หนูอายุ13=ป.6
คือทางบ้านหนูเป็นคนไม่ค่อยมีฐานะไม่ถึงกับรวยไม่ถึงกับจน
ตั้งแต่ป.1 หนูเรียนพิเศษภาษาอังกฤษตลอดโดยตลอดระยะเวลา6ปีที่ผ่านมาเหนื่อยมากเลยค่ะ เรียนปกติก็ใช้ไป7-8ชั่วโมงเรียนพิเศษเสริมอีก1ชั่วโมงเรียนอังกฤษเพิ่มอีก1ชั่วโมงกลายเป็นว่าหนูเลิกเรียนตอน6โมงค่ะทุกครั้งที่หนูเรียนตลอด5ปีหนูมีความสุขมากเลยค่ะแต่พอถึงป.6หนูกลับไปคิดว่ามันเป็นอย่างนั้นเมื่อต้องสอบโอเน็ตพ่อหนูให้เรียนเยอะขึ้น เรียนจันทร์ถึงศุกร์เรียนเสาร์เพิ่มเทอมแรกก็ไม่ได้คิดอะไรพอเทอมสองหนูก็เริ่มไม่มีความสุขแล้วค่ะเพื่อนเริ่มตีตัวออกห่างเริ่มมีปัญหากับเพื่อนครอบครัวไม่มีเวลาให้

หนูก็เลยเรียนๆไปมันมีวันนึงหนูเหนื่อยกับการเรียนมากหนูลองไปร้องไห้ดูเผื่อจะห่ยเหนื่อยปรากฏว่ามันหายค่ะแต่มันเป็นแบบนั้นตลอด3เดือน เมนส์หนูก็ไม่มาทั้งสามเดือนด้วยค่ะหนูเลยลองไปทักถามพี่ดู...พี่ก็บอกว่ามันเป็นเพราะฮอโมนส์ไม่ถึงแหละเมนส์เลยไม่มาก็เลยไม่ได้คิดอะไรจากนั้นเกรดเทอมหนึ่งก็ออก หนูตกวิชานึงป้าหนู
(พี่สาวพ่อ)บอกว่าทำไมถึงตกวิชานึงไม่ตั้งใจเรียนใช่มั้ยบอกแล้วว่าให้เล่นเกมให้มันน้อยๆหน่อยหัดอ่านหนังสือเหมือนคนอื่นบ้าง
หนูก็เลยตอบว่าหนูได้คะแนนเยอะที่สุดของห้อง...
พอหนูลองร้องไห้ก็ปรากฏว่าทุกคนก็เฉยเมยกับหนูไม่สนใจหนูแถมใช้หนูเหมือนกับหมูกับหมา😢

มีวันนึงหนูเลิกเรียนเสร็จหนูได้ยินพ่อบอกกับทางโทรศัพท์ว่าพอหนูเกิดมาการเงินที่บ้านก็ต่ำลงๆทุกคนก็ต้องทำงานเหนื่อยขึ้นหนูเลยร้องไห้ค่ะเพราะตอนนั้นคิดว่าตัวเองคือสาเหตุที่ทำให้ทุกคนต้องลำบากแล้วก็คิดแบบคำเบสิคเลยค่ะ "ไม่น่าเกิดมาเลย"
หนูเลยลองไปทำแบบทดสอบโรคซึมเศร้าปรากฏว่าเป็นโรคซึมเศร้าแบบ
กลางๆ หนูก็ไม่ได้คิดไรแต่ตอนไปเรียนก็กลับมาร้องไห้ทุกครั้งๆ เหมือนพ่อจะรู้ค่ะว่าหนูแอบร้องไห้พ่อก็เลยช่วยฮีลใจหนูนิดๆหน่อยๆคือการถามตอนเย็นทุกครั้งว่า เหนื่อยมั้ยลูกเรียนวันนี้กลับบ้านไปนอนพักนะจะได้หายเหนื่อยตอนนั้นฮีลใจมากค่ะ
พอลองเล่าเรื่องนี้ให้ครูที่สนิทฟังครูก็บอกว่าเป็นเพราะฮอโมนส์วัยรุ่นแหละ

ตอนนี้เริ่มติวสอบโอเน็ตแล้วค่ะ 13มีนาก็จะสอบแล้วทางโรงเรียนที่หนูจะเข้าก็เข้ายากมากๆด้วยที่นั่นมีห้องEP ทุกคนอยากให้หนูเข้าค่ะแต่ค่าเทอมมันแพงมากสามหมื่นห้าต่อปีการศึกษา ถ้าหนูสอบไม่ติดก็ยังมีโควต้าเรื่องความสามารถพิเศษทางบ้านเห็นว่าหนูเล่นกีต้าเป็นก็เลยอยากให้ใช้โควต้านี้ค่ะแต่ว่าหนูทำไม่ได้เพราะไม่มั่นใจในตัวเองเลยแถมถ้าเข้าห้องอีพีได้ศัพท์ใหม่ก็จริงแต่ว่าถ้าหนูฟังแล้วไม่เข้าใจเรียนแล้วไม่เข้าใจละหนูก็จะเดินอยู่กับที่ไม่ได้ไปไหนพอบอกแบบนี้กับพ่อแล้วก็ป้าเเล้วทุกคนก็พยายามกดดันให้หนูเรียนให้ได้ค่ะ🙂
ความคิดหนูคือ หนูก็แค่เด็กป.6ธรรมดาที่เหนื่อยกับการเรียน10ชั่วโมงตลอดระยะเวลา6ปี ทักคนในช่วงอายุนี้คือเรียน40เล่น60แต่หนูเล่น30เรียน70 หนูเหนื่อยมากกับการที่ต้องแอบร้องไห้เหนื่อยมากที่ตัวเองต้องเรียนเหนื่อยกว่าคนอื่น เหนื่อยมากที่ไม่มีใครช่วยอธิบายพ่อหนูให้เข้าใจความรู้สึกหนูเลยทุกวันนี้ก็คงเป็นโรคไบโพล่าแล้วมั้งคะ555ต่อหน้าเพื่อนก็หัวเราะอยู่กับตัวเองก็ร้องไห้
แล้วทุกคนที่อ่านกระทู้นี้ละคะคิดว่ายังไงพ่อหนูสมควรทำแบบนี้กับหนูถูกแล้วใช่มั้ยคะ🙂
ทุกวันนี้อยากรู้มากเลยค่ะว่าสรุปเป็นโรคไบโพล่า หรือโรคซึมเศร้า หรือแค่บ้า🙂