จากชื่อกระทู้คงรับรู้ได้ถึงความเกลียดน้องของเรากันแล้วล่ะ เราโคตรจะทรมานจากการที่น้องคอลกับเพื่อนตั้งแต่กลับบ้านจนถึงช่วงที่เรานอน คือเครียดมาทั้งวันแล้วต้องมาเจออะไรแบบนี้อะ แค่นั้นยังไม่พอ วันหยุดที่เราต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบ อีน้องเรามันก็จะเสียงดังมากๆๆๆๆๆๆๆ จนเราต้องออกไปหาที่เงียบๆ อ่านนส.ข้างนอก เรารู้สึกว่าบ้านไม่ใช่บ้าน เหมือนร้านเกม

ลองจัดตารางกับมันแล้ว แต่ด้วยความที่ติดเกม มันก็ไม่เคยทำตามหรอก วันไหนเราเหนื่อย อยากพักสายตัวแทบขาด แต่ข่มตายังไงก็ไม่หลับจนก่อนหน้านี้ต้องพึ่งยานอนหลับไป

ยังไม่พอ มันจะทำตัวมีประโยชน์กับเขาก็ไม่ได้ เยี่ยวไม่เคยลงโถ ไม่เคยเช็ด ปล่อยกลิ่นเหม็นหึ่งอย่างนั้น เราก็ต้องมาเช็ดให้ เพราะทนใช้ต่อไม่ได้จริงๆ ปาขยะไม่ลงถังก็ปล่อยทิ้งไว้อย่างนั้น พอเราเตือนก็หาว่าเราอคติ กินข้าวก็ไม่เคยล้างจาน ปล่อยทิ้งไว้จนพ่อแม่หรือเราต้องมาล้างให้

ล่าสุด เราแซวกับแม่ว่า "เล็บเรายาว ถ้าไปข่วนน้อง น่าจะเป็นแผลลึกแน่ๆ" มันผ่านมาได้ยิน ก็ยืนด่าเราต่อหน้าแม่ เป็น 10 กว่านาที พอเราเถียงกลับ พ่อก็ขึ้นมาว่าเราว่าทำไมแขวะน้องอย่างงั้น ทั้งที่เราแค่คุยกับแม่โดยไม่ได้มีเจตนาอะไรเลย

เรารู้สึกไม่ชอบน้องเรามากๆ เบื่อที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วย ปัจจุบันเราเป็นหลายโรคมาก ทั้งด้านจิตใจและร่างกาย สักวันเราอาจจะเผลอฆ่าน้องขึ้นมาจริงๆ ก็ได้

คำแนะนำเราได้มาเยอะแล้ว ขอกำลังใจจะดีมากค่ะ...