เราอายุ13งับ ในวัยนี้บางคนอาจจะคิดว่ามันสบายหน้าที่การงานไม่ค่อยมีหรอกแต่เราเครียกมากๆเราขึ้นม.1มาเรามีงานเต็มไปหมดแล้งด้วยมาตรฐานเกรดเรา4มาตลอดและเราจะเป็นคนจดสรุปตลอก เทอมนี้เทอม2+โควิดเราเรียนออนไลน์ไม่รู้เรื่องเลยค่ะงานอาทิตย์หนึ่งที50-60งาน มันเยอะจนเราทำไม่ไหว บอกกับซึมเศร้าด้วย(พ่อแม่ไม่รู้)ตั้งแต่ขึ้นม.1เราไม่เคยได้นอนถึง4ชม.เลยเราทำแต่งานทั้งนั้น เราเคยโดนพ่อด่าว่าไอเ*ีย สารพัดคำด่ามากมายบอกเราไม่ตั้งใจเรียน ทั้งๆๆที่เขาไม่สนใจเราด้วยซ้ำ จะมากระถืบ(หลายครั้งมากที่ทำแบบนี้กับเรา)เรา มันบั่นทอนจิตใจมากๆ วันนี้ตอนตี1พ่อบอกให้เรานอน แต่งานเราเยอะมากๆๆ เราก็เลยนอนร้องไห้ อยู่คนเดียว แม่เข้ามาบอกเป็นอะไร เราก็เลยบอกว่าเราเครียดเราทำงานส่งไม่ทันแล้ว แม่ก็บอกก็นี้มันไม่ใช่เวลา (ใช่ค่ะเรารู้ว่ามันไม่ใช่เวลา)แล้วเขาก็มาด่าเราว่าเวอร์ บอกว่าเป็นเด็กแค่นี้มาทำเป็นงานเยอะมาทำเป็นเหนื่อย(ทุกคนต้องเข้าใจนะคะว่าคำว่าเหนื่อยแต่ละคนไม่เหมือนกันและขีดจำกัดคนไม่เท่ากัน)มันเลยบั่นทอนจิตใจมากๆเราก็เลย คิดว่าเราจะอยู่ไปทำไมในเมื่อเราไม่มีความสุขขนาดม.1ยังขนาดนี้ม.2เราคงตายแล้วแหละ เพราะเราคิดว่าเราคงไม่อยากอยุ๋บนโลกนี้แล้วแหละ ตายไปก็ไมีต้องรับรู้อะไร ไม่เกิดอีกก็ดีตอนนี้เราไม่สนอะไรแล้วฟละแต่ให้เขาจะใข่เงินเลี้ยงเรามาแต่ถ้าทำแบบนี้ก็รอให้พร้อมกันก่อนก็ได้ค่อยมีเรา ไมีเคยสอนการบ้าน กลับบ้านมากันก็เอาแต่ว่าเรา ก็เนอะเรามันก็แค่เด็กคนนึงที่ผู้ใหญ่ไม่รับฟังไม่เคยได้รับความเป็นส่วนตัวนี้แหละเนอะทำไงได้ ก็ให้ทุกคนโชคดีนะคะเพราะอีกไม่นานเราคงไม่ได้อยู่ในโลกแย่ๆแบบนี้และประเทศแบบนี้แล้วแหละ
[code]ใส่โค้ด
[/code]
ครอบครัวไม่เข้าใจ+การเรียน
[code]ใส่โค้ด
[/code]