สิ่งที่รบกวนจิตใจของเธียรมาตลอดก็คงเป็นเรื่องของ "ทอฝัน" ที่ยิ่งนานวันยิ่งคิดว่า "ไม่คู่ควร" ความทรงจำผ่านสมุดบันทึกแสดงตัวตนเจ้าของหัวใจดวงนี้ได้ดี ทุกคนที่นี่รักเธอ .. ทุกคน ที่หมายถึง "ทุกคน" น่ะนะ ทอฝันไม่เคยก่อปัญหา ทอฝันเอางานเอาการและปรับตัวง่าย ทอฝัน ... คนที่แทบจะเป็นสะใภ้ของผาปันดาวอยู่แล้ว คนที่แม้แต่หัวหน้าซึ่งสำหรับเธียรนั้น ทั้งดุและเข้มงวด ยังขอละศีลข้อมุสา ไม่อยากให้ชาวบ้านได้รับรู้ว่าเธอได้จากไปแล้ว แสดงว่ามันต้องมีอิทธิพลต่อใจของทุกคนเพียงใดกันเล่า เขาจึงต้องปิดไว้ไม่ให้ใครรับรู้ 

แล้วหัวใจดวงนั้นมาอยู่ในร่างกายของคน ๆ นี้ ทุกคนจะเศร้าเพียงใด ผิดหวังแค่ไหนกัน ชีวิตของทอฝันกลับมาต่อชีวิตให้กับคนอย่างเขา เป็นไปได้ว่า "สิ่ง" ที่เคยเป็น สิ่งที่เคยทำในอดีตยังคอยหลอกหลอน ถึงกับเก็บไปฝัน และ ที่สำคัญ คือ ในฝันอันนั้นมี "หัวหน้า" ขู่เข็ญและคาดคั้นให้พูดความจริงออกมา น่าสนใจว่า "ความจริง" ในความคิดของเธียร คืออะไร คงไม่ใช่กดดันไปเองแต่เพียงแค่นั้น ความจริงที่ยังไม่ได้เปิดเผยยังคงมีอีกมาก อุบัติเหตุวันนั้น การแข่งรถวันนั้น ก่อนการผ่าตัดหัวใจ มีสิ่งใดเกิดขึ้น ไม่ง่ายเลยที่สิ่งที่มาพร้อมกับความกังวลนี้ คือ เธียรรู้ดีว่าซักวัน ความจริงจะต้องเปิดเผยออกมา และ ซักวันเป็นตัวเขาเองที่ต้องตัดสินใจในเรื่องนี้ 

ส่วนหัวหน้า .... อารมณ์อ่อนหวานของเจ้าตัวเกิดขึ้นพร้อมกับความ "สงสัย" ทั้งรอยแผล และ ตำนานผาปันดาวที่อีกฝ่ายพูดถึงบ่อยครั้ง หากถึงกระนั้นก็ไม่อาจกลบเกลื่อนความในใจบางประการของเจ้าตัวได้ .... ไม่ง่ายเหมือนกันที่จะรู้สึกกับใครอย่างนี้ ไม่ง่ายเหมือนกันที่จะไม่ให้ตัวเองหลุดความควบคุม นับวันความสนิทสนมระหว่างเขา และ คุณครูอาสาคนใหม่ ยิ่งแนบแน่นขึ้นทุกที ทุกอิริยาบถ ทุกข์ สุข ร้อน หรือ หนาว ล้วนอยู่ในสายตาของหัวหน้าภูผา การแสดงออก ความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของดูเหมือนจะชัดเจนขึ้นทุกที และ มีความหมายลึกซึ้งขึ้นในทุกครั้ง

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวที่เขาถามกับหมอน้ำ การแกล้งหาเศษหาเลยเล็ก ๆ น้อย ๆ  จากหนุ่มน้อยหน้าใสคนนั้น แม้แต่กับข้าวที่ดูท่าทางไม่น่าโสภาเท่าไหร่ หากเขาก็ยังตักกินเข้าไปหน้าตาเฉย พึงพอใจในสิ่งที่อีกฝ่ายทำให้ แถมทิ้งรอยยิ้มชวนฝันไปอีกหนึ่งหมับ ทุกอย่างเป็นเรื่องธรรมดาทั้งสิ้นสำหรับคนที่เราพึงใจ และ ภูผาก็ปิดความ "พอใจ" อันนั้นของตัวเองไม่มิด เป็นที่สังเกตสังกาของเพื่อนฝูงลูกน้อง แม้กระทั่งหมอที่ชงเข้มไม่ขาดปากถึงสบู่ที่ต้องถ่อสังขารไปซื้อให้ถึงในเมือง รวมถึงเสื้อใหม่ที่ป้ายยังลืมตัด

ความใกล้ชิด และ สนิทสนมเพิ่มมากขึ้น จนคนปากแข็งปากหนัก ที่เคยปรามาสครูอาสาคนเมืองเอาไว้ว่าจะอยู่ได้ซักกี่น้ำ จูงไม้จูงมืออีกฝ่ายขึ้นมาบนผาพันดาวตามคำขอ และ ยังสนิทใจที่จะเล่าเรื่องส่วนตัวของตัวเองให้ฟังแบบทิ้งไพ่หมดหน้าตัก ถ้าพูดกันบ้าน ๆ ก็คือ "ขาย" ของแบบไม่คิดชีวิต อย่างที่หมอน้ำมาเห็นน่าจะงงไป 38 ตลบ พูดไม่เก่ง ไม่โรแมนติค น่ะหรือ ขึ้นมาฟังลีลาหัวหน้าเพื่อนคุณเสียก่อน แล้วค่อยว่ากันใหม่ พูดไม่เก่งแบบไหนหยอดครูน้องเธียรจนนึกว่าเป็นหลุมหนมครก หยอดไม่พักหายใจ "อยากทำความรู้จัก" ไหม ถามจากใจใครจะไม่รู้สึก