เริ่มเล่าเท้าความไปตั้งแต่นานมาแล้ว เราโดนล่วงละเมิดสองครั้ง ครั้งแรกตอนอยู่ประถม ครั้งที่สองตอนอยู่มัธยม มันเป็นความทรงจำที่เลวร้ายมากบอกใครไม่ได้
เรื่องที่เกิดขึ้นตอนประถมเราไม่อยากลงรายละเอียดอะไรมากเพราะไม่อยากนึกถึงเท่าไหร่ เราโดนลูกชายของป้าล่วงละเมิดทางเพศจำได้ว่าคงไม่เกินป.3 มันสอดนิ้วมาในช่องคลอด แล้วก็ให้อม_วย เรื่องนี้ไม่กล้าบอกใครสักคน พ่อแม่พี่ ไม่กล้าเลย และด้วยความเป็นเด็กพอผ่านไปนานๆก็ลืมเรื่องนี้ไปแต่ก็มีให้นึกถีงความทรงจำ
ๆนี้บ้างตอนเจอหน้ามันปต่ก็พยายามลืมๆมันไปไม่อยากนึกถึง
จนมาปีที่แล้วเป็นสิ่งที่จำได้ไม่มีวันลืมคือทะเลาะกับแม่ก็เลยไปนอนบ้านน้า จำได้ว่านอนเป็นอาทิตย์จน คืนนึงที่แบบเล่นทรศ.จนดึกประมาณตี2ตี3 แล้วนอนจำได้ว่าตอนนั้นยังหลับไม่สนิทรู้สึกเหมือนมีคนมาจับหน้าอกจับประมาณสองสามครั้งจนเอามือปัดๆแล้วตื่น พอตื่นแบบสะลืมสะลืออ่ะเลยลุกขึ้นนั่งเลยเห็นน้าผช.นั่งอยู่หัวเตียงเราก็เออไม่คิดอะไรเลยถามว่าน้องอีกคนไปไหน เพราะตอนนั้นนอนกับหลานสองคนที่เป็นผญ. เขาก็บอกอยู่ข้างล่างก็เลยเออไม่คิดอะไรแล้วนอนต่อ จากนั้นอีกสักพักรู้สึกอีกแล้วว่ามีคนมาจับหน้าอก ครั้งนี้รู้สึกชัดเจนเลยว่ามีคนมาจับหน้าอกทั้งสองข้างมาจับก้น รู้เลยว่าเป็นน้าแต่ขอไม่เรีนกน้าล่ะขอเรียกไอ้
แทน ตอนนั้นคือแบบอยากตะโกนมากอยากร้องให้คนช่วยแต่ร้องไม่ออก มันทั้งจับหน้าอก จับก้น แล้วมาจูบขมับข้างซ้ายบอกตรงๆว่าขยะแขยง แล้วมันยังว่ากระซิบข้างหูว่า น้าขอเลียฮีหน่อย แล้วแบบมันพูดข้างๆหูอ่ะจนได้กลิ่นบุหร
เหม็นๆตอนนั้นคือแบบทนไม่ไหวจนแกล้งเอามือปัดแล้วขยับตัว แล้วก็ลุกขึ้นว่าเออแบบกูตื่นแล้วก็มองหน้ามันแล้วถามว่าน้องยังไม่ขึ้นมาเหรอ มันก็บอกยังแล้วก็ทำเป็นแบบหยิบสายชาร์จแล้วเดินออกไป ตอนนั้นแบบจะร้องไห้หลังจากนั้นก็ให้พี่มารับตอนเย็นเพราะไม่กล้ากลับบ้านเพราะยังทะเลาะกับแม่อยู่พี่มารับตอนเย็นก็กลับเลยไม่รอเก็บอะไรด้วย
เราไปย้อนดูแชทที่เคยบอกเพื่อนหรือพี่มันประมาณเดือน พ.ย. ปีที่แล้ว เรื่องนี้มันฝังในหัวเรามากบอกตรงๆว่าช่วงแรกๆแทบนอนไม่ได้หลับตาทีไรจะมีหน้ามันโผล่มาจนนอนไม่หลับ กลายเป็นนอนหลับยาก จากที่หัวถึงหมอนแปปๆก็หลับ ฟังเพลงแปปๆก็หลับ กลายเป็นหลักยาก ฟังเพลงก็ไม่หลับ เป็นตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงปัจจุบันนี้ เครียดมากไม่รู้จะทำยังไงระแวงไปหมด จะเข้าห้องน้ำก็ต้องคอยเงยมองว่ามีคนแอบมองไหม อยู่บ้านก็ต้องคอยล็อกห้องตลอด ไม่ค่อยอยากเจอหน้า ถ้ามีธุระที่ต้องเจอหน้ามันก็จะเลี่ยงตลอด
