ถ้ามองความตายเป็นออฟชั่น ฉันจะไม่ต้องตื่นมาร้องไห้ทุกวันอีกแล้วใช่ไหมคะ

กระทู้คำถาม

_{สวัสดีค่ะ ไม่รู้จะเริ่มต้นอะไรก่อนดี เป็นกระทู้แรก เลยค่ะ}
_{ชื่อหนึ่งนะคะ เป็นสาวประเภทสอง และก็ป่วยเป็นโรคซึมเศร้า ท้อมากเลยค่ะ ไม่รู้จะระบายกับใครได้ จึงขอพื้นที่นี้ระบายความทุกข์นะคะ}

_{ก่อนอื่นเราเป็นคนต่างต่างจังหวัดมาเรียนแล้วก็ทำงานจนจบ แต่ก่อนบ้านค่อนข้างจน หันหลังมองครอบครัวแล้วก็สัญญากับตัวเองว่าจะดึงครอบครัวออกจากความยากจน เลยเข้ามาเรียนในกรุงเทพคนเดียวในระหว่างเรียนก็ทั้งเรียนและทำงานเหนื่อยมาก แต่ก็สู้จนจบ ในขณะเรียนนะคะเวลาเลิกเรียนเพื่อนก็ชอบชวนไปเที่ยวไปหาไรกินก่อนกลับแต่เราจะกลับหอก่อนตลอดเพราะต้องรีบทำการบ้านรีบไปทำงานต่อ ทำเด็กเสริฟในอาบอบนวดแถวแฟลตนะคะ เพื่อนก็จะคุยกันเวลาจะไปเที่ยวประมาณว่า ไม่ต้องไปชวนมันหลอก มันไม่มีเงิน แต่ตอนนั้นก็ไม่โกรธเพื่อนเพราะถึงเขาชวนเราก็ไปไม่ได้ จนเรียนจบ เราเรียนสาขาโรงแรมนะคะ เหนื่อยกว่าการเรียนคือการไปสมัครงานจริงๆ เราถือใบเกรทแล้วเดินสมัครงาานตามโรงแรม หลายที่มากทั้งร้อนทั้งเหนื่อย ทุกวันได้แต่ประโยคนี้ทุกวัน เดี๋ยวจะติดต่อกลับไป ไม่ทีที่ไหนรับ ท้อแท้มากตอนนั้น จนขอความช่วยเหลือจากเพื่อนได้มาทำเชียร์เบียร์ ตั้งแต่เงินเดือนออกก้อนแรก เริ่มทำงานจริงๆจัง เราให้ทางบ้านตั้งแต่นั้นมาไม่เคยขาด ทำมาเรื่อยๆมันก็พออยู่ได้แต่มันก้ยังไม่สุดเราคิดว่าเราต้องทำได้อีก หาเงินได้อีก จนออกจากอาชีพเชียร์เบียร์แล้วมางานในบาร์ก็นั่นแหละค่ะ ก่อนอื่นต้องบอกก่อนนะคะเราไม่เคยมีความคิดนี้มาก่อนแต่ครอบครัวยังลำบากก็เลยแลกความจนกับการไปขายบริการในบาร์ ชีวิตพลิกมากเราเก็บเงิน ทำบ้าน ซื้อรถ อะไรที่แม่อยากได้ซื้อให้ทุกอย่างมันเป็นอารมณ์ที่ยืนดูความสำเร็จเราวลัดความจนออกจากครอบครัวได้ถึงตัวเองจะเล้อะ เปรอะเปื้อนก็ช่างมัน มันเป็นการแลกที่คุ้มค่า จนคิดว่าเหลือหนี้รถที่ซื้ออย่างเดียวส่งหมดเมื่อไหร่จะเลิกอาชีพนี้กลับไปอยู่บ้าน จนมาเกิดโควิด มันพังไปทุกอย่าง เราตกงาน เงินเก็บที่มีก็ต้องเอามาส่งรถ และใช้กินไปจนหมด มันเลยทำให้เราคิดมากและป่วยเป็นโรคซึมเศร้า แต่ก้ยังไม่รุนแรงเหมือนในตอนนี้ เพราะที่ทำให้เราแย่ก็คือ พอเราไม่มีเงิน ครอบครัวก็เหมือนจะไม่เอา เคยกลับไปอยุ่บ้านแต่ก้จะโดนด่า อารมณ์ไม่ดีจากที่อื่นก็มาลงกับเรา โดนด่าทุกวัน ต่างจากตอนมีเงินที่อะไรก็ดี จนในที่สุด ตัวเราเองหนึ่งชีวิต กับรถตัวเองหนึ่งคัน กระเป๋าใบนึง ขับออกจากบ้าน ค่ะ ขับไปโดยไม่มีจุดหมายไม่มีเงินมาหาห้องเช่าอยู่ในกรุงเทพ กินมาม่า ไข่ต้ม เกือบทุกวัน ข้าวสวยร้อนๆนับครั้งได้เลยที่ได้กิน กินย้ำเยอะๆจะได้อิ่ม เป็นแบบนีสองสามเดือนแล้วค่ะจนถึงตอนนี้ ตื่นมาร้องไห้ ไม่อยากหลับ จะหลับก็ต่อเมื่อหมดแรงไปเอง "ความตายจะพรากความทรมาน ความเสียใจ ทั้งหมดนี้ไป"}