คือเรื่องมันเกิดขึ้นวันนี้เมื่อกี้นี้เพราะมีลูกค้าเข้าร้านและผมลืมบอกพ่อผมและมีคนโทรมาตอนผมไปกินข้าวเรื่องมีคนโทรมาอ่ะให้คิดว่าถ้าคุณกินข้าวมาและคุณเรียนออนไลน์การกดโทรในไลน์เป็นเรื่อง​ปรกติ​หรือก็โทรผิดใช่มั้ยล่ะแต่พ่อกับแม่ผมได้ด่าผมแต่ผมก็ไม่ได้อะไรแค่เศร้าอยู่นิดหน่อยแต่ก็จะฝืนยิ้มสู้และก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรจริงๆเรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นหลายรอบแล้วจนผมฝืนทนเก่งขึ้นผมกูอธิบาย​ให้เขาฟังว่าอย่างู้นอย่างงี้แต่เขาก็ว่าผมเถียงซึ่งผมไม่ได้ว่าอะไรเพราะผมคิดว่าเขาคือพ่อและแม่ผมถ้าไม่มีเขาผมก็ไม่ได้อยู่บนโลกนี้ซึ่งผมก็เข้าใจเขากลับบ้านมาเหนื่อยมีหนี้สินเครียดกันผมก็พยายามที่จะเข้าใจพวกเขาและฝืนจนเรื่อยมาและเรื่องที่มีคนเข้าร้านก็โดนด่าจนผมแบบมันทนไม่ไหวแล้วผมเลยร้องไห้ออกมาแบบตอนนั้นคือพยายามจะไม่ร้องแต่ทนไม่ได้จริงๆผมก็อธิบายไปว่าผมลืมเค้าก็พูดต่ออีกไปเรื่องที่ผมชอบเล่นเกมว่า''​เล่นแต่เกมห่วงแต่เกมไม่สนใจลูกค้า''​(ซึ่งผมขอยอมรับว่าผมเป็นเด็กติดเกมในระดับหนึ่ง)​แต่เขาก็ด่าๆจนผมร้องไห้จนปวดท้องซึ่งผมเกือบจะอ้วกแต่ผมก็ยังรักและเคารพพ่อและแม่เสมอครับ

ขอให้ทุกคนฟังเรื่องนี้ไว้เตือนใจตอนโกรธ​กับแม่หรือพ่อว่า ''​ยังไงเขาก็เป็นพ่อและแม่เราไม่มีทางที่เขาจะไม่รักเขาอาจจะรักน้อยก็จริงแต่เขาก็ยังเป็นพ่อและแม่เป็นผู้ให้กำเนิดเราขึ้นมาและความจริงนั้นจะไม่มีวันเปลี่ยนครับ''

ขอบคุณมากครับที่รับฟัง

ให้กำลังใจผมหน่อยนะครับรู้สึกท้อมากๆ