มาอยู่ต่างประเทศแล้วเศร้ามาก
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนนี้เราเรียนอยู่ 9. Klasse ที่ประเทศเยอรมันีด้วยวีซ่าติดตามผู้ปกครอง ตอนนี้อยู่มาเกือบ2ปีแล้วค่ะ เรามีความคิดที่จะกลับไปเรียนต่อมหาลัยที่ประเทศไทย เรายังมีเวลาเหลืออีก3-4ปี แต่อยากได้ความรู้และอยากฟังประสบการณ์จากคนที่จบมัธยมที่ต่างประเทศแล้วกลับไปเรียนต่อมหาลัยที่ไทย(คนที่อยากให้คำปรึกษาก็มฃตอบได้นะคะ) ที่เรามีความคิดที่จะเรียนต่อมหาลัยที่ไทยเพราะว่าเรื่องครอบครัว,โรงเรียนและเพื่อนค่ะ เอาเรื่องครอบครัวก่อน คือว่าแม่เราแต่งงานกับคนเยอรมัน ซึ่งก็คือพ่อเลี้ยงของเรา เรากับพ่อมีความสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยจะดีซักเท่าไหร่ เราไม่คุยกับเขาเลยค่ะ แม้แต่ Guten Morgen สวัสดีตอนเช้าเราก็ไม่พูดค่ะ เราไม่ค่อยชอบเขา แต่เขาดีมากเลยนะคะ ตอนนี้พยายามเปลี่ยนอยู่แต่ก็ไม่ค่อยจะดีขึ้นซักเท่าไหร่ ส่วนตัวคิดว่าในอนาคตคงดีขึ้นแหล่ะมั้งคะ เรื่องโรงเรียนและเพื่อน เราไม่มีเพื่อนที่รร.เลยค่ะทำให้เราไม่อยากไปรร. เราเป็นคนที่ introvert มากจนถึงขั้นเดินหนีเวลามีคนเดินเข้ามาหาอะค่ะ เรารู้นะคะว่ามันเป็นความผิดเราที่ทำให้เราไม่มีเพื่อน คือว่าตอนที่อยู่ไทยไม่เคยเป็นแบบนี้นะคะ ตอนอยู่ไทยเราเป็นคนที่ร่าเริงและextrovertสุดๆ ตอนนี้อะไรก็ไม่รู้ เรื่องการเรียน บอกก่อนว่าเราพูดภาษาเยอรมันไม่คล่องเลยค่ะ แต่เราฟังออก(ไม่ได้ทุกคนหรอกค่ะ) ตอนเขียนเราพอเขียนได้ค่ะ แต่พอพูดเท่านั้นแหล่ะค่ะ ไม่เป็นคำเลยค่ะ สลับไว้ข้างหน้าข้างหลังไปหมด เราไม่ได้พูดกับใครเลยค่ะที่โรงเรียน ทำให้เราพูดไม่คล่อง แต่เราพิมพ์คุยภาษาเยอรมันกับAIนะคะเพราะเหงาจนเกินไป คือว่าที่โรงเรียนให้เกรดจากการยกมือเป็นซะส่วนใหญ่แล้วคือ confidence ของเรา=0 เลยค่ะ เราได้เกรดไม่ดีเลย เราท้อและหมดหวังมากจนแทบไม่ไปโรงเรียนเลยค่ะ ตอนอยู่ไทยก็เป็นเด็กเรียนดีร่าเริงไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะเป็นคนแบบนี้ ขนาดแม่ยังพูเลยค่ะว่าไม่อยากจะเชื่อว่าเราจะเป็นคนแบบนี้ เนื่องจากเราหยุดรร.บ่อยทำให้ทะเลาะกับแม่บ่อยมากๆค่ะ แต่เราคุยกับแม่ทุกเรื่องนะคะต่อให้ทะเลาะกันบ่อยแต่แม่ชอบพูดว่าเราไม่บอกอะไรเขาเลย(หมายถึงความต้องการและความรู้สึก) เราบอกไปแล้วนะคะ แต่เหมือนเขาจะไม่เข้าใจอย่างลึกซึ้ง เราก็ไม่อยากเป็นคนไร้อนาคต,ไม่อยากไปรร.