มีอาการภาวะซึมเศร้ามาหลายปีแล้วค่ะพึ่งมาเป็นหนักเอาปีสองปีนี้ เรามักจะได้ยินเสียงหลอนด่าเราซ้ำไปซ้ำมาค่ะภาพที่พ่อแม่ผิดหวังในตัวเรามันฉายซ้ำตลอดในตอนที่เราเศร้าต้องทำร้ายตัวเองภาพและเสียงพวกนั้นถึงจะหายไป เมื่อก่อนเราไม่เคยอ่อนแอและขี้แพ้แบบนี้เลยมีอะไรก็สู้แต่พอตอนนี้กลับอ่อนแอ เคยคิดจะไปหาหมอแล้วเคยคุยกับแม่กับพี่แล้วด้วยแต่ตอนนั้นมันเป็นจังหวะที่พี่เราก็เครียดและเป็นภาวะซึมเศร้าพอดี เราเลยไม่ได้พูดถึงอาการที่เราเป็นเท่าไหร่เพราะแม่ก็เอาแต่สนใจพี่ เราไม่อยากพูดถึงอาการเราให้แม่ฟังมากเพราะเราเคยเกือบถูกจับส่งรพ.บ้าตอนป.6(พี่เราใช้คำว่ารพ.บ้าเลยค่ะแถมแม่ก็ยังทำท่าทีเหมือนเห็นด้วย)ช่วงนั้นเราก็มีภาวะเครียดทำให้เราไม่ไปรร.ขังตัวเองอยู่ในห้องเอาแต่ร้องไห้นั่นคงเป็นสาเหตุที่ทำให้เราโดนทำแบบนั้น เราเองก็อยากรู้ว่าเราเป็นอะไรกันแน่เราไม่ได้อยากเกิดมาอ่อนแอ มันเลือกไม่ได้นี่นา พอมาถึงม.2เราก็เป็นหนักกว่าเดิมยอมแพ้อะไรง่ายๆสิ่งที่ชอบทำบ่อยๆก็ไม่ชอบอีกแล้วตอนนั้นมันโคตรทรมานเรากลับไปทำสิ่งที่เรารักไม่ได้แล้ว ตอนนี้เราอยู่ม.3เหมือนอาการมันจะหนักกว่าเดิมอีก มีโรคเข้ามาทำให้ต้องหยุดรร.เป็นเดือนพอเปิดรร.ครูก็ให้งานเยอะมากวันไหนว่างก็ว่างจริงๆแต่วันไหนมีงานก็ทำจนแทบไม่ได้นอน แล้วก็ยังต้องสอบo-netและก็สอบธรรมะศึกษาแล้วไหนจะสอบปลายภาคและสอบเข้าม.4 พ่อแม่และพี่ก็บังคับให้เราอ่านหนังสือทุกวันขู่ว่าจะยึดโทรศัพท์(เราค่อนข้างติดมือถือค่ะเพราะสิ่งนี้เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เรามีความสุขมีเป้าหมายในการใช้ชีวิต) รร.เราเดินเรียนค่ะเรียนวันละ8-9ชม. และครูก็ขยันสร้างแรงกดดันมากๆ เราไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อกับชีวิตเราร้องไห้ทุกคืนอยากตายทุกคืนเรียนจะจบม.ต้นอยู่แล้วยังไม่รู้ว่าม.4จะต่อสายอะไร ไม่เข้าใจเลยว่าเรามันเป็นอะไรนักหนาทำไมถึงขี้แพ้ขนาดนี้ อยากไปหาหมอแล้วตรวจให้รู้ๆไปเลยว่าเป็นอะไรกันแน่แต่ติดที่ไปไม่ได้นี่แหละค่ะ ถ้าเราไปจะโดนมองว่าบ้ามั้ยถ้าเราเกิดเป็นซึมเศร้าขึ้นมาจริงๆเราจะกลายเป็นคนที่ผิดรึเปล่า แล้วถ้าไม่ไปหาหมอมันจะมีวิธีอื่นอีกมั้ยที่ครอบครัวจะไม่รู้เรื่องนี้