สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราเรียนอยู่ ปวช.3 เป็นภาคสุดท้ายเเละกำลังจะไปต่อมหาลัย ซึ่ง ณ ขนาดนี้เราไม่มั่นใจว่าจะเรียนร่วมกับคนอื่นได้ไหม เรากลังมาก กลัวการผูกมัด กลัวการมีเพื่อน กลัวการอยู่ตัวคนเดียว ตลอดเวลาที่เราเรียนหนังสือมาเรามักจะมีปัญหาเรื่องเข้ากับเพื่อนในห้องยากจนเป็นปัญหามาหลายรอบต้องให้ครู ผอ. เเม่ มาช่วยเราบ่อยๆ เรารู้สึกอายนะเเละไม่อยากจะให้ตัวเองกลายเป็นเด็กมีปัญหา เดิมทีเด็กๆเราเป็นคนที่ร่าเริงมากๆ(ตอนอนุบาล)เเม่เราไม่ชอบให้เราร้องไห้ เวลาเราร้องไห้ก็จะด่า ตี จับเราขังไว้ในห้องมืดๆ ตลอดจนเราอยู่ป.5 เรากลัวมาก จากบันทึกของครูประจำชั้นตอนสมัยนั้น ปัจจุบันเราได้ย้อนกลับมาอ่าน เราคิดว่ามันเริ่มจากจุดนั้นรึป่าว ในบันทึกบอกว่าช่วงนี้น้องพูดน้อยไม่ค่อยร่าเริงเหมือนเเต่ก่อนเลย ในเวลาไม่นานพ่อเเม่ก็หย่ากันเพราะพ่อเบื่อเเม่ที่ชอบโวยวาย ด่า กลับมาก็ด่าเอาๆ เราย้ายมาอยู่บ้านลุง เเละเริ่มเข้าโรงเรียนใหม่ ตอนเเรกก็ดีเเต่พออยู่ไปซักพักเพื่อนในห้องชอบทะเลาะกันเเบบเเยกเป็นฝักเป็นฝ่าย คนนี้ห้ามเล่นใครเล่นก็จะโดนเเบ็คริดเป็นเเบบนี้6ปีเต็ม ซึ่งมันก็เป็นจุดเริ่มต้นที่เรารู้สึกเบื่อ ลำคานเเละเริ่มเเยกตัวออกมา ช่วงเวลานั้นไม่สนุก เวลาจะเข้าห้องต้องทำใจซักพักเเล้วเข้าไปนั้งเรียนละยะเวลา6ปีที่อดทนอดกลั่นก็จบไป ตอนจบภาคเรียนเรารีบวิ่ง วิ่งไม่อยากจะเห็นหน้าใครอีก เราคิดว่า6ปีนี้มันจบเเล้ว จากนั้นเราก็ย้ายโรงเรียนไปเรียนอีกที่นึงซึ่งเราก็เริ่มปรับตัว ตอนเเรกๆก็เข้ากับเพื่อนได้ดี มีเพื่อนกลุ่มนึงมาเเกล้งเราบ้างเเต่ก็ไม่สนใจนานวันมันยิ่งหนักขึ้น เเต่เราก็นิ่งทั้งๆที่ในใจก็เรารู้สึกดิ่ง เเต่เราก็ยังมีเพื่อน ส่วนใหญ่จะเป็นเด็กเรียน เราจะตามต่อยๆเหมืนเด็กเลย555 เพื่อนๆมีกลุ่มห้องเราไม่เคยได้ชวนเข้าไปอยู่ เคยเข้าเเต่โดนเตะออก จนม.3 เรามีอาการกล้าวร้าวรุนเเรง เจอเรื่องเเย่ๆก็กรี๊ดรั้นบ้าน ด่าหยาบๆคายๆ จนเเม่เรา คนในบ้านไม่กล้ายุ่ง บ้านเราก็เริ่มไม่อยากกลับ กลับไปก็โดนบ่น ไปโรงเรียนก็โดนเเกล้ง หนักสุดโดนตะคอกใส่หน้าเเละผลักเพราะเราเเค่เข้าเเถวข้างหลัง คนอื่นในห้องก็ยื่นดูเราเฉยๆไม่มีใครช่วยเราเลย เพื่อนผู้ชายบอกว่าเราเป็นคนมืดมนที่สุดในห้อง มันก็จริงสำหรับเราตอนนี้ ความรู้สึกต้องทำใจก่อนเข้าห้อง ก่อนไปโรงเรียน บางที่วันใดวันนึงรู้สึกเเย่ก็หยุดไม่อยากไป งานกิจกรรมก็ไม่ไป ใช่ชีวิตเเบบนี้ตลอด3ปี เป็นเเบบนี้อีกเเล้ว ขอบตาดำ ผอม หน้าซีด เราไม่ค่อยออกไปข้างนอกบ้านเพราะเริ่มกลัวคนอยู่เเต่ในห้องเล่นเกม เเม่เอาข้าวมาให้ก็กินในห้อง ไม่อยากสุงสิงกับใคร บางวันร้องไห้ กรีดร้อง นานนับปี เพ้อกับตัวเองว่าอยากเป็นดาวเด่น อยากมีคนรัก อยากมีเพื่อนเยอะๆเเต่ยิ่งคิด+กับความเป็นจริงทำให้เรารู้สึกเจ็บปวด ม.3ก็ได้จบไปเเบบทรมาน เเต่ความรู้สึกเเย่ๆก็ยังคงเดิม เราก็ย้ายโรงเรียนมาเป็นสายอาชีพปวช.1ตอนเเรกเราเป็นคนร่าเริงเเละเราก็เริ่มที่จะเปลี่ยนเเปลงตัวเองเป็นรองหัวหน้าห้อง ก่อนหน้านี้มีปฐมนิเทศเรามาสายเเล้วเราก็ไปเจอคนที่เรียนสาขาเดียวกันห้องเดียวกัน ดูเป็นคนเเรงๆมากับเเฟน เราก็ไม่ได้คิดอะไร มองในเเงดีเค้าไว้ เเต่ วันนึงเราลืมสมุดจดรายชื่อ อีนางนี้เเหละ(ขอโทษทีหยาบคาย) นางป๊าสมุดใส่ฉัน เเล้วด่าว่าหัดจำซะบ้างว่าหลังอย่าลืมจะได้ไม่เป็นภาระของคนอื่นเเล้วก็เฟี่ยงสมุดใส่เรา ทุกคนในห้องเห็นหมด จากนั้นนางก็ไปกอดควงเเขนผู้ชาย(เป็นหัวหน้าห้อง) จากนั้นนางก็อยู่ได้มานานก็ลาออกเพราะท้องกับเเฟนเเละอีกเรื่องเราเป็นคนเช็คชื่อซึ่งเป็นหน้าที่เรา เราจำชื่อเพื่อนไม่ได้ ก็เป็นเหตุการณ์ที่ต่อจากนางก่อนน่านี้ลาออกไปแล้ว เป็นกลุ่มเเก็งห้าวๆเถื่อนๆมาดูเเล้วมาบ่นมาว่าเราเพราะเราจำชื่อไม่ได้ เเล้วอีกอย่างเเก๊งนั้นก็ชอบโดดเรียน ขาด หนีเรียน เราก็จเตามความจริง มาว่าเราเสียๆหายๆว่ามันไม่ใช่เเบบนี้ๆ จนไปถึงหูครูประจำชั้นเเละเรียกมาคุยเพราะหลังจากเกิดเหตุการณ์เราก็ซึมๆจนเพื่อนที่เราอยู่ในกลุ่มเริ่มสังเกตุว่าเราเงียบไม่ร่าเริง ครูเลยมาบอกว่า ไอสมุดเริ่มนี้มันจะถูกผิดก็เรื่องของมันเพราะครูเเต่ละคนจะมีสมุดเช็คชื่อประจำตัวอยู่เเล้ว พวกนั้นเหว๋อไปเลย จากนั้นมาอาการซึมก็ไม่หาย เรากลับมาเป็นคนเงียบๆเหมือนเดิม เพิ่มเตืมคือขี้เเย เเละเกเร เเต่ก็มีเพื่อน2คนที่คอยอยู่ข้างๆเรา เเต่ปัจจุบันเรากลับทำมันพัง เพราะเรารู้สึกเหมือนเป็นส่วยเกิน อันที่จริงมันลึกมากกว่านั้น เพราะ2คนนี้สนิทมาตั้งเเต่ใหม่ๆ บางครั้งเราเหมือนส่วนเกิน มีอะไรก็คุยกันเเค่2คน จนบางทีเรารู้สึกว่าเหมือนอยู่ตัวคนเดียวเเละก็ทะเลาะกัน เราก็เริ่มตีตัวออกหางเพราะไม่รุ้จะเเก้ยังไง เเต่เพื่อน2คนนี้นิสัยดีนะ เเต่บางทีเราก็ไม่เข้าใจว่าจริงๆเเล้วเป็นคนเเบบไหน เพื่อนอีกคนดูเหมือนไม่ค่อยชอบเรา เราคิดว่าเพราะเราดูเป็นคนไม่เอาถ่านรึป่าว ชอบหนีเรียนเวลาครูสอน เราคิดว่างั้น ที่จริงมันมีอีกเยอะในชีวิตเรา ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องเเย่ๆ สุดท้ายนี้เรากำลังจะจบ เราควรต่อมหาลัยเรียนร่วมกับคนอื่นหรือเรียนที่บ้านดี เเต่เรารับประกันได้เลยนะว่าเราเป็นคนเงียบๆ สุภาพเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ รับประกันจากครูเเละเพื่อนในห้องที่ผ่านมาได้เลย คอนเฟริมก็ยังเป็นเหตุสงสัยเพราะอะไรคนอื่นถึงไม่กล้าเข้าใกล้