คือเรานอยด์ไปมั้ยอ่ะ? เราเป็นลูกสาว ยุกับแม่มาตลอด จนมีผัวแต่งงานมีลูก ก็ยังยุบ้านกับแม่ คือแม่อายุ60กว่าละ ด้วยวัยทองหรืออะไรไม่รู้ เวลาคุยกับเรา ถามคำ ตอบคำ พูดด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่อยากคุยด้วย แต่พอคุยกับลูกเขย พูดดี๊ดี ลูกเขยถาม บางทีตอบลูกเขย ทั้งมีหางเสียงบ้าง พูดน้ำเสียงคนละเสียงกับเราเลย ทั้งที่เราเป็นลูกสาวแท้ๆ อีกอย่าง เวลากินข้าว ไม่เคยเรียกเราเลย และก็ไม่เคยสอนลูกเราเรียกแม่มากินข้าว แต่กับลูกเขย ทั้งเรียกมากิน ทั้งแบ่งอาหารไว้ให้ ทั้งสอนหลานไปเรียกพ่อมันมากินข้าว แต่กับเรา ไม่สอนลูกเราเรียกแม่กินข้าวไม่พอ ไม่แบ่งไว้ให้ด้วย กินจนหมดเลยก็มี 55555 เรากลับมาจากทำงาน มีเรื่องอะไรที่บ้าน ไม่เล่าให้เราฟังนะ พอลูกเขยกลับมา เล่าให้ฟังเป็นฉากๆเลย ทำเหมือนเราไม่มีตัวตน  คือเราแอบน้อยใจหวะจี จนบางทีแอบร้องไห้เลยอ่ะ หรือเรานอยด์เกินไปเองอะ ล่าสุดวันนี้ ปลอกมะขามเทศบอก อู้ววว ต้นนี้หวานกว่าต้นนั้นอีก แกะออกมา เรายืนยุข้างๆ ลูกเขยยืนยุไกลกว่าเราอีก ไอ้เราก็นึกว่าจะแกะมาจะให้เราชิมด้วย ปรากฎว่า ยื่นไปให้ลูกเขย ยื่นไปให้ผ่านหน้าผ่านตาเราเลย 5555555 คือแบบงงอ่ะ แม่เราไม่เคยสอนลูกให้รักให้เป็นห่วง ให้ดูแลเราลย แต่สอนบอกให้ลูกรักพ่อ เชื่อฟังพ่อ เวลาบอกลูกเรา "ไปเรียกพ่อมากินข้าว" แต่เวลาบอกลูกเราให้บอกอะไรเกี่ยวกับเรา น้ำเสียงของการเรียกคำว่า "แม่"มันฟังออก ว่าไม่อยากพูดคำนี้ซักเท่าไหร่....อย่างกินข้าวเสด ถ้ากินกับเราสองคน กินเสดก็ลุกไปเลย แต่พอกินกับลูกเขย กินเสดนั่งแช่ หาเรื่องคุยนู่นนี่นั่นต่อ ยุกับเรา ถอนหายใจนับครั้งไม่ถ้วน ยุกับลูกเขย หน้าตาดูมีความสุข  ละอย่างเช่นไปทำงาน รีบตื่นเรวกว่าปกติ ทำกับข้าวเช้า ห่อข้าวให้ลูกเขยไปทำงาน แต่ไม่ห่อข้าวให้เรา ถ้าลูกเขยไม่ยุ ตอนเช้าจะไม่รีบทำอาหารเช้า แต่วันไหนลูกเขยยุ จะรีบทำข้าวเช้าให้กินก่อนไปทำงาน และห่อข้าวให้ด้วย ขนาดเราท้อง แม่เรายังไม่ได้ใส่ใจอาหารการกินว่าเราต้องได้กินข้าวเช้านะ ทั้งหมดนี้คือเราแอบน้อยใจแม่เรา บ้านอื่นๆแดม่ดูรักลูกเขยมากกว่าลูกตัวเองแบบนี้มั้ย หรือเราคิดมากไปเอง
อ้อ...ต้องท้าวความว่า เราทำตามใจแม่เกือบทุกอย่าง ทั้งอาชีพการงานที่เค้าอยากให้เปน ทั้งยุบ้านดูแลแม่ ไม่ไปทำงานไกล แต่งงานได้ผัวก็บอกผัวว่าต้องมายุบ้านเรานะ เพราะพี่คนโตคงไม่กลับมายุบ้าน แต่พอเรายุด้วย ก็ทำเหมือนไม่มีความสุข เฮ้ออออ ยาวไปหน่อย ขอบคุณที่อ่านจบนะคะ