สวัสดีค่ะ วันนี้เราจะมาแชร์ประสบการณ์ของการเป็นโรคผิวหนังอักเสบหรือ “เซ็บเดิร์ม” นั่นเอง โรคนี้เหมือนเป็นโรคเวรโรคกรรมค่ะ ไม่มีทางรักษาหายขาด แต่เราสามารถรักษาให้อาการดีขึ้น ไม่เป็นหนักได้ แต่ก่อนเราก็เป็นวัยรุ่นธรรมดาๆมีสิวบ้างตามฮอร์โมนของแต่ละเดือน ซึ่งเราไม่ซีเรียสค่ะ เป็นสิวก็แค่ทายาแล้วก็รักษารอยเท่านั้นเอง แต่เมื่อประมาณ2-3ปีที่ผ่านมาช่วงที่เราทำงานได้ใหม่ๆงานของเราต้องออกไปพบลูกค้า ออกไปดูสถานที่ เจอแดด เจอฝุ่นตลอดทั้งวัน อาทิตย์นึงต้องออกไปข้างนอก 3-4 วันเลยค่ะ แล้วก็ต้องยืนอยู่อย่างนั้นทั้งวัน เล่นเอาซะภูมิตกไปเลยซึ่งนี่แหละค่ะคือสาเหตุหลักๆของเราเลยตอนที่เราไปพบหมอครั้งแรกนี่แหละค่ะหมอบอกว่าเพราะสาเหตุนี้ ร่างกายคนเรามันถึกทนได้ไม่เท่ากัน และอีกอย่างก็คือภาวะความเครียดค่ะ 

เราทุ่มเทกับงานมากวันไหนงานค้างไม่จบนี่ทำให้เรานอนไม่หลับเลย ยิ่งเราเครียดมากเท่าไหร่ เจ้าเซ็บเดิร์มก็จะยิ่งเติบโตได้ไวมากขึ้น เราเคยเป็นหนักจนถึงขั้นขึ้นหนังศรีษะค่ะ ทั้งแสบทั้งคัน ทรมานมากๆ ช่วงโหมงานหนัก เซ็บเดิร์มก็จะลามไปทั้งตัวขึ้นแขนขา จนเราไม่กล้าจะสู้หน้าใครเคยมีครั้งนึงเราไปพบลูกค้าเจ้าประจำ เค้าถึงกับทักเลยนะคะว่า เราไปทำอะไรมา ทำไมหน้าเป็นขนาดนี้…. เห้อออท้อใจมากค่ะขนาดตอนนั้นเราแต่งหน้าไปแล้วนะ ด้วยความที่คนเป็นโรคนี้ มันจะเหมือนเป็นสิว+ผิวแห้งลอกค่ะ บางทีก็ขึ้นมาเป็นเม็ด หนักๆก็จะผิวลอกเป็นแผ่นๆแบบในรูปเลย เราทรมานและแสบมาก