ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน คนเป็นหัวหน้าถึงกับ "อึ้ง" ไปครู่หนึ่ง เมื่อพบว่าครูอาสาคนใหม่ล้มตึงลงไปในอ้อมแขน สายตาคมกริบจ้องมองสะกิดในใจบางอย่าง แต่มันก็เท่านั้น เดินขึ้นเขามาไม่เท่าไหร่ก็เป็นลม เสื้อผ้า กระเป๋า มือไม้เท่าที่ดูก็คิดว่าไม่น่าจะเคยหยิบจับอะไรมาก่อน กินอยาก อยู่ยาก เจ้าตัวนิยามความ "ครูเธียร" ไว้กับหมอน้ำเพื่อนสนิทแบบนี้ จะมาเป็นครูอาสา หรือ เป็นตัวปัญหากันแน่หนอ และอันที่จริงก็ไม่ผิดไปจากที่คิดเท่าไหร่ เมื่ออีกฝ่ายเรียกว่าสร้างเรื่องได้ไม่เว้นแต่ละวัน แต่มันก็แปลก .... ภายใต้ความไม่สบอารมณ์ของคนที่รักษาระเบียบวินัย และ มีความเขร่งขรึมช่างคิดเป็นนิสัย ความขุ่นเคืองในปัญหาที่คุณครูอาสาสร้างกลับไม่มากเท่าที่คาด ในความกรุ่นของอารมณ์กลับมีรอยยิ้มที่มุมปากกับความไม่ประสีประสา และ ความเปิ่นของอีกฝ่ายอยู่เป็นนิจ เมื่ออยู่บนดอยครูเธียรของละอ่อนน้อยก็ราวกับลดอายุลงไปเท่ากัน

ภูผาเป็นคนดุ แต่ก็ไม่ใช่คนแล้งน้ำใจ เขาเป็นคนประเภทใจคิดยังไงปากก็พูดแบบนั้นมันก็จริงอยู่ แต่ถ้ามีใครเดือดร้อนก็ไม่อาจวางมือทำท่าเฉย ๆ ไปได้ ยิ่งเป็นคนที่รู้สึก "สะกิดใจ" อยู่แต่ทีแรกด้วยแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะเข้าหาดูแล .... บ้าง เออ "บ้าง" นั่นแหละ แล้วจากตรงนั้นความใส่ใจก็ทำให้รู้ให้เห็นอะไรหลายอย่าง สิ่งที่คิดว่าอีกฝ่ายเป็น ที่แท้มันก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้นไปเสียทั้งหมด ความดื้อที่กวนอารมณ์ให้ขุ่นเคืองในบางครั้ง ที่แท้มันเป็นอีกรูปหนึ่งความพยายาม และ ไม่ยอมแพ้ ท่ามกลางความยากลำบากของดงดอย ภูผารู้ดีทีเดียว เธียรจะหันหลังกลับไปสู่โลกของตนเองเมื่อใดก็ได้ ทิฐิมานะความอยากเอาชนะก็ส่วนหนึ่ง แต่แผ่นกระดาษเตรียมสอนที่ติดอยู่ภายในห้องก็บ่งบอกได้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้มา "เล่น ๆ" อย่างที่เขานึกปรามาสไว้แต่ทีแรก 

อาจะเป็นจุดนี้กระมังที่ทำให้ครูเธียรในสายตาภูผานั้นเปลี่ยนไป ไม่กี่เดือนที่แล้วครูอาสาคนเก่ายังอยู่ที่นี่ ความทรงจำเกี่ยวกับเธอคนนั้นผุดพราย หัวใจภูผาลอยไปไกล เสียงขลุ่ยดังแว่วในอากาศ  เสียดายที่ทอฝันต้องมาจากไปก่อนวัยอันควร แต่แล้วลมหายใจก็สะดุด เมื่อภาพของใครคนหนึ่งซ้อนทับเข้ามาแทนที่ ตั้งแต่ตอนไหนเขาไม่รู้ตัวเลย คน ๆ นั้นยึดพื้นที่ในใจของเขาทีละเล็กละน้อย ด้วยรูปลักษณ์ ด้วยนิสัย ด้วยการกระทำ ถึงมันจะบ้าบิ่นไปหน่อยในบางครั้ง แต่ก็ต้องยอมรับแล้วว่าอีกฝ่ายกระชับพื้นที่หัวใจได้อย่างรวดเร็ว 

