอาจดูอะไรก็ไรรู้นะ แต่มันช่วยให้ความรู้สึกของเรา ดีขึ้นเยอะเลย 😹😹😹😹😹😹😹😹😹😹