สวัสดีค่ะ เราขอเล่าก่อนว่าเมื่อก่อนเราเป็นเด็กที่สดใสมากๆ ตลกเฮฮา เเถมยังเซนซิทีฟร้องไห้ง่ายมากๆ แต่พอเราเริ่มขึ้นม.ปลาย ด้วยสภาพสังคม สิ่งแวดล้อมที่เริ่มเข้าสู่การเป็นเด็กโตเราเลยนิ่งขึ้น บางทีนิ่งจนอาจจะตายด้านไปแล้ว จำได้ว่าครั้งนึงเพื่อนในกลุ่มคุยเปิดใจกอดคอกันนั่งร้องไห้ พอถามมายังเรา เรากลับรู้สึกไม่ค่อยอิน แล้วปัดว่าไม่มีอะไรในใจหรอก ไม่ใช่ว่าเราไม่รักอะไรเพื่อนนะ แต่เราแค่รู้สึกไม่มีอะไรจะพูดไม่มีอะไรที่ต้องเสียใจอะไรงี้ 555 พอตอนม.6 ช่วงนั้นเป็นช่วงสอบไฟนอล พ่อของเราก็เสียพอดีเราเลยวิ่งไปกลับบ้านวัดโรงเรียนหัวหมุนมาก พอจนถึงวันเผาเราก็ไม่ร้องไห้อะไรเลยเราก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงเฉยได้ขนาดนั้น ตอนนั้นก็แอบคิดว่าตัวเองอาจจะช้อคอยู่เลยไม่ฟูมฟาย แต่ก็ไม่เลย ..พ่อเราเป็นนายทหารเราเลยได้ไปอ่านบทความอะไรสักอย่าง เราก็อ่านได้ปกติเหมือนอ่านภาษาไทยหน้าชั้นเรียนแบบนั้นเลย นิ่งจนผู้ใหญ่ในงานเดินมาบอกว่าเราเข้มเเข็งมากๆ ตอนนั้นเราก็ได้แต่บอกขอบคุณค่ะไป แต่ในใจกลับไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรเลยทั้งสิ้น

ต่อมาพอเราขึ้นปี 1 แมวของเราก็ตาย แมวตัวนี้เรารักมันมาก เพราะมันอยู่กับเรามาตั้งแต่เราป.5 คนอื่นอาจจะตกใจเพราะมันอยู่มานานมากจริงๆ จำได้ว่าตอนเราเสียใจมากๆ ดิ่งมากๆ เรายังกอดมันร้องไห้อยู่เลย มันเลยทำให้เราผูกพันธ์กับเเมวตัวนี้มากๆ แต่กลับกันในวันสุดท้ายของมันเรากลับไม่ได้มีความรู้สึกเสียใจอะไรเลย ทั้งๆที่เรารักมากขนาดนั้น..ใช่ค่ะ ไม่มีความรู้สึกอาลัยอาวรณ์อะไรแบบนั้นเลย

และล่าสุดเราเลี้ยงน้องแฮม ถึงเราจะรู้ว่าน้องจะอยู่กับเราได้ไม่มากเท่าสัตว์เลี้ยงตัวอื่นๆเราก็อยากจะดูแลชีวิตน้อยๆของน้อง แพ้ความน่ารักจริงๆ ..น้องได้ทั้งความรักความเอาใจใส่จากทั้งเราทั้งแฟนเรา เผลอๆแฟนเราดูแลน้องดีกว่าเราอีก -_- แต่เราก็ไม่ได้อะไรหรอกค่ะเพราะน้องอ้วนแล้วก็หน้าตาน่ารักมากกก มีวันนึงเราต้องกลับบ้านตจว.ก่อนออกมา เราก็จุ้บ พูดลาน้องอะไรเสร็จ พอเรากลับมาได้วันเดียวแฟนโทรมาว่าน้องเสียแล้วนะ ตอนที่ได้ฟังครั้งแรก แทนที่เราจะร้องไห้เรากลับรู้สึกนิ่งไปแป้บนึงเหมือนสมองมันโล่งๆ แต่ก็แค่แป้บเดียวไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำเราก็กลับมาปกติ ในขณะที่แฟนเราที่อาจจะเหมือนคนปกติคือร้องไห้นานมาก ร้องไห้จนเราเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไร เพราะถ้าบอกไปว่าไม่เสียใจเลย นางจะคิดว่าเราแปลกคิดว่าเราไม่รักน้องอีก ทั้งๆที่จริงๆเราก็รักน้องนะแต่อาจจะปลงเร็วกว่าคนปกติมากเกินไปหน่อย555

แต่ๆๆๆ เราก็ไม่ได้ตายด้านอะไรนะ ดูหนังกูซีรีย์ฉากหมาตายฉากซึ้ง หรือเสียใจอกหัก เราก็ยังร้องไห้ฟูมฟายเหมือนเดิม มีแค่ตอนที่คนหรือสัตว์ที่อยู่รอบๆตัวตายเท่านั้นที่เราไม่ร้องไห้เสียใจ อาจจะเพราะตอนเราเด็กๆแม่เราชอบพาเราไปบวชพราหมด้วยเราเลยฟังพระเทศเรื่องความเป็นความตายบ่อยๆ (พอโตมาก็ชอบทำบุญนะแต่ไม่ค่อยถึงขั้นนั่งสมาธิอะไรแบบนั้นอย่างมากก็สวดมนต์ก่อนนอนบ้างแค่นั้น)

จริงๆกระทู้นี้เราไม่ได้จะมาถามอะไร แค่จะมาแชร์เผื่อคนที่สงสัยเหมือนเราว่าที่ฉันไม่เสียใจกับอะไรที่ตายไปเนี่ยฉันดูแปลกมั้ย จริงๆแล้วคุณก็ไม่ได้มีครส.เเบบนั้นคนเดียวอย่างน้อยก็มีเราละหนึ่งที่ปลงกับอะไรแบบนี้เร็ว(ถึงเร็วมาก)

ใครที่เป็นแบบเราลองมาแชร์กันได้น้าา