ชีวิตวัยเด็กผมถือว่าเลวร้ายไหมครับ

พ่อเป็นครูแต่ชอบกินเหล้าจนเงินไม่เหลือ เมาไปสอนตลอดพอกลับบ้านก็ทะเลาะกันตีกัน บางทีก็มาลงที่ลูกผมต้องไปแอบตามคอกวัวญาติประจำเวลาพ่อแม่ทะเลาะกัน บางทีก็ถึงขั้นเข้าโรงบาล ผมก็ต้องไปเฝ้า บางทีก็หอบเสื้อผ้าหนีกันพอดีกันก็บังคับให้ผมเป็นคนไปเก็บกลับมา โดนเพื่อนล้อยับเยินจนชินในสมัยเด็ก

ถูกบังคับให้ทำงานหนักตั้งแต่เด็ก น่าจะราวๆ 7 ขวบ ตื่นเช้าก่อนตะวันขึ้นต้องทำงาน 8 โมงไป รร.เลิกเรียนต้องรีบกลับมาทำงาน   ช้าครึ่งชั่วโมงก็โดนตี ตีแบบตีวัวตีควายไม้คานฟาดจนกระเด็นก็มี   แม่เป็นคนขี้เหนียวเสื้อผ้าใหม่ผมแทบนับตัวได้ที่ได้ใส่ เงินค่าขนมอย่าหวังต้องขโมยเศษเหรียญพ่อที่ลืมในชุดเอา ตอน ม.ปลายเอ็นติดก็ไม่ให้เรียนทั้งๆที่แม่เป็นคนมีเงินเพราะทำอาชีพค้าขาย  ผมเลยประชดโดยการสมัครทหาร ปลดออกมาผมอ้อนวอนขอเรียนต่อ ปวส.แต่เงินสงเสียผมยืม กยศ ค่ากินก็ทำงานพิเศษเอา  พอจบ ผมก็ออกจากบ้านยาวเลย ได้เมียคนนึงก็ไม่ยอมให้เข้าบ้าน พอมีลูกเราอุตส่าห์ดีใจโทรไปบอกคำตอบที่ได้มาคือโทรมาทำไม อย่าเอามันเข้าทะเบียนบ้านกูนะ นามสกุลก็อย่าใช้ นั้นคือตอนที่ความรู้สึก ครอบครัวผมขาดผึงลง  ทุกวันนี้กลับบ้างตามเทศกาล แต่ผมไม่มีความรู้สึกผูกพันธ์ กับคำว่าครอบครัวเลย เจอหน้าก็มีแต่บ่นด่าพูดพร่ำแต่ให้กลับไปเลี้ยงวัวเลี้ยงควาย ไม่เคยถามเลยว่าทุกวันนี้ผมทำมาหากินอะไรอยู่ยังไง อยู่ที่ไหน ไม่เคยถาม


ผมเลยสงสัยว่า ผมเป็นลูกอกตัญูไหมนะ ที่รู้สึกแบบนี้ รู้สึกแบบไม่เคยห่วงหาที่บ้านเลยว่าจะอยู่ยังไง ล่าสุดพ่อตายตอนปี 57 โดนรถชนตาย ค่าประกันได้คนละราวๆล้านผมไม่เอาด้วยสักบาท เบิกยกให้แม่ไปเลยเพราะผมไม่อยากข้องแวะ ตอนนี้เหลือแม่คนเดียว พี่สาวเป็นเจ้าของธุรกิจอาหารเสริม + รับจำนำรถ แต่ไม่ยอมกลับไปเลี้ยงดูแม่ บังคับแต่ผม ซึ่งผมตอนนี้ก็มีงานทำที่ค่อนข้างดีเงินเดือน 40k + ตลอด เคยชวนมาอยู่กทม .ก็ไม่มา ผมก็เลยปล่อยเลยตามเลยให้อยู่ ที่ตจว.คนเดียว ผมผิดมากหรอที่เลือกอนาคตของชีวิตใหม่นั้นคือลูกผม  ทำไมต้องบังคับแต่ผม ลูกสาวคนนั้นล่ะทำไมไม่ให้ไปดูแลทั้งๆที่โอ๋ กันมาตั้งแต่เด็ก พี่สาวคนนั้นที่ได้ทุกอย่าที่ผมไม่เคยได้ หรือมือเขาบางไปเพราะไม่เคยทำงานอะไรเลย