ตั้งแต่จำความได้ประมาณอายุ 7-16ปี (ปัจจุบัน) ก็โดนแม่ต่อว่าและทุบตีมาตลอด จนพอโตมมาก็ยังโดนด่าด้วยคำที่รุนแรง
ครอบมีฐานะปานกลางแต่ถูกใช้ให้ทำงานอย่างหนักตั้งแต่เด็กๆ เช่น แบกต้นหญ้า ต้นข้าวโพด ทำไร่ ปลูกข้าว รีดนมวัว 
จนถึงตอนโตก็ทำอยู่ และยังโดนด่ามาเรื่อยๆ และด้วยความที่ทำงานตั้งแต่เด็กๆ ก็เลยมีผลเสียมาถึงปัจจุบันคืออาการเกี่ยวกับหลัง
ปวดทุกครั้งที่ยืดตัวตรง ต้องนั่งหลังค่อมตลอด เคยพูดกับแม่ว่า แม่หนูปวดหลังพาไปหาหมอหน่อย คำตอบที่ได้คือ อายุแค่นี้จะมาปวดหลังอะไรเลอะเทอะ
เราก็โอเคไม่ไปก็ไม่ไป จนเราคิดมาสักพักเหมือนตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้า ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึป่าว หรืออาจจะเป็นเด็กเก็บกด
และมีเรื่องล่าสุดพึ่งเกิดขึ้น ผมเรียนอยู่ที่โรงเรียนนึงผมอยู่ห้องคิงของที่นั่น (ไม่ได้มีเจตนาจะอวยอะไรทั้งสิ้น)
และการเรียนก็หนักตามไปด้วย + กับยุคโควิด ที่เด็กหลายๆคนรู้ว่างานเยอะมาก คือเยอะมากจริงๆ 
เป็นอะไรที่เหนื่อยมากๆ เหนื่อยแบบกลับบ้านมาก็คือกินข้าว-อาบน้ำ-นอน เรื่องวันนี้คือผมกลับบ้านมา ก็คือโดนบ่นว่าไม่ทำงาน (เมื่อวันหยุดเสาร์อาทิตย์)
แล้วยังจะมาขอตังเขา (ใกล้ๆนี้จะมีโครงงานเลยต้องใช้เงิน) ผมบอกเขาไปแล้วว่าเหนื่อยมากๆขอพักบ้างได้มั้ย ผมไม่ได้คำตอบกลับมา (อันนี้ผมบอกเขาในไลน์นะครับ) จนมาวันนี้ผมแค่ขอเงินผมกลับโดนต่อว่าอย่างหนัก สำหรับคนอื่นผมไม่รู้แต่สำหรับผมคือหนัก 
ถ้อยคำที่ขึ้นกู คำด่าสารพัดคำ ไอลูกอกตัญญู ลูกเนรคุณ อย่างไม่มีวันเจริญ วันๆไม่ทำเ-ี้ยไรเลยยังมีหน้ามาขอตังกู เขาเป็นคนที่ด่าเสียงดังมากๆ
ผมเริ่มท้อและอยากอยู่คนเดียวจิตผมตกมากๆ ท้อแบบไม่เคยท้อเลยครับ ต่างกับน้องผมที่วันนึงแค่หุงข้าวแค่นั้นจบ ได้รับคำชมซะด้วย ผมควรทำยังไงต่อดี