เรื่องมันเริ่มจาก เราเป็นที่ปรึกษาให้เพื่อน เเล้วเพื่อนเรามีคนคุยคนนึงเป็นรุ่นน้องที่อยู่ต่างจังหวัด เราขอเรียกว่าน้องA.นะ  เรื่องของเรื่องคือ เพื่อนเรามันยังลืมคนเก่าไม่ได้ เเล้วมันเอาน้องA.เข้ามาเเทรกเพราะคิดว่าน้องA.จะช่วยมันลืมคนเก่าได้ เราก็เตือนมันอยู่เสมอว่า คนเก่ายังไม่ลืมอย่าเอาคนใหม่เข้ามาเเทรก 
สุดท้ายมันก็ลืมคนเก่าไม่ได้เหมือนเดิม เพราะคนเก่าคนนี้อยู่รร.เดียวกัน เจอกันทุกวัน พอผ่านไปเพื่อนเรามันก็เลยรู้สึกผิดกับน้องA. มันก็เลยถามเราว่าควรทำไงดี
 เราก็เลยบอกว่า ถ้าไม่รักน้องA.จริงๆก็ถอยออกมา เพราะเดี๋ยวน้องจะเจ็บไปมากกว่านี้  เเต่ทุกอย่างมันก็ขึ้นอยู่ที่ใจของเเกเอง
 มันก็บอกว่า ก็รู้สึกดีกับน้องเเหละ เเต่ให้ถอยตอนนี้ก็สงสารน้อง
เราก็เลยบอกว่า ตามใจ
 จนถึงเมื่อวานมันไปบอกน้องA.ว่าที่มันคุยกับน้องเพราะอยากลืมคนเก่า เเล้วก็เลิกคุยกับน้องไปเลย ซึ่งเราก็คิดว่ามันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดเเล้ว เเต่เพื่อนเรามันกลับไม่คิดเเบบนั้น มันร้องไห้ มันเสียใจ อย่างกับคนพึ่งรู้ใจตัวเอง 
มันบอกว่า พอเลิกคุยกับน้องA. น้ำตามันก็ไหลออกมาเลย 
ตอนนั้นเรารู้สึกผิดมาก เหมือนตัวเองทำให้ความรักเพื่อนพัง เราทำอะไรไม่ได้นอกจากขอโทษเพื่อน โชคดีที่เพื่อนไม่ได้โกรธอะไรเรา เเละโชคดีที่เพื่อนเรากับน้องคนนั้นยังคุยกันได้ เเต่เเค่เปลี่ยนสถานะจากคนคุยเป็นพี่น้อง
ในเมื่อเราทำความรักเพื่อนพังเพราะคำพูดเราเเบบนี้เเล้ว เราควรเลิกเป็นที่ปรึกษาให้เพื่อนดีไหม