บัดนี้อาการสามวันดีสี่วันด่าลดลงไปมาก ความพยายามปรับตัวของอีกฝ่าย พาให้สายตาและหัวใจของคนเป็นหัวหน้าละมุนลง ผาปันดาว คือ บ้าน และ เมื่อมีใครอีกคนที่เห็น "คุณค่า" ของบ้านหลังนี้ พยายามจะเป็นหนึ่งเดียวกับที่แห่งนี้ ใครบ้างไม่หวั่นไหว นอกจากต้องตา สิ่งที่ตามมาจึงกลายเป็นต้องใจไปเสียแบบนั้น นับแค่ำคืนที่เปิดใจ ถ้อยคำจากปากของหัวหน้าที่เคยตรงไปตรงมา คล้ายจะมี hidden agenda ไปเสียสิ้น ตั้งใจ หรือ รู้ตัวข้อนี้ไม่อาจคาดเดา แต่เขาต่างออกไปจากที่เคยเป็น

ในมุ้งปุปะกลางกระท่อมและแสงไฟสลัว ไม่จำเป็นต้องค้าง ไม่จำเป็นต้องมา แต่ก็มา เวลาที่อุทิศให้กับงาน แต่เรากลับเห็นเขาเป็นเงาตามตัวเธียรไปทุกหนแห่ง ถ้อยคำธรรมดาแต่แฝงไว้ด้วยความหมายที่ 2 ถามถึงเรื่องกับข้าว เพียงเพราะ อยากคุยด้วย ถามถึงเรื่องอาหารเช้าข้าวเหนียวปิ้งเทียบกับไข่ดาวขนมปังที่บ้านเมืองกรุง ราวจะบอกว่าก็หาให้ได้แค่นี้คุณไหวไหม และ ส่วนของผมที่มีผมก็ให้คุณได้ แม้กระทั่งที่พิธีต้อนรับรอยยิ้มที่ปรากฏได้ยากกลับมีให้อีกฝ่ายเพียงผู้เดียว อยู่ด้วยกันนาน ๆ นะ หัวหน้าว่าแบบนี้ ไม่ยอมรับก็ต้องยอมรับว่าพาใครเข้ามาวิ่งเล่นในหัวใจแทบจะร้อยละร้อยแล้วกระมัง

สายตาระยิบระยับในช่วงท้าย เป็นอะไรนะ ทั้งหมาทั้งยักษ์ งั้นหรือ ? แล้วคุณเป็นหมาอะไร ? หัวหน้าถาม ถ้าไม่ใช่เจ้าปอมแสนซนสีขาวตัวน้อย พูดเรื่อยเจื้อยแบบนี้น่าจะโดนทิ้งไว้ที่ลานจัดงานแล้วละมั้ง ใครจะนึกว่าคนที่ทั้งดุทั้งเจ้าระเบียบ จะมีรอยยิ้ม เล่นหัวกับคนเมาแบบนั้น ดวงตาสีดำสนิทวาวแวว เมื่อไต่ถาม ... คำสำคัญ รู้หรอกว่าอีกฝ่ายคงไม่เข้าใจ  ก็ดี ๆ ไปแล้วขนาดนั้น แต่ก็ยังอยากรู้อยู่เหมือนเดิม ชอบไหม ? ชอบใคร ชอบอะไร เสียดายที่ความมืด และ ความมึนเมาในยามค่ำกลืนคำตอบของอีกฝ่ายไปเสียก่อน