เชิญทุกคนมาระบายเรื่องที่เสียใจ(เสียดาย)ที่สุดในนี้ได้เลยค่ะ 

เรื่องของเราเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับตาค่ะ ตาของเราป่วยเป็นมะเร็งตับระยะสุดท้าย ช่วงนั้นเป็นช่วงปิดเทอมใหญ่พอดี แต่ก็ใกล้หมดวันปิดเทอมแล้วนะคะ ตอนที่หมอตรวจเจอว่าตาเป็นมะเร็ง เป็นตอนที่มะเร็งลุกลามไประยะสุดท้ายแล้วค่ะ คือตอนนั้นตาอายุใกล้จะแปดสิบแล้ว ด้วยความที่ตอนนั้นครอบครัวเราไม่มีเงินด้วย พวกผู้ใหญ่ทั้งฝั่งแม่เลยตัดสินใจพาตากลับมาบ้าน โดยไม่รักษาตา ปล่อยให้ตารอคอยความตาย โดยที่ตาเองก็ไม่รู้ค่ะว่าตัวเองเป็นมะเร็ง หลังจากตรวจพบวันนั้น หลังจากกลับมาอยู่บ้าน อยู่ได้ประมาณสามเดือนตาก็เสียค่ะ ตอนปิดเทอมที่เราทราบข่าว บ้านเราอยู่ใกล้บ้านตาค่ะ ตาอยู่กับยายสองคน มีลูกพี่ลูกน้องเราที่ทำงานแล้วอยู่บ้านเดียวกับตายายสองคนค่ะ เป็นผู้ชายทั้งคู่ พ่อแม่สองคนนี้ตายตั้งแต่สองพี่น้องนี้เป้นเด็ก ยายเป็นคนเลี้ยงมา ลูกพี่ลูกน้อสองคนนี้ของเราเลยอยู่บ้านยาย คือว่าตอนที่ตาป่วย เราแทบไม่เคยไปหาตาเลยค่ะ เราเอาแต่อยู่ห้องตัวเอง ด้วยความที่ตอนนั้นเป็นวัยรุ่นด้วย มีโลกสวนตัวสูงมาก แต่ตอนเด็กๆตากับเราสนิทกันมาก พอเปิดเทอม เราก็กลับมอ เราได้ข่าวว่าตาเสียอีกทีประมาณสองเดือนนิดๆหลังกลับมอ วันนั้นเป็นวันเสาร์ที่ยี่สิบเอ็ด ประมาณตอนสิบสองโมง เก้านาที ตาเราเสียตอนนั้น ลูกพี่ลูกน้องเราเป็นคนโทรมาหาเรา แต่แม่เป็นคนบอกเราว่าตาเราเสีย เราเห็นแม่ร้องไห้เหมือนคนจะขาดใจ เราเองไม่ได้ร้องไห้เลยค่ะตอนที่ได้ยิน แล้วงานศพก็มาถึง เราก็ไม่ได้กลับ โกหกพ่อแม่ว่ามีสอบ จริงๆเราทำใจยอมรับไม่ได้เลยไม่กลับ ทุกวันนี้เรายังรู้สึกผิดอยู่เลยค่ะ มีหลายเรื่องที่เรารู้สึกผิดและรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ เราไม่ได้เล่าเพื่อให้ใครมาวิจารณ์หรือปลอบเรา เราแค่อยากให้ทุกคนลองมาระบายและแชร์เรื่องที่ตัวเองเสียใจ หรือเสียดายในชีวิต อยากให้ทุกคนได้ลองระบายดูค่ะ เผื่อมันจะรู้สึกดีขึ้น