สวัสดีค่ะ ครั้งนี้ครั้งแรกที่เราตั้งกะทู้
คือเราอยู่บ้านยายค่ะ เป็นบ้านที่อยู่ตั้งแต่เกิด เท่าที่จำความได้ คนที่อยู่บ้านตั้งแต่แรก มีน้าของเรา แม่เรา เรา พี่ชายแท้ๆของเรา ลูกพี่ลูกน้องที่เป็นลูกน้า แล้วก็ยายค่ะ ส่วนพ่อเราทำงานต่างจังหวัดมาเดือนละ2-3ครั้ง แล้วแม่เราก็เสียค่ะเสียมาหลายปีแล้ว น้าเราก็ไปทำงานใน
กทม. ส่วนลูกพี่ลูกน้องเราติดคุก เราอยู่กับพี่ชายแล้วก็ยายรวมเป็น3คน หลังจากแม่เราตาย ไม่นานพ่อเราก็ไม่ได้ทำงานแล้วค่ะประมาณ2-3ปี น้าเราส่งให้เราเรียน จบม.ปลาย และก็ส่งพี่ชายเราด้วยค่ะ พอลูกพี่ลูกน้องเราจากคุกมา ก็แต่งงานไปอยู่บ้านเมียค่ะ พี่ชายแท้ๆเราก็เรียนมหาลัย เรานอนกับยายข้างล่างไม่มีห้องยายเราขึ้นข้างบนไม่ไหวก็เลยนอนด้วยกันข้างล่างค่ะ ข้างบนมีห้อง1ห้องค่ะ เป็นแม่เราที่เรานอนด้วยกันตั้งแต่เด็ก ห้องที่มีพ่อแม่เราแล้วก็พี่ชายค่ะนอนด้วยกัน แต่ไม่มีใครนอนนานมาก เพราะเราต้องนอนเป็นเพื่อนยายค่ะ หลังจ่กนั้นยายเราก็อายุมากขึ้นจนหลงๆลืมๆ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ค่อยได้ เวลาเราไปเรียนจะไม่มีคนดูแลยาย น้าก็เลยต้องออกจากงานมาดูแลยายเราค่ะ เราก็เลยไปนอนห้องแม่เรา พอเราเรียนจบแล้ว ก็ไปต่อมหาลัยค่ะ ไม่ไกลบ้านมาก เราคิดไว้ว่าจะกลับทุกอาทิตย์ ไม่ก็เดือนละ2-3ครั้งค่ะ เราก็เก็บของเก็บห้องไว้อย่างดี เรามาเรียนอยู่หอแค่2อาทิตย์ แต่เราเห็นพี่ชายลูกพี่ลูกร้องเรา ลงสตอรี่ในเฟสว่ากำลังทำห้อง แต่เราดูแล้วมันเป็นห้องเราที่กำลังทำใหม่เพื่อที่เขาจะอยู่ เราก็เลยโทรไปถามน้าเราว่า ทำไมไม่บอกกันเลย แล้วมีวันหยุดยาวจะกลับจะไปนอนที่ไหน เขาก็บอกว่าเขาจะเอาเมียเขามาอยู่ด้วย เราเสียใจมาก เราก็เลยพูดว่า เราเป็นผู้หญิงควรให้ห้องเรานะ นั่นด็เป็นห้องแม่ด้วย ทำไมต้องมาเลียดเบียนกันทั้งที่แต่งงานไปแล้ว บ้านก็ไม่เคยกลับเลย แต่มีปัญหาทะเลาะกับครอบครัวเมียเขา เข้าล้านเขาไม่ได้ ก็เลยมาแย่งห้องเรา น้าเราบอกว่า จะให้ทำไง มันก็ลูกเหมือนกัน เราก็เลยบอกว่าแต่งงานไปแล้ว ทำไมไม่ไปหาที่อยู่ ไม่เคยมาบ้านเลย เวลาได้ดีมีเงินไม่เคยมา