อึดอัดมากๆอยากจะลืมๆเรื่องนี้ไปสักที แต่ก็ทำไม่ได้มันวนเวียนในหัวตลอดเวลา พอคิดถึงเรื่องนี้ก็ขยะแขยงตัวเองทุกที ทำไมเราต้องเจอเรื่องแบบนี้ ทำไมไม่ลืมเรื่อง
ๆนี้ไปสักที จนตอนนี้คิดว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้าเข้าสักวัน เพราะไม่กล้าบอกใครไม่กล้าพูดกับใคร
ทำยังไงดี? โดนล่วงละเมิดทางเพศ
เรื่องที่เกิดขึ้นตอนประถมเราไม่อยากลงรายละเอียดอะไรมากเพราะไม่อยากนึกถึงเท่าไหร่ เราโดนลูกชายของป้าล่วงละเมิดทางเพศจำได้ว่าคงไม่เกินป.3 มันสอดนิ้วมาในช่องคลอด แล้วก็ให้อม_วย เรื่องนี้ไม่กล้าบอกใครสักคน พ่อแม่พี่ ไม่กล้าเลย และด้วยความเป็นเด็กพอผ่านไปนานๆก็ลืมเรื่องนี้ไปแต่ก็มีให้นึกถีงความทรงจำ
จนมาปีที่แล้วเป็นสิ่งที่จำได้ไม่มีวันลืมคือทะเลาะกับแม่ก็เลยไปนอนบ้านน้า จำได้ว่านอนเป็นอาทิตย์จน คืนนึงที่แบบเล่นทรศ.จนดึกประมาณตี2ตี3 แล้วนอนจำได้ว่าตอนนั้นยังหลับไม่สนิทรู้สึกเหมือนมีคนมาจับหน้าอกจับประมาณสองสามครั้งจนเอามือปัดๆแล้วตื่น พอตื่นแบบสะลืมสะลืออ่ะเลยลุกขึ้นนั่งเลยเห็นน้าผช.นั่งอยู่หัวเตียงเราก็เออไม่คิดอะไรเลยถามว่าน้องอีกคนไปไหน เพราะตอนนั้นนอนกับหลานสองคนที่เป็นผญ. เขาก็บอกอยู่ข้างล่างก็เลยเออไม่คิดอะไรแล้วนอนต่อ จากนั้นอีกสักพักรู้สึกอีกแล้วว่ามีคนมาจับหน้าอก ครั้งนี้รู้สึกชัดเจนเลยว่ามีคนมาจับหน้าอกทั้งสองข้างมาจับก้น รู้เลยว่าเป็นน้าแต่ขอไม่เรีนกน้าล่ะขอเรียกไอ้
เหม็นๆตอนนั้นคือแบบทนไม่ไหวจนแกล้งเอามือปัดแล้วขยับตัว แล้วก็ลุกขึ้นว่าเออแบบกูตื่นแล้วก็มองหน้ามันแล้วถามว่าน้องยังไม่ขึ้นมาเหรอ มันก็บอกยังแล้วก็ทำเป็นแบบหยิบสายชาร์จแล้วเดินออกไป ตอนนั้นแบบจะร้องไห้หลังจากนั้นก็ให้พี่มารับตอนเย็นเพราะไม่กล้ากลับบ้านเพราะยังทะเลาะกับแม่อยู่พี่มารับตอนเย็นก็กลับเลยไม่รอเก็บอะไรด้วย
เราไปย้อนดูแชทที่เคยบอกเพื่อนหรือพี่มันประมาณเดือน พ.ย. ปีที่แล้ว เรื่องนี้มันฝังในหัวเรามากบอกตรงๆว่าช่วงแรกๆแทบนอนไม่ได้หลับตาทีไรจะมีหน้ามันโผล่มาจนนอนไม่หลับ กลายเป็นนอนหลับยาก จากที่หัวถึงหมอนแปปๆก็หลับ ฟังเพลงแปปๆก็หลับ กลายเป็นหลักยาก ฟังเพลงก็ไม่หลับ เป็นตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงปัจจุบันนี้ เครียดมากไม่รู้จะทำยังไงระแวงไปหมด จะเข้าห้องน้ำก็ต้องคอยเงยมองว่ามีคนแอบมองไหม อยู่บ้านก็ต้องคอยล็อกห้องตลอด ไม่ค่อยอยากเจอหน้า ถ้ามีธุระที่ต้องเจอหน้ามันก็จะเลี่ยงตลอด
อึดอัดมากๆอยากจะลืมๆเรื่องนี้ไปสักที แต่ก็ทำไม่ได้มันวนเวียนในหัวตลอดเวลา พอคิดถึงเรื่องนี้ก็ขยะแขยงตัวเองทุกที ทำไมเราต้องเจอเรื่องแบบนี้ ทำไมไม่ลืมเรื่อง