วันนี้อยากจะมาเล่าเรื่องราวชีวิตของเราให้ฟังจริงๆเราก็อยากระบายอยากเจอทางออก...

เราเครียดมากๆค่ะเราตาเหล่มาตั้งแต่เด็กๆเลย ตั้งแต่เด็กจนโตมาตอนนี้ เราโดนล้อมาตลอด เช่นเวลาเรามองเพื่อนมองอะไร ก็จะโดนล้อมาว่า มองใครอะ มองให้มันตรงๆ บางทีก็โดนล้อว่าไอ้ตาเข ตลอดเวลากว่าเราจะโตมาได้ขนาดนี้เราโดนล้อมาเยอะจนเราคิดจะฆ่าตัวตายปีละหลายๆครั้งแต่เราคิดถึงพ่อแม่ เรากลัวไม่มีคนดูท่าน เวลาเราเรียนมันทำให้เราพลาดโอกาสไปหลายๆเรื่องเพราะเราอายแม้กระทั่งจะมองกระดานดำ เวลาเรามองกระดานดำตาเราก็จะไปอีกทางครูก็จะพูดว่าทำไมไม่มองกระดาน เอามาพูดหยอกล้อตลกเป็นเสียงขำขันในห้อง เราก็แกล้งยิ้มหัวเราะไปด้วยแต่ในใจเรามันแทบจะสลาย

เรามีพี่น้อง เรามักจะโดนแม้กระทั่งพ่อแม่ดูถูกเราพ่อแม่มักจะรักพี่และน้องมากกว่าเพราะพี่น้องเราหน้าตาดีขาวไม่มีปมเหมือนเรา เขาอวดเพื่อนๆญาติๆได้ เราโดนสายตาคนรอบข้างมองเหมือนเราเป็นตัวประหลาดเราอายจนไม่อยากจะไปไหนทำอะไรแม้แต่เดินตลาดเราก็มองแต่พื้นไม่กล้าสบตาใครเลย 

เราไม่เข้าใจว่าตาเหล่มันเป็นตัวตลกมากขนาดนั้นเลยหรอ เราอยากให้หยุดบูลลี่กันเรื่องนี้มากนะ ถ้าเราอ่อนแอเราคงฆ่าตัวตายไปนานแล้ว

เพราะเราเป็นแบบนี้ทำให้เราไม่กล้าสบตาใครเลยจะที่ทำงานที่โรงเรียนหรือจะที่ไหนๆก็ทำให้เราปิดกั้นตัวเองเราท้อมาก เราเครียดมาก เราอยากผ่าตัดรักษาตา ใครช่วยเราได้บ้างคะ ที่ไหนถูกๆและรักษาได้หายจริงบ้าง ช่วยให้คำแนะนำได้ไหมคะ

เราเหนื่อยเราเครียดไปหมดเราไม่เคยมีความ

สุขกับชีวิตเลย จนตอนนี้เราเป็นโรคซึมเศร้า เราไม่อยากตจทำอะไรเลย เรามีแต่ความคิดลบๆคิดที่จะฆ่าตัวตายตลอดมันท้อมากเวลาเล่าให้ใครฟังคนก็มักจะบอกเราว่าอย่าไปแคร์คนอื่นเลยจริงๆแล้วเราไม่ได้แคร์คนอื่นนะคะเวลาเราโดนล้อ แต่เราแค่กำลังแคร์ความรู้สึกตัวเองไม่ให้แย่ไปกว่านี้ต่างหาก.......