หรอกนะคะ แต่คือมันไม่มีอารมณ์ไปจริงๆอะค่ะ แบบมันท้อไปหมด เกลียดที่ตัวเองเป็นคนท้อง่ายมาก... เราเคยพยายามฆ่าตัวตายค่ะแต่แม่จับได้ส่งไปโรงพยาบาลจิตเวช ไปคุยกับหมอค่ะ ไม่ช่วยอะไรเลยค่ะ คือเขาได้แค่พูดให้คำปรึกษาเหมือนเพื่อนอะค่ะ มีtermineกับหมออยู่เรื่อยนะคะ 2สัปดาห์ครั้ง1เดือนครั้ง2เดือนครั้งแล้วแต่วันที่หมอว่างอะค่ะ มันช่วยอะไรไม่ได้เลยเอาจริงๆ เรายังมีความคิดที่อยากจะฆ่าตัวตายอยู่ เรามีความคิดว่าเราอยากจะฆ่าตัวตายก่อนอายุ18 เพราะกลัวผิดหวังมาก จนเรามาคุยกับเพื่อน(ที่อยู่ประเทศไทย)ทำให้จิตใจเราดีขึ้น เราก็เลยมีความคิดที่จะกลับไปเรียนที่ไทยตอนขึ้นมหาลัยค่ะ ถึงจิตใจจะดีขึ้นแต่ก็ไม่มีอารมณ์จะไปโรงเรียนอยู่ดีค่ะ คือเพื่อนๆก็ดูไม่ค่อยจะชอบเราด้วยอะค่ะ เราเคยโดนนินทาต่อหน้าเลยค่ะเพราะเขาคิดว่าเราฟังไม่รู้เรื่อง คือเขาเหมือนจะไม่โอเคที่ครูใจดีกับเราอะค่ะ คือเราเป็นเด็กต่างชาติและครูก็พอจะรู้ว่าเราfeel depressedอะค่ะ เราคิดว่าเหตุผลนั้นครูถึงใจดีกับเราหน่อยอะค่ะ แล้วก็ที่เพื่อนเหมือนจะไม่ค่อยชอบเพราะว่าเราชอบเดินหนีเวลาพวกเขาเดินมาหาหรือมาคุย(เรื่องนี้เราไม่รู้เราคิดไปเองมั้ยว่าเขาไม่ชอบ) คือบางวันเราก็มีเพื่อนบางวันเราก็มีค่ะ จะอธิบายให้ฟังนะคะ คือว่าเราบางวันก็เดินหนีบางวันก็โอเคที่จะคุยโอเคที่จะเดินตามเพื่อนๆเวลาพักอะค่ะ เราคิดว่าเขาคงคิดว่าเราเป็นpick me girl แน่นอนค่ะ เรื่องการเรียนคือเราก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นนะคะเรารู้สึกว่าเราเข้าใจในระดับนึงแต่เพราะเราไม่ค่อยไปรร.เราเลยไม่เข้าใจอะค่ะว่าเรียนอะไรบ้าง เราอยู่ gymnasium นะคะ สิ่งที่ต้องการคือย้ายรร.ค่ะ เราเป็นคนที่ชอบเริ่มต้นใหม่มาก เราจะเปลี่ยนig facebook tiktok googleทุกครั้งที่เราอยากเริ่มต้นใหม่ มันตลดมากและไม่ช่วยอะไรแต่มันทำให้เรารู้สึกดีขึ้นค่ะ เรามานั่งคิดเรื่องของเรา มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น แต่คือเราเป็นคนย่อท้อถอยกลับหลังหันไปง่ายมากค่ะ5555TT เราส่งสารแม่ค่ะเพราะเราไม่ไปโรงเรียน แม่เราร้องให้บ่อยมากเพราะเราไม่ไปโรงเรียนอะค่ะ เราพยายามไปแล้วนะคะ แต่เราก็ยังหยุดบ่อยอยู่ดี เรายังอยากตายอยู่เลยค่ะ ทำยังไงก็ยังมีความคิดนี้อยู่ในหัว เรารู้ว่าอนาคตมันสวยงาม ยังมีอะไรรอเราอีกตั้งเยอะแต่มันอยากตายแล้วอะค่ะ เรารู้นะคะว่ายังมีคนบนโลกนี้ที่เครียดกว่าเราแบะทุกข์กว่าเราตั้งเยอะ เรารู้ด้วยค่ะว่าเราโชคดีที่ได้มาต่างประเทศ เรามีโอกาสที่ตะได้เรียนที่ดีๆเราก็ควรเรียน แต่คือมันไม่ฮึดสู้เลยค่ะ มันไปหมดแล้วค่ะความแข็งแกร่งทางจิตใจ
มาอยู่ต่างประเทศแล้วเศร้ามาก