ตามหัวข้อเลยคะ
เราตาเหล่ตั้งแต่เกิด คุณหมอบอกว่าเกิดจากกล้ามเนื้อตาด้านขวาอ่อนแรง(อธิบายง่ายๆตาแต่ละข้างจะมีกล้ามเนื้อยึดติดไว้ฝั่งละ3 ตา1ดวงจะมีกล้ามเนื้อยึด6เส้น) ตอนเด็กร้องไห้ทุกครั้งที่โดนล้อ(อิตาเหล่) เคยถามแม่ว่ารักษาไม่ได้เลยเหรอ แม่บอกว่าเมื่อ20ปีที่แล้วตอนเราถามแม่ตอนนั้นเราอายุ20คะ ตอนนี้30แล้ว คุณหมอก็แนะนำให้ผ่า แต่แม่กับพ่อปรึกษากับญาติๆเค้ากลัวตาเราบอดเลยไม่ให้พ่อกับแม่พาเราไปทำ เราทั้งขาดความมั่นใจอย่างมากไม่กล้าแม้จะสบตาใคร เคยคุยกับเพื่อนตอนย้ายโรงเรียนใหม่ เพื่อนหันไปมองอีกด้านเพราะคิดว่าเรากำลังมองใคร ขาดความมั่นใจสุดไปเลยคะยิ่งตอนเด็กโดนล้อจนร้องไห้บ่อยมาก พอโตก็ยิ่งเสียใจเวลาทะเลาะกับเพื่อนที่ไรต้องด่าเราว่าอิเหล่อิเข แทบอยากไม่มีชีวิตอยู่เลยคะ (แกๆแกว่าคนนี้ตาเหล่มะ?) (แกดูตามันดิตลกวะ?) (มันมองใครวะ) เคยคิดอยากทำงานพาร์ทไทม์ตอนเรียนอยู่ปี3 ไปสมัครที่เดอะมอลล์บางกะปิร้านสุกี้ใจหวังแค่เป็นพนักงานเสิร์ฟ แต่ผู้จัดการเค้าต้องการพนักงานต้อนรับกับรับออเดอร์ พอสัมภาษณ์เค้าบอกเราว่า น้องรู้ตัวไหมว่าน้องตาเหล่ (คำนี้มันเจ็บเหลือเกิน) พี่ต้องการพนักงานต้อนรับมันเป็นภาพลักษณ์ของร้านเราพี่ขอโทษด้วยนะ และนั่นและคะเราไม่ได้งานต้องกลับไปแจกใบปลิวหน้ารามกับทำงานนิด้าโพลล์เหมือนเดิม เคยค้นหาวิธีรักษาตาเหล่ แต่การผ่าตัดต้องใช้เงิน4-5หมื่น เราไม่มีเงินฐานะทางไม่ได้ร่ำรวยอะไร เรียนด้วยทำงานด้วย ยิ่งใกล้จะฝึกงานแล้ว หากเรียนจบเราจะมีความกล้ามองหน้าคนสัมภาษณ์งานเหรอ? จะมีที่ไหนรับเราทำงานบ้าง? สุดท้ายก็ตัดสินใจหาข้อมูลการรักษา จะเป็นอย่างไรจะมาเล่าต่อไปในกระทู้ถัดไปนะคะ เผื่อจะได้เป็นแรงบันดาลใจให้ใครที่เคยตกอยู่ในสภาวะแบบเราได้มีกำลังใจคะ ขออนุญาตแปะลิงก์นะคะ เพราะเราทำเป็นTeaser ไว้คะ
https://youtu.be/0XvzitLhk3k