ผมเองก็เสียแฟนที่รักกันมา 6 ปีไปจากมะเร็งครับ

เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องที่ทำใจยาก ไม่เคยคิดว่าจะทำใจและผ่านพ้นมันไปได้

แต่เวลาจะช่วยให้เราดีขึ้นเอง

ช่วงแรกมันจะทรมานจนแทบอยากจะตายเลยแหละ

ผมร้องไห้ในช่วงที่เขาป่วยทุกวัน

โทษโชคชะตา ต่างๆ นานา ว่าทำไมถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้

แต่ในเมื่อทุกอย่างมันขีดเส้นมาให้เราแบบนี้

สิ่งที่เราควรต้องทำที่สุดเลยก็คือ ทำใจครับ

และใช้เวลาช่วงสุดท้ายในชีวิตกับเขาให้คุ้มค่าที่สุด

มันอาจจะเป็นโมเมนต์ที่ดีที่สุดในชีวิต และเป็นห้วงเวลาที่เราจำไปจนตาย

ซึ่งผมใช้ช่วงเวลา 3 เดือนสุดท้ายกับแฟน ดูแลเขา พาเขาไปในที่ที่อยากไป

ทำทุกอย่างที่เขาต้องการ เพื่อให้เวลาที่เขาจากไปแล้ว

เราจะไม่กลับมานึกเสียดาย หรือ เสียใจ ว่าเราไม่เคยทำสิ่งนั้น สิ่งนี้ ให้กับเขา

การจากลาเป็นเรื่องยากสำหรับทุกคนที่เป็นทีรัก

แต่ผมจะคิดกลับกันว่า ถ้าเขาอยู่มันจะทรมานแค่ไหน

เขาต้องทนทุกข์กับความเจ็บปวดมากแค่ไหน

ผมรู้สึกแย่มากๆ เวลาเห็นเขาร้องเจ็บปวด โอดครวญ

เลยคิดว่าการให้เขาละทิ้งความเจ็บปวดนั้น จะเป็นหนทางที่ดีกว่า

จนถึงตอนนี้แฟนผมจากไป 6 ปีแล้ว ยังนึกถึงเค้าเสมอ

ทุกลมหายใจเข้าออก ยังมีแต่ภาพเขา ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน

แต่มันเป็นความทรงจำที่ดี มันเป็นความทรงจำที่พอเรานึกกลับไปแล้วทำให้เรายิ้ม

ทำให้เรารู้สึกว่า เราดูแลเขาได้อย่างเต็มที่ เขาจากไปในช่วงเวลาที่เขามีความสุขที่สุด

ช่วงแรกๆ หลังจากที่เขาจากไป

มันจะทรมานมาก อันนี้ต้องยอมรับธรรมชาติที่จะเกิดขึ้นนะครับ

ร้องไห้ เสียใจให้เต็๋มที่ แต่พอผ่านพ้นมันไปได้แล้ว

คุณจะมองกลับมายังความทรงจำเหล่านั้น ด้วยความรู้สึกในอีกรูปแบบ

ไม่ได้เสียใจ แต่มีความสุขกับมัน และคุณจะรู้สึกว่าเหมือนมีตัวเขาอยู่ข้างๆ คุณตลอด



ผมเป็นกำลังใจให้นะครับ

สู้ให้ถึงที่สุด ดูแลกันให้ถึงที่สุด ใช้ช่วงเวลานี้ให้คุ้มค่าที่สุด

ถ้าเศร้า เสียใจ ก็อย่าเก็บน้ำตาไว้ ร้องไห้ออกมา ระบายให้เต็มที่

แต่พอหมดน้ำตาแล้ว ต้องกลับมายืนให้ไหว แล้วมันจะผ่านไป เป็นอีกหนึ่งช่วงเวลาของชีวิต