ที่บ้านเป็นคนที่เคร่งศาสนามากชอบบอกว่าที่เราจนเป็นเพราะว่าชาติที่แล้วไม่ได้ทำบุญชาตินี้แกต้องทำบุญเยอะๆแกจะได้เจริญ
คือทุกอย่างในชีวิตคือลมหายใจเข้าลมหายใจออกก้ขึ้นอยู่กับเวรกรรม บุญที่เคยทำมา ไม่มีอะไรที่เป็นการกระทำของตัวเองเลยเอาแต่บอกว่าที่สำเร็จทุกวันนี้เพราะฉันทำบุญ คือบังคับเราจนไม่อยากที่จะไปทำบุญเลยรู้สึกเหมือนมันเป็นหน้าที่มากกว่าใจศัทธา บอกว่าแกมันคนบุญน้อยต้องทำเยอะๆไม่งั้นจะตกนรก 
คือเราไม่เข้าใจว่าแค่เราไม่ได้ไปผูกกรรมกับใครไม่ได้ไปสร้างกรรมก้คือยังเป็นคนบาปหรอ แล้วต้องทำบุญมากขนาดไหนถึงจะไปสวรรค์หรือต้องทำมากขนาดไหนถึงจะเจริญ คือที่พิมมาทั้งหมดไม่ได้บอกว่าไม่ดีนะคะแต่คือเราแค่รู้สึกว่ามันมากเกินไปจนเรารู้สึกว่ามันอึดอัดอยากจะไปไหนแบบเพื่อนๆก้ไม่ได้เพราะต้องไปปฏิบัติธรรม พอไปเที่ยวกับเพื่อนทีก้บอกแกมันรักสบายแกมันเห็นแก่ตัวเห็นแก่ได้ ดูสิฉันทำบุญทุกวันนี้เผื่อที่จะส่งเสริมให้แกเจริญแต่แกกลับเที่ยวเล่นไม่มาทำบุญเลยให้ฉันทำคนเดียวฉันก้เหนื่อยใจนะ คือเราไม่เข้าใจว่ามันมีผลกับชีวิเรามากขนาดนั้นเลยหรอ พอเราทำบุญใส่ซอง 100 บาทบอกน่าเกลียดต้องใส่แบงค์ 1000 สิ จะได้ได้บุญเยอะๆ นี่เราก้งงว่าทำบุญต้องทำด้วยใจไหมหรือว่าเราต้องใส่เงินเยอะๆถึงจะได้บุญ