ยามฝนรินดินอุ้มแสนชุ่มฉ่ำ ห้วงธารน้ำเอ่อท้นล้นฝั่งสอง พฤกษาดื่นชื่นหยาดสาดละออง ดั่งรักปองครองสมรื่นรมย์ใจ ครั้นเหมันต์ฝันหวานวิมานแก้ว น้ำค้างแวววาวรับอรุณใส หญ้ายอดอ่อนร่อนพริ้วปลิวลมไกว ปานท่องในส

๏ ยะเยือกหนาวคราวฟ่องคะนองฝน เข้ากุมเกาะกัดกมลจนหวั่นไหว แต่ละหยดหยาดมาจากฟ้าไกล สักหยดหนึ่งมีไหมที่ฝากความ ๏ จากคนไกลที่ฉันมั่นคิดถึง จากคนไกลคนหนึ่งที่เคยถาม หากต้องพลัดพรากไปไร้ติดตาม จะนึกถึงกี่ย

ระรื่น เขียวชื่นตา รอเวลา เหลืองทาบทอ คมเคียวเก็บเกี่ยวกอ ข้าวรวงงามเลี้ยงผู้คน อาชีพจากปู่ย่า หลังสู้ฟ้าฝ่าแดดฝน มรดกบรรพชน มิปริบ่นทนหยัดยืน เหน็ดเหนื่อย เมื่อยกายา แรงโรยล้า ก้มหน้าฝืน ตรากตรำ จำ

บุปผาลาโรยโปรยโศก วิโยคลาไกลใจร้าวแสน หักกิ่งหลิวพรากจากดินแดน สะอื้นแสน ปวดร้าว คราวต้องไกล คืนจันทร์ผันหลบ มิพบแสง เงาแปลงเปลี่ยนวนปนสงสัย ร่ำรินสุรา คราอาลัย เมรัย ย้อมใจ ให้ปล่อยปลง เมฆหม่น เบื้

นั่งเหม่อมอง ท้องทุ่ง ปลยาคุ้งน้ำ สายลมฉ่ำ พร่ำชื่น ระรื่นไหว หอมกรุ่นดิน กลิ่นหญ้า ทุ่งนาไพร ปลดปล่อยใจ ให้ปลิว ละลิ้วลม ทุ่งนาเขียว เปลี่ยวเหงา ขาดเงาน้อง น้ำเจิ่งนอง คลองคู ก็ดูขม น้องทิ้งทุ่ง คุ้