เรื่องมีอยู่ว่า เรากับผู้หญิงคนนึงเคยคบกันตอน ม.1แล้วเราเลิกกันไป เรียกว่ารักแรกได้เลย แต่ก็มีปัณหาหลายอย่างทั้งตัวเราเกเรด้วยดูไม่ค่อยมีอนาคต จนวันนึงเราต้องแยกย้ายไปเรียนที่ที่ตัวเองสอบได้ ตัวเราเรียนม.ปลาย ส่วนตัวเขา เรียนปวช เราพยายามลืมเขาแต่ก็ไม่เคยลืมเขาได้เลย เราเฝ้ารอเขามาตลอด เราเปลี่ยนตัวเองเพื่อที่จะให้เขาเห็นคุณค่าในตัวเราจนกระทั่ง เราจบ ม.ปลาย เราสอบติด นายสิบทหารบก เราเป็นทหารอนาคตที่กำลังมั่นคง ส่วนตัวเขาต่อ ปวส. เรามีเพื่อนกันใน Facebook เราติดตามดูเขามาตลอดไม่ว่าเขาจะคบกับใครมา เชื่อไหม 7ปีที่เรารอมันสำเร็จผล แต่สำเร็จผลในที่นี้ เขาไม่ได้กลับมาคบกับเรานะ เขาแค่เลิกกับแฟนเขาแล้วตัวเราเข้าไปให้กำลังใจเขา เราพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เขายิ้มได้ แต่สุดท้าย คนคนนั้นเขาก็กลับมาหาผู้หญิงคนนี้ ซึ่งแน่นอนอยู่แล้ว เรากินแห้วอีกตามเคย แต่เราก็มีความสุขนะ เขาบอกเราตลอดเวลาที่เราคอยดูแลเขาว่าเขารู้สึกดีกับเรา แต่เขาทำไม่ได้ถ้าเขาจะคุย2คน เขาต้องเลือกคนใดคนนึง ไม่ต้องบอกนะครับว่าเขาเลือกใคร บางทีการที่เราจะรอใครคนนึงเราไม่จำเป็นให้เขากลับมาหาเรากลับมาคบกับเรา เราแค่เป็นแรงบันดาลใจให้กันและกันคอยดูแลคอยซัพพอร์ทให้เขาในเวลาที่เขามีปัณหา แค่นี้เราก็มีความสุขแล้ว แต่ตัวเราก็ยังยืนยันที่จะรอเขาต่อไปนะ ถึงแม้ว่ามันจะนานแค่ไหนก็ตามเราต้องยินดีกับเขาที่เขามีความสุข พื้นที่คนรอถ้าทำให้เขามีความสุขได้ตัวเราก็มีความสุขแล้ว

#เราอยากให้เขามาเห็นกระทู้นี้นะว่าเรารู้สึกยินดีกับเขาแค่ไหน