เรื่องมันเกินตอนยังเด็กมากค่ะไม่รู้กี่ขวบ จนตอนที่18จะเข้ามหาลัยเเล้ว เดือนหน้าก็จบเเล้ว เเต่อยู่หมู่บ้านเดียวกันกับมัน ไปร้านค้าเจอ หรือเจอที่ไหนภาพมันจะลอยมาตลอด หนีกลับบ้านร้องไห้ตลอด ทรมานมากเลยค่ะ ไม่มีใครซัพพอทเลย ครอบครัวไม่ได้เเคร์ตรงนี้ เวลาเราร้องไห้เขาจะถามว่าเป็นอะไรอีกจะเป็นอะไรกันนักกันหนา คงมีเเค่เเฟนที่อยู่ข้างเรา(เเฟนเรียนมหาลัยค่ะอยู่กันคนละที่) เขารับรู้สิ่งที่เราเจอมาตลอด ถ้าไม่มีคนอยู่ข้างๆเราก็ไม่อยู่จะอยู่ยังไง มันทรมานมากค่ะ ทุกนาทีมันเดินช้ามาก อยากไปจากที่นี่เเล้ว อยากได้กำลังใจมากๆเลยค่ะ