พิไม่ใที่จะไปกลับมา ส่วนเมียของลูกพี่ลูกน้องเรา ก็ด่าเราสารพัดจนเราโกรธไม่ชอบหน้า แต่น้าเราก็ไม่พูดเลยสักคำ เราก็บอกว่ากลับไปแล้วเราจะไปอยู่ไหน น้าก็ไม่รู้ไม่ชี้ เหมือนเราเป็นคนนอกไปเลย ทั้งที่แม่เราก็เคยอยู่บ้านหลังนั้น ห้องนั้นเป็นห้องแม่เรา เราควรได้อยู่ไหม เราไม่ได้อยากได้อะไรเลย ทำห้องเราก็ไม่เอา นั่นห้องแม่เรา เราอยากนอนห้องที่มีแต่ความทรงจำของแม่เรา แต่เขาเอาไปเติมแต่งอะไรแล้วไม่รู้ เราอยากได้คืนมาก ได้แต่ร้องไห้เสียใจ พูดอะไรก็ไม่ได้โดนทวงบุญคุณที่เขาส่งเราเรียนมา ยายเราก็อายุมากแล้วหลงมากแล้วช่วยอะไรไม่ได้ พี่เราไม่รู้เรื่องนี้เลยแทบไม่เคยกลับบ้านเพราะไกล ส่วนเรากลับไปบ้านเราก็ไม่รู้จะนอนไหน เราก็คงไม่ได้กลับจนกว่าจะเรียนจบ แล้วคงไม่ได้คืน นอกจากเราจะซื้อบ้านต่อจากเขาทั้งที่เราควรมีสิทธิ์อยู่แล้ว จบแล้วค่ะ
#เหมือนมาระบายไม่ได้ถามอะไรเลย ขอโทษด้วยค่ะ นอนร้องไห้มานานแล้ว นอนไม่หลับเลย ขอบคุณที่อ่านค่ะ ยังไงเราก็อยากได้ห้องคืนจริงๆค่ะ.
เราเห็นแก่ตัวไปไหน? ประเด็นแย่งห้องนอนกัลลูกพี่ลูกน้อง
คือเราอยู่บ้านยายค่ะ เป็นบ้านที่อยู่ตั้งแต่เกิด เท่าที่จำความได้ คนที่อยู่บ้านตั้งแต่แรก มีน้าของเรา แม่เรา เรา พี่ชายแท้ๆของเรา ลูกพี่ลูกน้องที่เป็นลูกน้า แล้วก็ยายค่ะ ส่วนพ่อเราทำงานต่างจังหวัดมาเดือนละ2-3ครั้ง แล้วแม่เราก็เสียค่ะเสียมาหลายปีแล้ว น้าเราก็ไปทำงานใน
กทม. ส่วนลูกพี่ลูกน้องเราติดคุก เราอยู่กับพี่ชายแล้วก็ยายรวมเป็น3คน หลังจากแม่เราตาย ไม่นานพ่อเราก็ไม่ได้ทำงานแล้วค่ะประมาณ2-3ปี น้าเราส่งให้เราเรียน จบม.ปลาย และก็ส่งพี่ชายเราด้วยค่ะ พอลูกพี่ลูกน้องเราจากคุกมา ก็แต่งงานไปอยู่บ้านเมียค่ะ พี่ชายแท้ๆเราก็เรียนมหาลัย เรานอนกับยายข้างล่างไม่มีห้องยายเราขึ้นข้างบนไม่ไหวก็เลยนอนด้วยกันข้างล่างค่ะ ข้างบนมีห้อง1ห้องค่ะ เป็นแม่เราที่เรานอนด้วยกันตั้งแต่เด็ก ห้องที่มีพ่อแม่เราแล้วก็พี่ชายค่ะนอนด้วยกัน แต่ไม่มีใครนอนนานมาก เพราะเราต้องนอนเป็นเพื่อนยายค่ะ หลังจ่กนั้นยายเราก็อายุมากขึ้นจนหลงๆลืมๆ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ค่อยได้ เวลาเราไปเรียนจะไม่มีคนดูแลยาย น้าก็เลยต้องออกจากงานมาดูแลยายเราค่ะ เราก็เลยไปนอนห้องแม่เรา พอเราเรียนจบแล้ว ก็ไปต่อมหาลัยค่ะ ไม่ไกลบ้านมาก เราคิดไว้ว่าจะกลับทุกอาทิตย์ ไม่ก็เดือนละ2-3ครั้งค่ะ เราก็เก็บของเก็บห้องไว้อย่างดี เรามาเรียนอยู่หอแค่2อาทิตย์ แต่เราเห็นพี่ชายลูกพี่ลูกร้องเรา ลงสตอรี่ในเฟสว่ากำลังทำห้อง แต่เราดูแล้วมันเป็นห้องเราที่กำลังทำใหม่เพื่อที่เขาจะอยู่ เราก็เลยโทรไปถามน้าเราว่า ทำไมไม่บอกกันเลย แล้วมีวันหยุดยาวจะกลับจะไปนอนที่ไหน เขาก็บอกว่าเขาจะเอาเมียเขามาอยู่ด้วย เราเสียใจมาก เราก็เลยพูดว่า เราเป็นผู้หญิงควรให้ห้องเรานะ นั่นด็เป็นห้องแม่ด้วย ทำไมต้องมาเลียดเบียนกันทั้งที่แต่งงานไปแล้ว บ้านก็ไม่เคยกลับเลย แต่มีปัญหาทะเลาะกับครอบครัวเมียเขา เข้าล้านเขาไม่ได้ ก็เลยมาแย่งห้องเรา น้าเราบอกว่า จะให้ทำไง มันก็ลูกเหมือนกัน เราก็เลยบอกว่าแต่งงานไปแล้ว ทำไมไม่ไปหาที่อยู่ ไม่เคยมาบ้านเลย เวลาได้ดีมีเงินไม่เคยมา พิไม่ใที่จะไปกลับมา ส่วนเมียของลูกพี่ลูกน้องเรา ก็ด่าเราสารพัดจนเราโกรธไม่ชอบหน้า แต่น้าเราก็ไม่พูดเลยสักคำ เราก็บอกว่ากลับไปแล้วเราจะไปอยู่ไหน น้าก็ไม่รู้ไม่ชี้ เหมือนเราเป็นคนนอกไปเลย ทั้งที่แม่เราก็เคยอยู่บ้านหลังนั้น ห้องนั้นเป็นห้องแม่เรา เราควรได้อยู่ไหม เราไม่ได้อยากได้อะไรเลย ทำห้องเราก็ไม่เอา นั่นห้องแม่เรา เราอยากนอนห้องที่มีแต่ความทรงจำของแม่เรา แต่เขาเอาไปเติมแต่งอะไรแล้วไม่รู้ เราอยากได้คืนมาก ได้แต่ร้องไห้เสียใจ พูดอะไรก็ไม่ได้โดนทวงบุญคุณที่เขาส่งเราเรียนมา ยายเราก็อายุมากแล้วหลงมากแล้วช่วยอะไรไม่ได้ พี่เราไม่รู้เรื่องนี้เลยแทบไม่เคยกลับบ้านเพราะไกล ส่วนเรากลับไปบ้านเราก็ไม่รู้จะนอนไหน เราก็คงไม่ได้กลับจนกว่าจะเรียนจบ แล้วคงไม่ได้คืน นอกจากเราจะซื้อบ้านต่อจากเขาทั้งที่เราควรมีสิทธิ์อยู่แล้ว จบแล้วค่ะ
#เหมือนมาระบายไม่ได้ถามอะไรเลย ขอโทษด้วยค่ะ นอนร้องไห้มานานแล้ว นอนไม่หลับเลย ขอบคุณที่อ่านค่ะ ยังไงเราก็อยากได้ห้องคืนจริงๆค่ะ.